Novartis: Το τέλειο έγκλημα.Ως Έλληνας, βρίσκω την ανοχή του πολιτικού συστήματος στην διαφθορά απαράδεκτη. Ως καθηγητής Νομικής στο Λονδίνο για 45 χρόνια αισθάνομαι μόνο ντροπή για το κατάντημα της δικαιοσύνης.

 https://tvxs.gr/news/egrapsan-eipan/novartis-teleio-egklima

Η πλαστογράφηση του εγγράφου του FBI με την διαγραφή του ονόματος του κ. Λοβέρδου και άλλες παρεμβάσεις «συντακτικής μορφής» μας γύρισε στην ουσία του σκανδάλου Novartis. Η εταιρεία πλήρωσε μεγάλο πρόστιμο στην Αμερικανική κυβέρνηση για τις παράνομες ενέργειες της στην Ελλάδα μετά εξωδικαστικό συμβιβασμό. Η Νέα Δημοκρατία δήλωσε ότι η απόφαση έλεγε ότι «δεν προέκυψε εμπλοκή πολιτικών προσώπων». Αλλά συνέβη το ακριβώς αντίθετο.

Το Αμερικανικό δικαστήριο αναφέρεται στην δωροδοκία  «ξένων αξιωματούχων» και «ξένης κυβέρνησης». Μετά από δύο χρόνια απόκρυψης μιας μεγάλης υπόθεσης διαφθοράς του πολιτικού συστήματος, που μεταμορφώθηκε από τεράστιο σκάνδαλο σε «σκευωρία», ξαναγυρίζουμε στην αρχή και στα βασικά σημεία της σκοτεινής αυτής ιστορίας.

H υπόθεση Novartis έκανε διεθνώς γνωστή την αδιαπέραστη ασπίδα προστασίας που δημιούργησε η πολιτική τάξη για τον εαυτό της. Η αποκάλυψη του πασίγνωστου μυστικού, που όλοι το ήξεραν αλλά κανείς δεν το αναγνώριζε, ήταν μεγάλο σοκ. Το Novartisgate αποτελεί την πιο πρόσφατη περίπτωση ενός εγκλήματος που είναι σχεδόν αδύνατο να ανιχνευθεί. Το τέλειο έγκλημα είναι όνειρο των εγκληματιών και των συγγραφέων αστυνομικών ιστοριών.

Ο Χίτσκοκ έχει δείξει αριστοτεχνικά πώς μια ιδιοφυής πλοκή πράξεων που αποσκοπούν  στην αποτροπή της αποκάλυψης του εγκλήματος ματαιώνεται από μια δευτερεύουσα λεπτομέρεια ή μια τυχαία συνάντηση. 

Μόνο ο ταλαντούχος κ. Ρίπλεϊ, ο νιτσεϊκός πρωταγωνιστής της Πατρίσια  Χάισμιθ, ξεφεύγει επιβεβαιώνοντας την αιώνια επιστροφή του κακού. Ούτε ο Χίτσκοκ ούτε η Χάισμιθ είχαν πετύχει να δημιουργήσουν το τέλειο, ακαταδίωκτο έγκλημα, το έγκλημα που δεν θα τιμωρηθεί, όχι επειδή έχουμε ένα μεγαλοφυές εγκληματικό μυαλό, αλλά γιατί πολιτικοί και νομικοί έχουν κάνει σχεδόν αδύνατη τη δίωξή του.

Η απλή αυτή λύση είχε ξεφύγει από τους μεγάλους σκηνοθέτες και συγγραφείς. Παραβάτης δεν είναι ο Ρίπλεϊ, αλλά ο νομοθέτης. Αλλά ίσως η «δευτερεύουσα» λεπτομέρεια της διαγραφής του ονόματος να αποδειχθεί κι εδώ καταλύτης για την αποκάλυψη του εγκλήματος.

Ήμουν μέλος της επιτροπής της Βουλής που εξέτασε την ποινική πλευρά της υπόθεσης. Ανέλαβα να διαβάσω τις αναφορές που είχε στείλει το FBI στις Ελληνικές αρχές, να τις μεταφράσω και παρουσιάσω στην επιτροπή. Περιγράφουν λεπτομερώς τις πολυδαίδαλες τακτικές δωροδοκίας και «ξεπλύματος μαύρου χρήματος» που χρησιμοποιούσε η εταιρία.

Ψεύτικα συνέδρια, πραγματικά και φανταστικά ταξίδια, αναληθή τιμολόγια και κατευθείαν πληρωμές σε γιατρούς για να συνταγογραφούν αχρείαστα φάρμακα. Εταιρείες ΜΜΕ και δημόσιων σχέσεων υπερτιμολογούσαν τις υπηρεσίες τους και νομιμοποιούσαν τις δωροδοκίες. 

Ο κυνισμός της εταιρείας και των συνεργών της στην καταλήστευση του καθημαγμένου λαού μας ήταν ανατριχιαστική. 

Η δικογραφία αποτελεί μνημείο εγκληματικότητας ενός συστήματος εξουσίας που δεν έχει κανέναν φραγμό στην επιδίωξη του κέρδους. Μίας κυνικής ελίτ που ξέρει την τιμή των πάντων αλλά την αξία μηδενός. 

Είναι συγκλονιστικό ότι μια ξένη κυβέρνηση θεωρεί τα αποδεικτικά στοιχεία ικανά για να ξεκινήσει δικαστική διαδικασία εναντίον εταιρείας που χρηματοδοτούσε ξένους αξιωματούχους. Αλλά η Ελληνική δικαιοσύνη και κυβέρνηση τα θεωρούν αναξιόπιστα, σταματούν τις έρευνες και απαλλάσσουν όλους τους πολιτικούς εκτός ενός. 

Η Αμερικάνικη κυβέρνηση, ως εγγυητής της ακεραιότητας του καπιταλισμού και του χρηματιστηρίου επιβάλλει τεράστιο πρόστιμο στην Αμερικάνικη εταιρεία γι’ αυτά που έκανε στην Ελλάδα.

Η Ελληνική κυβέρνηση και η δικαιοσύνη αδιαφορούν για την ακεραιότητα του πολιτικού συστήματος. Ο κ. Μητσοτάκης παρά τον φανατικό ατλαντισμό του και τον πλήρη συντονισμό με τα Αμερικανικά συμφέροντα δεν  ακολουθεί την Αμερικανική αυστηρότητα προς τους παρανομούντες καπιταλιστές και πολιτικούς. 

Ως Έλληνας, βρίσκω την ανοχή του πολιτικού συστήματος στην διαφθορά απαράδεκτη. 

Ως καθηγητής Νομικής στο Λονδίνο για 45 χρόνια αισθάνομαι μόνο ντροπή για το κατάντημα της δικαιοσύνης.

Whistblowers και FBI

Οι προστατευόμενοι μάρτυρες δεν έχουν καμιά σχέση με «κουκουλοφόρους», συκοφαντία που επανέλαβε πάλι ο κ. Λοβερδος. 

Οι κουκουλοφόροι μας φέρνουν στη μνήμη τους καταδότες που δούλευαν για τους ναζί. 

Αντίθετα είναι whistleblowers, άνθρωποι που βάζουν το δημόσιο συμφέρον και την προστασία της δημοκρατίας πάνω από την προσωπική τους ασφάλεια. 

Ανήκουν, μαζί με τον Daniel Elsberg των Pentagon Papers, το βαθύ λαρύγγι του Watergate, τον Julian Assange των Wilileaks, τον Ed Snowden των αποκαλύψεων για τις παγκόσμιες παρακολουθήσεις, σε μία ηρωική ομάδα ανθρώπων. Παίρνουν τεράστια ρίσκα για το κοινό καλο. Κάθε ευνομούμενο κράτος  τους ευγνωμονεί και τους προστατεύει.

Ας δούμε, λοιπόν, το πόρισμα του FBI για την υπόθεση Novartis.  Γράφει στην παραπεμπτικό σημείωμα πως «η Ελλάδα μπορεί να χρησιμοποιήσει το πόρισμα ως αποδεικτικό στοιχείο για την άσκηση δίωξης σε βάρος των Ανδρέα Λοβέρδο, Μάριο Σαλμά, Άδωνι Γεωργιάδη, Ανδρέα Λυκουρέντζο, Αντώνιο Σαμαρά, Ιωάννη Στουρνάρα και Δημήτρη Αβραμόπουλο».

Θεωρεί δηλαδή το FBI ότι, με βάση τις πληροφορίες που «έχουν αντληθεί μέχρι τώρα», τα στοιχεία που συγκέντρωσε αποτελούν χρήσιμο υλικό για την εξιχνίαση της ανάμειξης πολιτικών προσώπων στο σκάνδαλο. Ένας εκ των μαρτύρων στην επιτροπή μου είπε ότι δύο τουλάχιστον από τους αναφερόμενους πιθανά είναι ένοχοι. Θα ήταν καλό να το επαναλάβει δημόσια.

Το παραποιημένο έγγραφο, που θυμίζει το «κλεμμένο γράμμα» του Πόε, έφτασε στην κα Τουλουπάκη αργότερα και δεν ήταν στην αρχική δικογραφία. Το αμερικανικό πόρισμα για τους εμπλεκόμενους ιδιώτες στην υπόθεση θεωρείται αξιόπιστο από όλους. Ανάλογο τεκμήριο ισχύει και σ’ αυτό για τους πολιτικούς. 

 Στο σώμα του κειμένου δεν εμφανίζονται ονόματα πολιτικών – οι Αμερικανοί είναι προσεκτικοί και αυτό δίνε μεγάλη σημασία το πρόσφατο πόρισμα. Αλλά επιβεβαιώνει συνεχείς επαφές τής Novartis με υπουργούς για διευκολύνσεις. Παραθέτω μερικά χαρακτηριστικά αποσπάσματα: 

Ο μακαρίτης Μαυρίκος «είχε σημαντική εμπλοκή στο δίκτυο δωροδοκίας της Νοβάρτις. Αποτελούσε, ουσιαστικά, τη γέφυρα μεταξύ της εταιρείας και κυβερνητικών αξιωματούχων, έχοντας πρόσβαση σε τρεις τέσσερις υπουργούς Υγείας».

«Κυβερνητικοί αξιωματούχοι και ο υπουργός Υγείας πληρώνονταν για την εισαγωγή νέων προϊόντων στην αγορά και την προστασία κατά της ελάττωσης των τιμών».

 «Το 2011-2012 η φαρμακευτική βιομηχανία είχε μεγάλες μειώσεις τιμών.

 Η Νοβάρτις, όμως, δεν είχε τέτοιου μεγέθους μείωση στα φάρμακα ογκολογίας και μόνο μικρές μειώσεις σε άλλα φάρμακα». «Η θέση της εταιρείας ήταν ότι μία «επένδυση» της τάξης των 150.000 ευρώ σε έναν κυβερνητικό αξιωματούχο είχε τη δυνατότητα να σώσει πολλά εκατομμύρια ευρώ που θα χάνονταν για τα ταμεία της».  

Έτσι, επιβεβαιώνεται η πολιτική της εταιρείας ότι το return on investment, ο λόγος δωροδοκίας προς κέρδος, πρέπει να είναι 1 προς 6 όπως αναφέρει το πόρισμα. 

Ο Φρουζής κόμπαζε για την επιτυχία των επαφών του.

Το Novartisgate έχει πολλές ομοιότητες με το Watergate. O Νίξον δεν παραιτήθηκε λόγω της διάρρηξης των γραφείων του Δημοκρατικού κόμματος, αλλά γιατί προσπάθησε να αποτρέψει την εξιχνίαση της υπόθεσης. 

απειλές του Νίξον και των φιλικών του ΜΜΕ, καθώς και η απόλυσή του Άρτσιμπαλντ Κοξ, ειδικού ανακριτή για το σκάνδαλο, οδήγησαν την καριέρα του σε ατιμωτικό  τέλος.  Ποιος προσπαθεί σήμερα να αποτρέψει την εξιχνίαση του σκανδάλου;

Η δίωξη του κ. Παπαγγελόπουλου, οι διώξεις δικαστικών και δημοσιογράφων, η απαξιωτική και απειλητική αρθρογραφία κατά τιμίων δικαστών αποτελούν την ύστατη προσπάθεια των ομαδικά τυφλών με «κληρονομικό δικαίωμα» στην εξουσία να αποτρέψουν την έρευνα. 

Εδώ βρίσκεται η μόνη σκευωρία: ότι μπήκε μια υπόθεση στο συρτάρι και η δικογραφία έμεινε στα υπόγεια, εγκαταλειμμένη στη «σοφία των ποντικών».

 Μια και η δικογραφία εγκαταλείφτηκε, οι αναφερόμενοι πολιτικοί δεν είναι πια υπόδικοι. 

Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι είναι όλοι αθώοι. 

Τα νέα στοιχεία δημιουργούν ηθική και πολιτική υποχρέωση στο πολιτικό και νομικό σύστημα να κάνει μια συστηματική έρευνα των κατηγοριών.

Για την αριστερά δεν νοείται πολιτική που να παραβιάζει τις αρχές της ηθικής και της δικαιοσύνης.  

Αλλά δέχτηκε κι’ αυτή την συνταγματοποίηση του τέλειου εγκλήματος μη προχωρώντας στην κατάργηση του άρθρου 86 του Συντάγματος που είναι η πηγή του κακού. 

Γι΄αυτά στο επόμενο.