(3 Δεκεμβρίου 1912)
Είχα επισκεφθεί, προ ετών, το θωρηκτό «Αβέρωφ».
Δεν με είχαν συγκινήσει -θυμάμαι- τόσο τα κανόνια, το μηχανοστάσιο, ο τεχνολογικός εξοπλισμός... όσο τα σερβίτσια: πορσελάνες τσαγιού και κρύσταλλα νερού και λικέρ.
Σαν να άκουγα το κουδούνισμά τους εκείνο το χειμωνιάτικο πρωινό (3 Δεκεμβρίου 1912), καθώς ορμητικός ο «Αβέρωφ» έπλεε προς τα Δαρδανέλλια και την περίφημη ναυμαχία της Ελλης, μετά το («απερίσκεπτο» για πολλούς) τόλμημα του ναυάρχου Παύλου Κουντουριώτη να
αιφνιδιάσει (που το κατόρθωσε) τον τουρκικό (οθωμανικό) στόλο.
Επιτυχία που έγινε θρίαμβος, πάλι από τον «Αβέρωφ», ένα μήνα μετά (5 Ιανουαρίου 1913), στην ιστορική ναυμαχία της Λήμνου που έκρινε και την έκβαση του πολέμου.
Σαν να άκουγα το κουδούνισμά τους εκείνο το χειμωνιάτικο πρωινό (3 Δεκεμβρίου 1912), καθώς ορμητικός ο «Αβέρωφ» έπλεε προς τα Δαρδανέλλια και την περίφημη ναυμαχία της Ελλης, μετά το («απερίσκεπτο» για πολλούς) τόλμημα του ναυάρχου Παύλου Κουντουριώτη να
αιφνιδιάσει (που το κατόρθωσε) τον τουρκικό (οθωμανικό) στόλο.
Επιτυχία που έγινε θρίαμβος, πάλι από τον «Αβέρωφ», ένα μήνα μετά (5 Ιανουαρίου 1913), στην ιστορική ναυμαχία της Λήμνου που έκρινε και την έκβαση του πολέμου.
Ιστορούμε για να μη μελαγχολούμε.
Γιατί κατά διαβολική σύμπτωση, και τότε (στη φαντασία μου) και την προπερασμένη Πέμπτη (in vivo...), πάλι τα κρύσταλλα είχαν την «τιμητική» τους.
Τότε κουδούνιζαν, με τον «Αβέρωφ» σύγκορμο να ορμάει προς τη νίκη. Τώρα -με τον «Αβέρωφ» από χρόνια αγκυροβολημένο απόστρατο- τσούγκριζαν σαμπάνιες υπέρ ευτυχίας και μακροζωίας ζεύγους νεονύμφων: του εφοπλιστή Λεό με την... αφοπλιστική τηλεστάρ Μαριέτα.
Τότε στον τολμηρό δρόμο της λεβεντιάς. Τώρα στον γυαλιστερό κόσμο της γκλαμουριάς. Τότε στου ναύτη τον ιδρωμένο σκούφο. Τώρα στου κάθε χάφτη το κορδωμένο... ούφο.
Γιατί κατά διαβολική σύμπτωση, και τότε (στη φαντασία μου) και την προπερασμένη Πέμπτη (in vivo...), πάλι τα κρύσταλλα είχαν την «τιμητική» τους.
Τότε κουδούνιζαν, με τον «Αβέρωφ» σύγκορμο να ορμάει προς τη νίκη. Τώρα -με τον «Αβέρωφ» από χρόνια αγκυροβολημένο απόστρατο- τσούγκριζαν σαμπάνιες υπέρ ευτυχίας και μακροζωίας ζεύγους νεονύμφων: του εφοπλιστή Λεό με την... αφοπλιστική τηλεστάρ Μαριέτα.
Τότε στον τολμηρό δρόμο της λεβεντιάς. Τώρα στον γυαλιστερό κόσμο της γκλαμουριάς. Τότε στου ναύτη τον ιδρωμένο σκούφο. Τώρα στου κάθε χάφτη το κορδωμένο... ούφο.
Να κάνω και μια μικρή προβοκάτσια -ελπίζω να μην προσβληθούν όσοι συμμετείχαν στη γαμήλια δεξίωση του καταστρώματος (τα «Ποσειδώνια» απεδείχθησαν «μπουζουριέρα»):
Ο Υδραίος (Αρβανίτης) Παύλος Κουντουριώτης, γνωρίζοντας πως οι περισσότεροι ναύτες του στόλου που ηγείτο ήταν (Αρβανίτες) από τα νησιά του Αργοσαρωνικού, αφού διάβασε την ημερησία διαταγή- του πρώτου νικηφόρου απόπλου, προς Ελλήσποντο -στα ελληνικά, μετά, άφησε στην άκρη το χαρτί και ξεσήκωσε το πλήρωμα της ναυαρχίδας, του «Αβέρωφ», μιλώντας του στη μητρική του γλώσσα: τα αρβανίτικα!
Στο ίδιο κατάστρωμα που έγινε το... σούργελο.
Ο Υδραίος (Αρβανίτης) Παύλος Κουντουριώτης, γνωρίζοντας πως οι περισσότεροι ναύτες του στόλου που ηγείτο ήταν (Αρβανίτες) από τα νησιά του Αργοσαρωνικού, αφού διάβασε την ημερησία διαταγή- του πρώτου νικηφόρου απόπλου, προς Ελλήσποντο -στα ελληνικά, μετά, άφησε στην άκρη το χαρτί και ξεσήκωσε το πλήρωμα της ναυαρχίδας, του «Αβέρωφ», μιλώντας του στη μητρική του γλώσσα: τα αρβανίτικα!
Στο ίδιο κατάστρωμα που έγινε το... σούργελο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου