Ευτυχώς όμως δεν είμαστε Λιλιπούπολη με δήμαρχο τον Χαρχούδα, αλλά Αθήνα με δήμαρχο τον Μπακογιάννη. Που στροφάρει δημιουργικά, σέβεται τα λεφτά μας, ακούει τη γνώμη μας και δεν φυτεύει εργολαβίες και φοίνικες με τη βοήθεια των ΜΑΤ

Αν είχαμε δήμαρχο τον Χαρχούδα... | Αυγή (avgi.gr) 

Αν ο Χαρχούδας της Λιλιπούπολης ήταν δήμαρχος στην Αθήνα, θα ζούσαμε πράγματα και θαύματα.

Θα είχαμε πρώτα-πρώτα τη δική μας λεωφόρο της γαλάζιας πεταλούδας, την ταλαιπωρημένη Πανεπιστημίου, που θα την κοσμούσαν κιτρινοβρόμικες ζαρντινιέρες με κιτρινοβρόμικα λουλούδια. Να κολλούν τα αυτοκίνητα και να απολαμβάνουν επιτέλους οι οδηγοί την αύρα Χαρχούδα.

Θα είχαμε αποξηραμένους φοίνικες, τραγούδι του καμηλιέρη, μέσα σε ξύλινα κουτιά που θυμίζουν φέρετρα Κυκλώπων.

 Με πανύψηλους φολιδωτούς κορμούς, που στην κορυφή τους ανεμίζει σαν τσουλούφι του Χαρχούδα ένας υπερήφανος ξερός θύσανος από φύλλα - λόγχες, που διαπερνούν την καρδιά τουριστών και αστών.

Θα είχαμε επίσης μια διακεκαυμένη χαρούμενου χρώματος λωρίδα, που αφαιρέθηκε από τα αυτοκίνητα και προσφέρθηκε στους πεζούς. 

Αλλά, ω της νεοελληνικής αγνωμοσύνης: Κανένας δεν θα καταδεχόταν να ξεροψηθεί στον πεζόδρομό της για να απολαύσει το καυσαέριο, τα κορναρίσματα και τα μπινελίκια των οδηγών.

Θα είχαμε την Ομόνοια με τις θαυμαστές μηχανές παροχής οξυγόνου - μια μηχανή ίση με εκατό πεύκα. 

Το πάλαι ποτέ Σύνταγμα των εξεγερμένων και των αγανακτισμένων μεταλλαγμένο σε Σύνταγμα των δροσισμένων από 24 -ολογράφως είκοσι τέσσερα- δέντρα που θα καταστήσουν την ιστορική πλατεία όαση εν μέσω ερήμου. Εν καιρώ τω δέοντι.

Θα είχαμε τον λόφο του Στρέφη να στρέφεται στην ιδιωτική πρωτοβουλία για να αξιοποιηθεί όπως του πρέπει. 

Και να στέφεται εν μέσω Αυγούστου από διμοιρίες των ΜΑΤ για να τον προστατεύσουν από κείνους που εξακολουθούν να φωνάζουν ότι ο δημόσιος χώρος δεν μπορεί και δεν πρέπει να παραδίνεται στη λαιμαργία των αγοραίων.

Θα είχαμε, και τι δεν θα είχαμε. Για το τελευταίο είναι σίγουρο ότι δεν θα είχαμε μερικές δεκάδες εκατομμύρια, τα οποία θα είχαν αφαιρεθεί από τα ταμεία του Δήμου και διατεθεί για τα μεγαλεπήβολα σχέδια του Χαρχούδα. 

Για το καλό την δημοτών, εννοείται. 

Και ανάλογα με τις ανάγκες και για το καλό κάποιων κολλητών.

Ευτυχώς όμως δεν είμαστε Λιλιπούπολη με δήμαρχο τον Χαρχούδα, αλλά Αθήνα με δήμαρχο τον Μπακογιάννη.

 Που στροφάρει δημιουργικά, σέβεται τα λεφτά μας, ακούει τη γνώμη μας και δεν φυτεύει εργολαβίες και φοίνικες με τη βοήθεια των ΜΑΤ. Η αισθητική, η λογική, τα ταμεία και η καθημερινότητά μας είναι σε σίγουρα χέρια...