Κανείς νοήμων άνθρωπος δεν θα διαφωνήσει: Με την ομιλία του στην Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ ο Αλέξης Τσίπρας «πάτησε κάτω» τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Τον παρέδωσε, απογυμνωμένο από τα προσχήματά του, στην περιφρόνηση της κοινής γνώμης.
Σε οποιαδήποτε κοινοβουλευτική χώρα, ένας κανονικός πρωθυπουργός, αν μη τι άλλο, δεν θα ανέθετε την απάντηση στη γνωστή «ομιλούσα κεφαλή» και τους περιφερόμενους χυδαιολόγους των καναλιών. Θα αναλάμβανε να απαντήσει ο ίδιος ενώπιος ενωπίω. Αν όχι στην τηλεόραση, τουλάχιστον στη Βουλή.
Αλλά ο Μητσοτάκης, δεν είναι ένας κανονικός πολιτικός που λαμβάνει υπόψη του τους δημοκρατικούς κανόνες.
Έξι και πλέον χρόνια από την ανάδειξή του στην ηγεσία της Ν.Δ. και σχεδόν τέσσερα από τότε που ασκεί την πρωθυπουργία και στον ΣΥΡΙΖΑ ακόμη δεν κατάλαβαν με ποιον έχουν να κάνουν.
Επειδή, το τελευταίο διάστημα, το σκάνδαλο των παρακολουθήσεων κονιορτοποιεί το προφίλ του εντός και εκτός της χώρας, οι Συριζαίοι νομίζουν ότι άνοιξε ο δρόμος για την επιστροφή την στην κυβέρνηση και πανηγυρίζουν.
Είναι μακριά νυχτωμένοι. Ο απερχόμενος Πρωθυπουργός δεν είναι πολιτικός που ασπάζεται το πολιτικό παιχνίδι, όπως διαμορφώνεται στο προσκήνιο. Κινείται στο παρασκήνιο.
Έχει λουδοβίκεια αντίληψη για την πολιτική και πάθος την εξουσία. Θεωρεί ότι την ασκεί ως κληρονομικό δικαίωμα. Και επιπλέον τρέμει στην ιδέα για ό,τι τον περιμένει, αν η επόμενη κυβέρνηση έλθει αντιμέτωπη με όσα θα αφήσει πίσω του. Αυτά αναστέλλουν τους περιορισμούς – που δεν έχει – για προσφυγή σε αθέμιτα μέσα.
Η συσσώρευση οικονομικής και μιντιακής ισχύος συνδυάζεται με παρακρατικές μεθόδους και με την αξιοποίηση των πιο σύγχρονων «κόνσεπτ» του αμερικανόφερτου πολιτικού μάρκετινγκ.
Δεν είναι ο φυσιολογικός πολιτικός με θεσμική συμπεριφορά, που συντάσσεται με τη νομιμότητα, την ηθική τάξη και την κοινή λογική. Με τις μεθόδους του μόνο εύκολος αντίπαλος, που μόνο εύκολος δεν είναι, για ένα κόμμα σαν τον ΣΥΡΙΖΑ.
Ο άνθρωπος που αρνείται να πάει στη Βουλή για να απαντήσει σε ερώτηση του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης, που παρακολουθούσε πολιτικούς αντίπαλους του και δημοσιογράφους και – μετά τις τελευταίες αποκαλύψεις – βαρύνεται με υπόνοιες για παρακολούθηση υπουργών, συνεργατών και συγγενών του δεν αντιμετωπίζεται εύκολα .
Ας μην υπάρχουν αυταπάτες. Ο Μητσοτάκης δεν πολιτεύεται με καθαρούς όρους, ρέπει προς τα αθέμιτα μέσα και τα χτυπήματα κάτω από τη μέση, την προσφυγή στην ευτέλεια και την κινητοποίηση των κατώτερων συναισθημάτων της κοινωνίας.
Τις τελευταίες ημέρες δίνει δείγματα των μεθόδων με τις οποίες οργανώνει την προεκλογική παρουσία του. Αντιστρέφει την πραγματικότητα, σπιλώνει, βγάζει μπροστά τους πιο ελεεινούς εκπροσώπους του να καθυβρίζουν τον αντίπαλό του ακόμη και από το βήμα της Βουλής.
Ο χειρότερος πρωθυπουργός από τη Μεταπολίτευση πνιγμένος στα σκάνδαλα, στις θεσμικές παρεκτροπές, στη λεηλασία του δημόσιου πλούτου, στη διαπλοκή και αδιαφάνεια, στη διάλυση των δομών στήριξης της κοινωνίας, στην εξυπηρέτηση συμφερόντων, σε εθνικές ήττες, μιλαέι για την «κοσμογονία» της πολιτικής του.
Είναι απολογούμενος σε ολόκληρο τον πλανήτη για το όργιο των παρακολουθήσεων, αλλά ενοχοποιεί τον ΣΥΡΙΖΑ και καταφεύγει στη λάσπη, την μικροψυχία και το ψεύδος, εμφανιζόμενος ακόμη και ως θύμα.
Ας μην κρυβόμαστε όμως: Για να τον κερδίσει ο Τσίπρας στις εκλογές πρέπει να βγει μπροστά η κοινωνία, όχι ο ΣΥΡΙΖΑ.
Στην ιστορία οι κοινωνίες βγαίνουν μπροστά μόνο όταν έχουν αποφασίσει να αλλάξουν κυβέρνηση. Και αυτό συμβαίνει όταν γνωρίζουν δυο πράγματα: Ποια κυβέρνηση θα τη διαδεχθεί και πού θα οδηγήσει τη χώρα. Όπερ έδει δείξαι…
Αν μιλάμε για εκλογές, αυτή τη στιγμή το μόνο αποτελεσματικό μέγεθος απέναντι στον Μητσοτάκη είναι ο ίδιος ο Τσίπρας, ως φυσικός εκφραστής της, ιστορικά πλειοψηφικής, Δημοκρατικής Παράταξης – Κεντροαριστεράς – Αριστεράς. Όχι ο ΣΥΡΙΖΑ ως κόμμα. Η νίκη του δεν είναι αυτοσκοπός.
Ωστόσο, η πολιτική πρόταση του Τσίπρα, δεν έχει αναδειχθεί ως συγκροτημένη στρατηγική για το μέλλον της χώρας. Αυτό είναι το πρώτο που πρέπει να πετύχει ως μέλλων πρωθυπουργός.
Δεν είναι εκπρόσωπος αθροίσματος συμφερόντων και ομάδων, ούτε εισαγγελέας. Οι καταγγελίες είναι δουλειά των στελεχών του. Ο ίδιος πρέπει να δρα ως φορέας του εθνικού μέλλοντος. Οραματικά και πέρα από αυτά, με διακριτό κεντρικό σύνθημα, ορατή συλλογική στόχευση και ευρωπαϊκή αύρα.
Για να υποστηρίξει αυτόν τον ρόλο και να διαμορφώσει πειστική εναλλακτική πρόταση διακυβέρνησης, χρειάζεται νέα πρόσωπα – και δεν τα έχει ή δεν τα παρουσιάζει.
Σίγουρα, πάντως, δεν χρειάζεται τα «βαρίδια» που παραπέμπουν σε οικεία κακά του παρελθόντος και την ήττα του 2019. Ούτε «τιμωρούς», ρεβανσιστές και κομματικούς «τομεάρχες» με εμφανή ελλείμματα.
Δεν χρειάζεται στελέχη πολυτέλειας που νομίζουν ότι ο ρόλος τους είναι α λα καρτ και εμφανίζονται όταν τους περισσεύει χρόνος. Και βέβαια μακριά από τη μαρκίζα, δακτυλοδεικτούμενοι και ανυπόληπτοι-αυτόχθονες Συριζαίοι ή πρώην Πασόκοι.
Ο Αλέξης Τσίπρας ως συγκροτημένος και συναρπαστικός ομιλητής έχει ευρύ ακροατήριο. Αλλά ως εν αναμονή πρωθυπουργός, προεκλογικά πρέπει να αναμετρηθεί κυρίως με τα μεγάλα μεγέθη της πολιτικής.
Να υπερβεί τον Μητσοτάκη και τον σαθρό κόσμο του, να αναδείξει τη στρατηγική του, να εξηγήσει πού θέλει να πάει τη χώρα τις επόμενες δεκαετίες, με ποιο είδος στελεχών θα κυβερνήσει, ποια στοιχήματα βάζει.
Η προοδευτική κυβέρνηση δεν είναι αδειανό πουκάμισο. Χωρίς φωτεινά πρόσωπα, ικανά πολιτικά στελέχη, εμπροσθοβαρείς εκπροσώπους της επομένης μέρας, δεν είναι ελκυστική.
Σωστά επισήμανε: Αυτή την περίοδο ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι για κοκορομαχίες με την αθλιότητα του νεομητσοτακισμού. Πρέπει να φύγει μπροστά αντί να γυρίζει πίσω στον βούρκο για να αναμετρηθεί με τους πραιτωριανούς στης σήψης.
Ενας Τσίπρας, όμως, δεν αρκεί για να φέρει τη νίκη.
Απέναντι στον αδίστακτο μηχανισμό που στήνει η κυβερνώσα οικογένεια και οι χορηγοί της, η εκλογική μάχη θα είναι περισσότερο σκληρή από όσο νομίζουν οι αιθεροβάμονες και οι αλαφροΐσκιωτοι.
Αν πιστεύουν ότι ο λαός ανυπομονεί να διώξει τον Μητσοτάκη και την κομπανία του για να φέρει τους γραφειοκράτες του παλαιού ΣΥΡΙΖΑ, θα απογοητευτούν. Ο λαός πρώτα θα δει την επόμενη μέρα, την προοπτική της και τους εκφραστέςτης και μετάθα τον διώξει.
Στο τέλος της ομιλίας στους βουλευτές του, ο Αλέξης Τσίπρας είπε ότι η «η κοινωνία ξέρει σε ποιους να στραφεί». Αμ δεν ξέρει. Και για κάποιους από αυτούς που βλέπει, απλώς δεν θα στραφεί ποτέ.
Είναι ώρα ο ίδιος ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ να δείξει στην κοινωνία τον μεγάλο στόχο της πολιτικής του και τα χαρακτηριστικά όσων θα την υλοποιήσουν.
Χωρίς αυτά ως προαπαιτούμενα, την επόμενη των εκλογών «όποιος μείνει, ας ακούει των γυναικών τα μοιρολόγια»- που έλεγε ο Κολοκοτρώνης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου