Ρωτάμε αν είναι δυνατόν να κάνουν δεκτό το αίτημα να αφεθεί ελεύθερος με αναστολή: «Δύσκολο με ενοχή για δύο κακουργήματα, αλλά ποτέ δεν ξέρεις» απαντούν οι δικηγόροι. Κι όμως λίγο αργότερα, αποφασίζεται να αφεθεί ελεύθερος με αναστολή κατα πλειοψηφία 4-3.Μειοψήφησαν οι ένορκοι και μία γυναίκα σύνεδρος.

 

Υπόθεση Λιγνάδη: Από τα δάκρυα λύτρωσης, στα δάκρυα αγανάκτησης (tvxs.gr)

Δάκρυα και σφιχτές αγκαλιές αντί πανηγυρισμών. 

Αυτό είδαμε σήμερα στο κλείσιμο της αυλαίας της δίκης Λιγνάδη, μετά την εξαγγελία της απόφασης που  έκρινε τον σκηνοθέτη ένοχο για δύο βιασμούς ανηλίκων  του Σ και του Π. Και λίγο μετά, αγανάκτηση για την απόφαση να αφεθεί ελεύθερος με αναστολή, ο ένοχος πλέον για δύο βιασμούς παιδιών!

Δάκρυα ήσυχα, κλάματα γοερά, τα θύματα αφήνονταν στις αγκαλιές των οικείων τους με σώματα τρεμάμενα. 

Κάποιοι (όπως ο Ν.Σ) αναζητούσαν μια πεζούλα να στηριχτούν, έψαχναν τον Αλί που έφυγε πρώτος και απογοητευμένος μετά την αθώωση του Λιγνάδη για τη δική του καταγγελία. 

Κι ας ήταν εκείνος που πρώτος κατέθεσε τον βιασμό του μετά από νάρκωση από τον Δ. Λιγνάδη.

Δάκρυα λύτρωσης και οδύνης από τους μάρτυρες που δεν δέχτηκαν να εκβιαστούν, που δεν λύγισαν κι ήρθαν να καταθέσουν για όσα είδαν, όσα έζησαν κοντά στον Δ.Λιγνάδη. 

Ήταν τα σώματα στα οποία έγειραν τα θύματα. Δάκρυα ανακούφισης που δεν πέρασε η θεωρία της σκευωρίας για την οποία τόσο κόπιασε η υπεράσπιση αξιοποιώντας ό,τι πιο ντροπιαστικό για τη δικαιοσύνη και την ανθρώπινη ύπαρξη και αξιοπρέπεια.

Άκουσα κάποιον δίπλα μου να αναρωτιέται «μα γιατί δεν γελάνε και δεν πανηγυρίζουν;» την ώρα που οι κάμερες τους έψαχναν για να απαθανατίσουν την αντίδραση τους. Λες και δεν πήραν χαμπάρι πως η απόφαση, μπορεί να ανακουφίσει αλλά όχι να επουλώσει το τραύμα και να σε πετάξει απευθείας στη χαρά. 

Πολλώ δε μάλλον όταν προηγήθηκε μια διαδικασία που όχι απλώς δεν σεβάστηκε το τραύμα, αλλά το έξυσε τόσο, ώστε τα θύματα μάτωναν καθημερινά από την ταπεινωτική εξέταση του Κούγια, από τις ύβρεις και τις προσβολές, και το slut shaming από την πρόθεση να μετατραπούν τα ίδια σε θύτες.

Δάκρυα λύτρωσης και δάκρυα οδύνης. Όπως αυτά του Π. που έδωσε μια παρατεταμένη αγκαλιά στη μαυροντυμένη ηλικιωμένη γυναίκα που περίμενε υπομονετικά την απόφαση μαζί με όλους-ες τους αλληλέγγυους-ες. 

Ήταν η γυναίκα που μεγάλωσε το Ουκρανικής καταγωγής αγόρι, ο οποίος περιέγραψε τη φτώχεια και την εγκατάλειψη που έζησε πριν τον προσεγγίσει ανήλικο ο Λιγνάδης, τον φιλοξενήσει και τον κακοποιήσει. 

Αυτή η γυναίκα μου είπε κάποια στιγμή ακούγοντας τον Κούγια να ζητάει να γίνουν δεκτά τα ελαφρυντικά του πρότερου σύννομου βίου: «Να οικτίρουμε αυτούς που τον υπερασπίστηκαν κι έριξαν το ανάθεμα στα παιδιά»

Ρωτάμε αν είναι δυνατόν να κάνουν δεκτό το αίτημα να αφεθεί ελεύθερος με αναστολή: «Δύσκολο με ενοχή για δύο κακουργήματα, αλλά ποτέ δεν ξέρεις» απαντούν οι δικηγόροι. Κι όμως λίγο αργότερα, αποφασίζεται να αφεθεί ελεύθερος με αναστολή κατα πλειοψηφία 4-3.Μειοψήφησαν οι ένορκοι και μία γυναίκα σύνεδρος. Μόνο οι ένορκοι και μία σύνεδρος δεν θέλουν ελεύθερο έναν άνθρωπο που κρίθηκε ένοχος για δύο βιασμούς ανηλίκων; Και για ποιον σύννομο βίο μιλάμε όταν έχει κριθεί ένοχος για δύο βιασμούς ανηλίκων; Στους πόσους βιασμούς δεν θεωρείται σύννομος ο πρότερος βίος;

Το πλήθος έξω από την αίθουσα φωνάζει «ντροπή, είστε ξεφτίλες», «καταδικάζετε αθώους και ελευθερώνετε βιαστές». «Απελευθερωμένος» πλέον ο λιγνάδης επιτίθεται λεκτικά στον κ. Βλάχο, το προηγούμενο διάστημα το έκανε ο Κούγιας για λογαριασμό του.

Γράφω τόση ώρα για τα δάκρυα λύτρωσης και αγανάκτησης, τα σώματα και τα βλέμματα των θυμάτων, γιατί μιλούν τη γλώσσα της αλήθειας. Τα τρεμάμενα γόνατα και τα κόκκινα μάτια, δεν αφήνουν κανένα περιθώριο αμφιβολίας. Η οδύνη βγαίνει πριν την όποια επιχειρηματολογία και ήταν έκδηλη καθόλη τη διάρκεια της δίκης αυτής.

Το ότι δεν πρόσεξε τίποτα από όλα αυτά η πρόεδρος και μια σύνεδρος, οι οποίες αθώωσαν τον Δ. Λιγνάδη για όλλες τις κατηγορίες θα καταγραφεί, όπως και το ότι άφησαν ελεύθερο με αναστολή έναν άνθρωπο που κρίθηκε από τη δικαιοσύνη ένοχος για παιδoβιασμούς κι αφέθηκαν μόνοι οι ένορκοι να σώσουν την τιμή της Δικαιοσύνης.

 Όπως καταγράφηκε και η παρακμή του άκρως προβληματικού δικαστικού συστήματος που αφήνει τα θύματα να «ξαναβιάζονται» στις αίθουσες του δικαστηρίου. Όσοι και όσες είτε συνέβαλαν είτε ανέχτηκαν αυτό το αίσχος της ενοχοποίησης των θυμάτων, οδηγούν τα θύματα του όποιου κακοποιητή και βιαστή στη σιωπή. Όπως καταγράφηκε το ποιοι ποιες τον υποστήριξαν ρίχνοντας λάσπη στα θύματα.

Αυτό που έχει σήμερα σημασία σήμερα όμως, είναι πως ο Δ. Λιγνάδης κρίθηκε ένοχος για τους βιασμούς δύο ανηλίκων παρά το ότι ένα παντοδύναμο σύστημα, έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι του δίνοντας έναν βρώμικο πόλεμο, για να τον αθωώσει. Το δικαστήριο έστειλε στον κάδο των αχρήστων τις τηλεοπτικές λεζάντες όπως η περίφημη «Σκηνοθέτης στο μάτι του κυκλώνα για το τίποτα».

Απ’όλες τις καταγραφές κρατάμε τα δάκρυα και τις αγκαλιές των θυμάτων που η απόφαση τους έκανε να πιστέψουν ότι δεν θα επιστρέψουν στα σπίτια τους ντροπιασμένα, επανατραυματισμένα και ματαιωμένα, αλλά με τον λυγμό της λύτρωσης και της δικαίωσης, γιατί τα πίστεψαν, δεν πήγε χαμένος ο αγώνας τους.

Όμως είδαν ξανά τα δόντια του συστήματος, που τον άφησε ελέυθερο με αναστολή γιατί η πρόεδρος και μία δικαστίνα, δεν είδαν ούτε τα βλέμματα, ούτε τα δάκρυα και κυρίως, ούτε τον τεράστιο όγκο του αποδεικτικού υλικού από όλους τους καταγγέλοντες. Το μήνυμα που στέλνουν σε κάθε θύμα βιασμού, είναι σαφές.

Μακάρι να γίνει η πίστη μας στα θύματα, για αυτά  μια ελπίδα.

 Μπορεί να μην επουλώνει τραύματα, αλλά καμιά φορά αρκεί για να φυτέψει τους σπόρους μιας νέας ζωής με εμπιστοσύνη. Έγραψαν μια ιστορία άξια να αφηγούμαστε όταν θέλουμε να τονώσουμε την πίστη μας στον άνθρωπο. Όσο για το σύστημα που συγκαλύπτει, εδώ είμαστε, αυτός ο αγώνας δεν τελείωσε ακόμα όπως πολλοί άλλοι άλλωστε.

Υ.Γ. Ειδικά ευχαριστήρια στο #LignadisTrailWatch χωρίς τη συμβολή του οποίου, η δίκη θα ήταν υποφωτισμένη.