Ο "αλάθητος Μεσσίας της Fiat" Sergio Marchionne
Στην κατεχόμενη από την Τρόικα και τη δοσίλογη “κυβέρνηση” Παπανδρέου ΕΛ-λάδα είδαμε ήδη τη σύναψη των πρώτων επιχειρησιακών συμβάσεων με τις οποίες καταργούνται οι κλαδικέςσυλλογικές (π.χ. ΝΕΟΓΑΛ, στην οποία δεν υπήρχε καμία απολύτως πραγματική ανάγκη γι’αυτές τις αδικαιολόγητες περικοπές μισθών), ενώ τα διάφορα παπαγαλάκια του νεοφιλελευθερισμού σε ΜΜΕ και ιστολόγια τις παρουσιάζουν ως πανάκεια και φάρμακο “διά πάσαν νόσον και πάσαν μαλακίαν”.
Πρόσφατα, στη γειτονική μας Ιταλία, ο Sergio Marchionne (προφέρεται Σέρτζιο Μαρκιόνε), CEO, Μεσσίας και ισχυρός άνδρας της FiatS.p.A και της Chrysler Group LLC και πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συνδέσμου Αυτοκινητοβιομηχάνων (ACEA), προχώρησε σε σύναψη νέων, δυσμενέστερων για τους εργάτες, συμβάσεων που αφορούν το εργοστάσιο του Mirafiori στην Ιταλία, απειλώντας μάλιστα ανοιχτά με κλείσιμο των εργοστασίων της Fiat (και, κατ’επέκταση, των θυγατρικών Lancia και Alfa Romeo) στην Ιταλία (σχετικά άρθρα από το αυτοκινητιστικό ιστολόγιο “Carscoop“: 1, 2).
O Marchionne αποτελεί πρότυπο για κάθε νεοφιλελεύθερο:
- Έχει προβληθεί (χάρη και στη δράση μιας σωρείας shills και έμμισθων λακέδων που του έπλεξαν το εγκώμιο στο σχετικό λήμμα τηςWikipedia , κατά πλήρη παράβαση των όρων χρήσης της – μιλάμε για γλείψιμο που θα ζήλευε κι η Μόνικα Λεβίνσκι) ως πρότυπο οικονομολόγου-εξυγιαντή.
- Είναι δεινός διαπραγματευτής.
- Έχει προβληθεί ως ο “Μεσσίας” που απέσπασε τη Fiat από το θανάσιμο εναγκαλισμό της με τη “σατανική αυτοκρατορία” που ακούει στο όνομα General Motors και την έσωσε από τη βέβαιη χρεοκοπία.
- Δε “μασάει” από τους τσαμπουκάδες των συνδικάτων και τσακίζει τους “άχρηστους” και “τεμπελχανάδες” εργάτες, ΧΩΡΙΣ να διστάσει να απειλήσει και να ΕΚΒΙΑΣΕΙ λέγοντας “ή κάνετε το δικό μου ή θα καταδικάσω δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους στην ανεργία και στην ανέχεια”.
Ας βάλουμε λίγο τα πράγματα στη θέση τους.
- Δεν αμφισβητώ ότι ο Marchionne είναι φωτεινός παντογνώστης της οικονομικής επιστήμης. Είναι γνωστό τοις πάσι άλλωστε ότι για να κάνεις ουσιαστική στάση πληρωμών και να πληρώνεις τους προμηθευτές σου με καθυστέρηση δύο, τριών και πλέον ετών πρέπει να είσαι οικονομολόγος με γνώσεις και ικανότητες τέτοιες που μπροστά σου να μην πιάνουν μία ούτε ο Richard D. Wolff ούτε ο Max Keiser ούτε ο Paul Krugman. Ένα τέτοιο πλάνο εξυγίανσης που προβλέπει την παραπομπή της αποπληρωμής των χρεών προς τους προμηθευτές (πολλοί εκ των οποίων μάλιστα ανήκουν στον όμιλο Fiat) στις ΕΛ-ληνικές καλένδες μόνον μια οικονομική μεγαλοφυΐα επιπέδου Marchionne θα μπορούσε να το συλλάβει. Σοβαρά, ξέρετε πόση επιστημοσύνη χρειάζεται για να είσαι επιτυχημένος στο βερεσέ και στο φέσι; Και δε μιλάμε για στάση πληρωμών επαχθούς χρέους, αλλά για θυγατρικές-προμηθευτές της Fiat που η μητρική έχει τρελάνει στο φέσι.
- Σίγουρα είναι δεινός διαπραγματευτής. Για να πείσεις κάποιον να ξεφορτωθεί ένα παντελώς ανεπιθύμητο και ξοφλημένο τεχνολογικά και εμπορικά βαρίδι (Chrysler) και να το φορτωθεί η υπάρχουσα εταιρεία σου πρέπει να προσπαθήσεις πολύ, έτσι δεν είναι; Θυμηθείτε άλλωστε με πόσο μεγάλη επιτυχία στέφθηκαν οι διαπραγματεύσεις του με τη General Motors (GM) και τη γερμανική κυβέρνηση για την εξαγορά της Opel. Οι Γερμανοί προτιμούσαν να δώσουν την Opel στο μετασοβιετικό πλυντήριο χρήματος της GAZ του αρχιμαφιόζου Oleg Vladimirovich Deripaska και της Sberbank (που βρίσκονταν πίσω από τη Magna της οποίας ηγείται ο καταστροφικός Herbert Demel), παρά να μιλήσουν με τον Marchionne – και τελικά η Opel παρέμεινε στη GM και, απ’όσο ξέρω, πουλάει σχετικά καλά, ή μάλλον καλύτερα από όλο τον όμιλο Fiat μαζί…
- Ώπα, εδώ τα πράγματα σοβαρεύουν. Κατ’αρχάς, ας δούμε λίγο τους πραγματικούς στόχους του “γάμου” Fiat-GM, τον οποίο τέλεσε ο τότε πρόεδρος του ομίλου, Paolo Fresco, μαζί με τον παντελώς ανίκανο Paolo Cantarella. Ποιος νομίζετε ότι ήταν ο στόχος; Στην πραγματικότητα, η οικογένεια Agnelli ήθελε να πουλήσει το αυτοκινητιστικό κομμάτι και να κρατήσει μόνο τη Ferrari. Έχοντας λοιπόν μια Fiat αποδυναμωμένη, μια Fiat που πλέον δεν ηγείτο των τεχνικών εξελίξεων στο χώρο του αυτοκινήτου αλλά απλώς ακολουθούσε, η συμφωνία με τη GM ήρθε “λουκούμι”, καθώς έφερε το δάπεδο του Grande Punto, το δάπεδο Premium (Alfa Romeo 159/Brera – δε χρησιμοποιήθηκε από τη GM) και το δάπεδο Epsilon (γνωστό από τα Opel Signum και το πρόσφατο, εμπορικά αποτυχημένο, πολυμορφικίζον Fiat Croma), ενώ έδωσε στη σχεδόν ετοιμοθάνατη οικονομικά Fiat τη δυνατότητα να βγάλει στην παραγωγή τους επιτυχημένους ντιζελοκινητήρες Multijet, να αποκτήσει δικαιώματα χρήσης των κιβωτίων ταχυτήτων Μ32 και Μ40 και να ιδρύσει το εργοστάσιο του Bielsko-Biala. Αυτά ήταν τα οφέλη που πήρε η Fiat από το “γάμο” με τη GM. Γιατί απέτυχε; Μα, γιατί οι Αμερικάνοι είναι λιγότερο ηλίθιοι απ’όσο θα ήθελαν η οικογένεια Agnelli και ο Fresco και κατάλαβαν ότι ο ανομολόγητος πόθος των Ιταλών ήταν να τους αναγκάσουν να “φορτωθούν” τη Fiat! Busted λοιπόν και ο μύθος του “Μεσσία” Marchionne που, σαν άλλος Ρογήρος, έσωσε την Αγγελική (Fiat) από το δράκο… Λυπάμαι πάρα πολύ λατρεμένα μου νεοφιλελεύθερα παπαγαλάκια, αλλά η πραγματικότητα δεν είναι πίνακας του Ingres και το παραμυθάκι σας δεν έχει δράκο – ποτέ δεν είχε άλλωστε. Κι επίσης, το μόνο πραγματικό προϊόν της Fiat τα τελευταία χρόνια είναι η “τεχνική ανεργία/εργασιακή εφεδρεία” (cassa integrazione) και οι απολύσεις. Πώς είναι επιτυχημένος ένας μάνατζερ που το μόνο που ξέρει να κάνει είναι απολύσεις και δεν έχει κανένα συγκεκριμένο αναπτυξιακό σχέδιο να παρουσιάσει, παρά μόνο αόριστα και γενικόλογα powerpoint-ευχολόγια της πλάκας;
- Ο κρυπτοναζιστικός-μεταφεουδαρχικός κομπλεξισμός των νεοφιλελεύθερων που πολύ θα ήθελαν να ήταν Πρώσσοι ευγενείς ή απόγονοι κανενός Ιάπωνα daimyo σε όλο του το μεγαλείο… Οι “κακοί” και “τεμπελχανάδες” εργάτες, που “φταίνε για όλα”, ενώ οι διοικούντες δε φταίνε ποτέ. Κλασικό παραμυθάκι που αναπαράγεται από ένα σωρό κρυπτοφασιστικά νεοφιλελεύθερα ιστολόγια και από το σύνολο των ΜΜΕ.
Θέλω να σταθώ στο τέταρτο σημείο. Στους “κακούς” και “τεμπελχανάδες” εργάτες, γιατί είναι προφανές ότι οι νεοφιλελεύθεροι προπαγανδιστές θεωρούν ότι απευθύνονται σε ηλίθιους. Οι εργάτες παράγουν αυτό που θα τους αναθέσουν και η επιτυχία του προϊόντος στην αγορά εξαρτάται από αποφάσεις που… ΔΕΝ ΠΑΙΡΝΕΙ ΚΑΝΕΝΑΣ ΕΡΓΑΤΗΣ και, συνεπώς, δεν έχει καμία ευθύνη γι’αυτές!
Τι εννοώ;
- Στη Fiat, η πορεία που ακολουθείται τα τελευταία 20 χρόνια είναι η εξής: (α) οι ιδιοκτήτες των παραγωγικών μέσων (δηλαδή, εν προκειμένω, η οικογένεια Agnelli) αναθέτουν τη διοίκηση σε κάποιο “αστεράτο” μεγαλοστέλεχος που δεν προέρχεται από την εταιρεία και δεν έχει καμία απολύτως σχέση με αυτήν, με την ιστορία της και με τυχόν συναισθηματικούς δεσμούς που μπορεί να έχουν με αυτήν οι πελάτες, (β) το νεοπροσληφθέν golden boy θέτει εξωπραγματικούς στόχους για να εντυπωσιάσει τους επενδυτές, (γ) προχωρά σε κινήσεις εντυπωσιασμού που παρέχουν ένα καλό βραχυπρόθεσμο χρηματιστηριακό ράλλυ, αλλά δεν κάνει καμία απολύτως επένδυση ουσίας (έρευνα και εξέλιξη, ανάπτυξη νέων μοντέλων), (δ) η ανυπαρξία νέων μοντέλων και, ακόμα χειρότερα, η μη υποστήριξη των υπαρχόντων πελατών (π.χ. για να βρεις ανταλλακτικά φανοποιΐας για Lancia Kappa σήμερα πρέπει να ψάξεις πάρα πολύ, ενώ η Mercedes-Benz παρέχει γνήσια, καινούργια ανταλλακτικά ακόμη και για μοντέλα που έβγαλε το 1910) οδηγεί σε δυσαρέσκεια των πελατών, κακή φήμη της εταιρείας και δραματική μείωση πωλήσεων, (ε) η διοίκηση ρίχνει το φταίξιμο στους “κακούς” και “τεμπελχανάδες” εργάτες, στους πελάτες που “δεν την καταλαβαίνουν” και στον αυτοκινητιστικό Τύπο που τη σαμποτάρει (ας φρόντιζαν να έχουν ανταγωνιστικά προϊόντα κι ας φρόντιζαν να ταΐσουν τα περιοδικά κι αυτοί με διαφημιστικά πακέτα), (στ) το αποτυχημένο golden boy απομακρύνεται αθόρυβα, έχοντας εισπράξει εν τω μεταξύ πολλά εκατομμύρια ευρώ σε αποζημίωση για την απόλυσή του, καθώς και μπόνους κατά τη θητεία του, τα οποία δεν άξιζε, καθώς δεν υπήρχαν τα αποτελέσματα που θα μπορούσαν να τα δικαιολογήσουν. Μήπως αυτή η πορεία ακολουθείται και σ’άλλες επιχειρήσεις; Για σκεφθείτε το λίγο…
- Σε ό,τι αφορά το τι προϊόντα θα παραχθούν, όταν έχουμε ως μοντέλο διοίκησης τη “φωτισμένη δεσποτεία” που εφαρμόζεται με πείσμα, παρά τα τραγικά αποτελέσματα, στον όμιλο Fiat, οι εργάτες δεν έχουν λόγο στο τι προϊόν θα παραχθεί. Εδώ καλά-καλά η διοίκηση δεν ασχολείται καν με το τι αγοραστικό κοινό έχει η κάθε επιμέρους εταιρεία, γι’αυτό και βγαίνουν εντελώς αλλοπρόσαλλα μοντέλα που ούτε οι ίδιοι οι διοικούντες που βάλανε την υπογραφή τους για να παραχθούν δεν ξέρουν σε ποιο κοινό ακριβώς απευθύνονται!
- Όταν οι ίδιοι οι διοικούντες δεν ξέρουν σε ποιο κοινό απευθύνονται, όταν δεν ξέρουν καν ΑΝ υφίσταται αγοραστικό κοινό για τα συγκεκριμένα μοντέλα, πώς κατηγορούν τους εργάτες για τη δική τους αποτυχία;
Στο δεύτερο άρθρο από το Carscoop επιστρατεύθηκε ο Gianluca Spina, κοσμήτωρ της σχολής διοίκησης επιχειρήσεων του Πολυτεχνείου του Μιλάνου. Αναφέρεται λοιπόν ότι…
In 2009, Mirafiori workers built 178,000 cars, less than a third of the 600,000 vehicles their Polish counterparts of the Tychy plant managed, with both factories employing roughly the same number of workers. That means productivity at Mirafiori averaged 30 cars per employee a year, compared with almost 100 at Tychy.It’s clear that this is “an industrial scheme which needs to be reformed”, said Gianluca Spina, dean of the business school at Milan’s Polytechnic, before the referendum result was announced.
Δηλαδή μας λένε: στο Tychy παρήχθησαν το 2009 600.000 αυτοκίνητα. Στο Mirafiori παρήχθησαν 178.000 αυτοκίνητα. Τα δυο εργοστάσια απασχολούν τον ίδιο περίπου αριθμό εργατών. Άρα, φταίνε οι εργάτες και οι συλλογικές συμβάσεις! Μια τέτοια λογική ταιριάζει γάντι σ’αυτήν που εκφράζουν τα ημεδαπά παπαγαλάκια τύπου Πασχαλέξη Μανδραχελά ή Μπάμπη Παπαδημητρίου. Ταιριάζει γάντι σε σκουπίδια του περιοδικού Τύπου όπως οι ιδρυτές της παντοκρατορίας του Τίποτα και του Lifestyle. Έλα όμως που και πάλι δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα! Γιατί; Δείτε παρακάτω:
ΑΛΛΑ…
Αυτό που δε μας λέει ούτε ο κοσμήτωρ ούτε η διοίκηση του ομίλου Fiat είναι ότι στο Tychy της Πολωνίας ως τώρα παράγονταν τα πιο εμπορικά μοντέλα της Fiat, το Panda (που, αν δεν απατώμαι, η παραγωγή του τώρα θα μεταφερθεί στο αμαρτωλό και ταλαίπωρο Pomigliano d’Arco) και το εξαιρετικά επιτυχημένο εμπορικά 500!
Αυτό που δε μας λέει ούτε ο κοσμήτωρ ούτε η διοίκηση του ομίλου Fiat είναι ότι στο Mirafiori παράγονται:
- Το μικρό πολυμορφικό Fiat Idea, το οποίο αποτελεί παταγώδη εμπορική αποτυχία. Ούτε με δημιουργική λογιστική δε μπορούν να παρουσιαστούν ως “καλές” οι πωλήσεις του.
- H Lancia Musa, που δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα ελαφρά τροποποιημένο αισθητικά Fiat Idea. H Musa, παρεμπιπτόντως, πουλά αρκετά περισσότερο από το Idea, αλλά και πάλι δεν είναι ιδιαίτερα επιτυχημένη λόγω του ότι κληρονόμησε αρκετά προβλήματα στην ποιότητα των χειριστηρίων και των πλαστικών της από το Idea – για να μην πούμε τίποτα για τα κουσούρια της ηλεκτρικής κρεμαγιέρας DualDrive.
- Τα Fiat Grande Punto και Punto Evo, τα οποία έχουν πια αρχίσει να δείχνουν την ηλικία τους (το Punto Evo είναι μια ατυχής απόπειρα να δοθεί “τζιποειδής” αισθητική στο Grande Punto) και οι πωλήσεις τους διαρκώς βαίνουν μειούμενες.
Επίσης, για να κλείσουμε με την προπαγάνδα, αυτό που δε μας λένε ο αγαπητός και σεπτός κοσμήτωρ και η διοίκηση της Fiat είναι ότι, στον καιρό του lean manufacturing και του Just-In-Time, ένα εργοστάσιο παράγει μόνο όσα κομμάτια του ζητάνε!
Πού θέλω να καταλήξω; Στο ότι, απλούστατα, το Tychy παραγει τόσα πολλά αυτοκίνητα επειδή του έχουν αναθέσει να παράγει μοντέλα που πουλάνε καλά, ενώ το Mirafiori παράγει τόσα λίγα επειδή αυτά που του έχουν αναθέσει ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΣΟ ΕΜΠΟΡΙΚΑ ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ. Ο κόσμος ΔΕΝ θέλει τα προϊόντα που παράγονται στο Mirafiori, άρα το Mirafiori δεν τα παράγει! Ακόμα κι ένας ψιλικατζής με μόρφωση γυμνασίου μπορεί άνετα να το καταλάβει αυτό!
Συνεπώς, ΔΕΝ υπάρχει θέμα παραγωγικότητας, αλλά θέμα μοντέλων που απλά ΔΕΝ τα θεωρεί ο αγοραστής επιθυμητά!
Αν λοιπόν κάποια καμπούρα θέλει ξυλιές με τη μαγκούρα, αυτή δεν είναι η καμπούρα των εργατών που παράγουν ό,τι τους πουν οι “από πάνω”, αλλά των διοικούντων που δεν φροντίζουν να εξελιχθούν μοντέλα που θα πιάσουν στην αγορά!
ΔΕΝ έχω δει όμως ποτέ ως τώρα ΚΑΝΕΝΑΝ από όλους αυτούς τους νεοφιλελεύθερους κοντυλοφόρους να λένε “κόψτε τα μπόνους των ανίκανων διοικούντων” ή “διώξτε τον αποτυχημένο CEO”! Όλοι, μα ΟΛΟΙ, λένε “κόψτε τους μισθούς των εργατών”, “απολύστε”, “φταίνε τα συνδικάτα”, “φταίει η παλαβή Αριστερά” και do it like Pasxos…
Και, για να σας βάλω κι ένα κερασάκι στην τούρτα, θα καταρρίψω με αριθμούς, με ταληράκια, το μύθο του “επιτυχημένου” Marchionne (δεν θα ασχοληθώ καν με το τι γνώμη έχω για το αν ξέρει από αυτοκινητοβιομηχανία ή για την παντελώς ηλίθια ιδέα του να φέρει στην Ευρώπη με τα σήματα της Lancia και μάλιστα με το ιστορικό όνομα Flavia μια επιδερμικά βελτιωμένη rebadged έκδοση του τρισάθλιου, εμετικού και μισητού ακόμα στις ΗΠΑ Chrysler Sebring – μια κίνηση για την οποία δέχθηκε σκληρή κριτική ακόμη κι από το ως τώρα φερέφωνο Italiaspeed.com)…
Να δούμε λίγο τι υποσχέθηκε στη Fiat Investor and Analyst Day το 2006 o Marchionne (στα Ιταλικά, αλλά νομίζω είναι σχετικά κατανοητά)…
Σύγκριση στόχων και αποτελεσμάτων του Marchionne
Είναι σαφές ότι με τέτοια φτωχά αποτελέσματα ο Marchionne ΔΕΝ δικαιούται να θεωρείται επιτυχημένος και ΔΕΝ δικαιούται να ρίχνει το φταίξιμο στους εργάτες ή στην κρίση. Σε οποιαδήποτε εταιρεία, ένα μεσαίο στέλεχος που επί σειρά ετών δεν πιάνει τους στόχους του ΑΠΟΛΥΕΤΑΙ. Εδώ όμως, έχουμε έναν CEO που κατά τεκμήριο είναι ΑΠΟΤΥΧΗΜΕΝΟΣ (αφού επί σειρά ετών δεν έχει πιάσει τους στόχους που ο ίδιος έθεσε) κι όμως όλοι του αναγνωρίζουν το… αλάθητο και του δίνουν το ελεύθερο να εξαφανίζει εργασιακά δικαιώματα, και μάλιστα ασκώντας ΧΥΔΑΙΟΥΣ ΕΚΒΙΑΣΜΟΥΣ, απειλώντας δεκάδες χιλιάδες εργαζομένους με ανεργία (χωρίς αυτοί να φταίνε μάλιστα σε τίποτα) και, κατ’επέκταση, απειλώντας πόλεις ολόκληρες με μαρασμό για τον οποίον ευθύνονται αποκλειστικά ΑΥΤΟΣ, οι ανεπάγγελτοι jet-setters απόγονοι της οικογένειας Agnelli στην οποία ανήκει η Fiat και όλοι οι προηγούμενοι εντεταλμένοι διοικούντες του ομίλου από την ώρα που εκδιώχθηκε ο Vittorio Ghidella που τον έφερε στην κορυφή (και μιλώ για τους Cesare Romiti, Paolo Cantarella, Paolo Fresco, Luca Di Montezemolo, Herbert Demel, αλλά και τους κολαούζους του Marchionne: τους πανάσχετους και ανίκανους Harald Wester και Olivier Francois).
Για περισσότερα στοιχεία σχετικά με τις πωλήσεις που ΔΕΝ πέτυχε ο Marchionne, δείτε τα στατιστικά της ΑCEA, καθώς και αυτά του ΣΕΑΑ (Σύνδεσμος Εισαγωγέων Αντιπροσώπων Αυτοκινήτων).
Κατά τα άλλα, ΦΤΑΙΝΕ ΟΙ ΕΡΓΑΤΕΣ, ΟΙ ΚΛΑΔΙΚΕΣ ΣΥΜΒΑΣΕΙΣ, ΤΑ ΣΥΝΔΙΚΑΤΑ ΚΑΙ “Η ΠΑΛΑΒΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ” (#ftaiei_o_syriza στην ΕΛ-ληνική Τουιτερολανδία) κι όχι οι ξεβράκωτοι βασιλιάδες…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου