Ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα κάνει τα πάντα για να πάρει μια δεύτερη ευκαιρία. Δεν θα διστάσει να μετέλθει όλα τα μέσα.Ωστόσο με τα ανθρώπινα ποτέ δεν μπορείς να είσαι σίγουρος. Οι κάλπες πολλές φορές ήταν ανάγωγες.

 Δεύτερη ευκαιρία ή τρίτη και φαρμακερή; | Η Εφημερίδα των Συντακτών (efsyn.gr)

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης ψάχνεται. 

Να κάνει εκλογές το φθινόπωρο, όπως του εισηγούνται πολλοί συνεργάτες του και έχουν προεξοφλήσει τα περισσότερα φιλοκυβερνητικά μέσα ενημέρωσης, ή να εξαντλήσει την τετραετία; 

Και αναρωτιέται: 

στην περίπτωσή του θα ισχύσει ο κανόνας της Μεταπολίτευσης ή θα έχουμε την τρίτη και φαρμακερή γι’ αυτόν εξαίρεση; 

Τι λέει ο κανόνας; 

Οτι οι κυβερνήσεις και οι πρωθυπουργοί έχουν πάρει μια δεύτερη ευκαιρία.

Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής κέρδισε τις εκλογές το 1974 (ειδικές συνθήκες) και τις εκλογές το 1977. 

Στη συνέχεια μεταπήδησε στην Προεδρία της Δημοκρατίας, το κόμμα του συνετρίβη, άλλαξε τρεις φορές αρχηγό και ταλαιπωρήθηκε για κάμποσα χρόνια.

Ο Ανδρέας Παπανδρέου κέρδισε τις εκλογές με άνεση το 1981 και το 1985.

 Ακολούθησε η περιπέτεια με το σκάνδαλο Κοσκωτά και το Ειδικό Δικαστήριο, έχασε τις εκλογές, αλλά δικαιώθηκε το 1993 πετυχαίνοντας την τρίτη εκλογική νίκη του.

 Ο Κώστας Σημίτης, διάδοχος του Ανδρέα Παπανδρέου, κέρδισε τις εκλογές το 1996 και το 2000. 

Το ΠΑΣΟΚ με Παπανδρέου και Σημίτη έμεινε στην εξουσία από το 1993 μέχρι το 2004, σπάζοντας το ρεκόρ.

Ο Κώστας Καραμανλής κέρδισε τις εκλογές το 2004 και τις πρόωρες εκλογές το 2007, παρά το γεγονός ότι τα προγνωστικά δεν ήταν υπέρ του λόγω των μεγάλων πυρκαγιών που είχαν πλήξει τη χώρα. 

Ο… στρατηγός άνεμος έκαψε τη μισή Ελλάδα, αλλά ηττήθηκε στις κάλπες. 

Πήρε και ο Κώστας Καραμανλής δύο ευκαιρίες. 

Ο κανόνας λειτούργησε και στην περίπτωση του Αλέξη Τσίπρα.

Επικράτησε κάτω από αντίξοες συνθήκες (είχε απέναντί του το ντόπιο σύστημα και τους δανειστές-«σωτήρες» μας) τον Ιανουάριο του 2015 και τον Σεπτέμβριο του ίδιου χρόνου, αν και το κόμμα του είχε διασπαστεί και αυτός είχε υπογράψει Μνημόνιο (το τρίτο). 

Οι ψηφοφόροι τού έδωσαν άλλη μία ευκαιρία, ελπίζοντας ότι θα κάνει λιγότερο επώδυνη για τους πολίτες τη διαχείριση της οικονομικής κρίσης.

Οι δύο εξαιρέσεις που τρομάζουν τον σημερινό πρωθυπουργό -φοβάται μήπως τριτώσει το… κακό- ήταν η κυβέρνηση του πατέρα του και η κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου. 

Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, αν και είχε κερδίσει με μεγάλο ποσοστό (το τρίτο της Μεταπολίτευσης) τις εκλογές το 1990, δεν κατάφερε να τελειώσει ομαλά τη θητεία του. 

Ανετράπη από τον Αντ. Σαμαρά -τον πολιτικό που αυτός είχε αναδείξει και προωθήσει σε καίριες κυβερνητικές θέσεις- και είδε τον προαιώνιο αντίπαλό του Ανδ. Παπανδρέου να επιστρέφει στην εξουσία πανηγυρικά και δικαιωμένος.

Εχει μιλήσει ανοιχτά για οργανωμένο σχέδιο καταγγέλλοντας βουλευτές του κόμματός του, εκδοτικά και επιχειρηματικά συμφέροντα.

 Αυτός καθιέρωσε στη δημόσια συζήτηση τον όρο διαπλοκή, που από τότε δεσπόζει στις αντιπαραθέσεις και τον επικαλούνται όλα τα κόμματα για να εξηγήσουν ορισμένα ανεξήγητα από πρώτη ματιά γεγονότα. 

Η πανούργα Ιστορία τον εκδικήθηκε. 

Το 1965 ήταν ο θύτης (Αποστασία), το 1993 ήταν το θύμα.

Και ο Γιώργος Παπανδρέου κέρδισε τις εκλογές το 2009 με μεγάλη διαφορά, ήρθε για να τα αλλάξει όλα στο κόμμα του και στη χώρα, όπως τον παρότρυναν οι οπαδοί του και όπως αυτός είχε υποσχεθεί, ωστόσο τα μνημόνια και η εσωκομματική αμφισβήτηση (ο ίδιος πιστεύει ότι υπήρξε συνωμοσία στην οποία συμμετείχαν Ευρωπαίοι παράγοντες, πολιτικοί αντίπαλοί του και στελέχη του κόμματός του) τον υποχρέωσαν να παραιτηθεί.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα κάνει τα πάντα για να πάρει μια δεύτερη ευκαιρία. 

Δεν θα διστάσει να μετέλθει όλα τα μέσα.

 Θα μεταμφιεστεί σε φιλελεύθερο, αν αυτό απαιτεί η συγκυρία. 

Θα μεταμφιεστεί σε πατριώτη, αν αυτό κριθεί επιβεβλημένο από τη λατρευτική κλίκα που τον πλαισιώνει. 

Θα αγκαλιάσει τον λαϊκισμό, τον οποίο υποτίθεται ότι πολεμά.

 Ωστόσο με τα ανθρώπινα ποτέ δεν μπορείς να είσαι σίγουρος. 

Οι κάλπες πολλές φορές ήταν ανάγωγες.

Ανάγωγα

Οταν η Αριστερά ενώνεται, γίνεται απειλητική για το σύστημα. 

Οταν παραμένει διασπασμένη είναι ακίνδυνη και περιορίζεται στην παρηγορητική αυταπάτη ότι οι σημερινές ήττες είναι το λίπασμα για την αυριανή νίκη. 

Ή, όπως το λέει μία από τις πρωταγωνίστριες του τελευταίου μυθιστορήματος του Λεονάρδο Παδούρα («Σαν σκόνη στον άνεμο», Καστανιώτης), «από ήττα σε ήττα μέχρι την τελική νίκη».