Ο Πούτιν συνεχίζει να "αποναζιστοποιεί" την Ουκρανία, όπως παλιότερα ο Μπους "εκδημοκράτιζε" το Ιράκ και ακόμα πιο παλιά ο Ιούλιος Καίσαρας "ειρήνευε" τη Γαλατία.
Η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία αποτελεί μια ακόμα απόδειξη ότι οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις ανεξαρτήτως της χώρας που τις εξαπολύει και των προσχημάτων που κάθε φορά χρησιμοποιούνται, έχουν μία και μοναδική κατάληξη: το μακελειό, με κύρια θύματα τους αμάχους, καθώς και τη γενική αποσταθεροποίηση.
Η άμεση κατάπαυση του πυρός και η αποχώρηση των ρωσικών στρατευμάτων αποτελεί ένα αίτημα στο οποίο συναντιούνται το ανθρωπιστικό καθήκον και η πολιτική σωφροσύνη.
Ο Πούτιν συνεχίζει να "αποναζιστοποιεί" την Ουκρανία, όπως παλιότερα ο Μπους "εκδημοκράτιζε" το Ιράκ και ακόμα πιο παλιά ο Ιούλιος Καίσαρας "ειρήνευε" τη Γαλατία.
Η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία αποτελεί μια ακόμα απόδειξη ότι οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις ανεξαρτήτως της χώρας που τις εξαπολύει και των προσχημάτων που κάθε φορά χρησιμοποιούνται, έχουν μία και μοναδική κατάληξη: το μακελειό, με κύρια θύματα τους αμάχους, καθώς και τη γενική αποσταθεροποίηση.
Η άμεση κατάπαυση του πυρός και η αποχώρηση των ρωσικών στρατευμάτων αποτελεί ένα αίτημα στο οποίο συναντιούνται το ανθρωπιστικό καθήκον και η πολιτική σωφροσύνη.
Η ελληνική εμπλοκή
Για τη χώρα μας, ο πόλεμος στην Ουκρανία δεν είναι μια μακρινή ευρωπαϊκή κρίση.
Είναι μια στρατιωτική σύγκρουση στην οποία η Ελλάδα εμπλέκεται έμμεσα και άμεσα. Έμμεσα μέσω των ευρωπαϊκών κυρώσεων.
Άμεσα μέσω της αποστολής όπλων στην ουκρανική κυβέρνηση. Η στρατιωτική εμπλοκή της Ελλάδας σε διεθνή πολεμική σύγκρουση την ώρα που αυτή εξελίσσεται, συνιστά ιστορική τομή μεταπολιτευτικά και καταδεικνύει ότι έχει αλλάξει το δόγμα της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής.
Τα όπλα που έστειλε στην Ουκρανία η Ελλάδα δεν έχουν ιδιαίτερη σημασία για την εξέλιξη των μαχών. Τη διαφορά σε αυτό το πεδίο τις κάνουν οι αποστολές οπλικών συστημάτων από τις ΗΠΑ, τη Γερμανία και τη Μεγάλη Βρετανία.
Ωστόσο, στο επίπεδο του πολιτικού συμβολισμού και της διεθνούς διπλωματίας, η απόφαση του πρωθυπουργού να στείλει όπλα στην Ουκρανία, έχει τεράστια σημασία. Η Ελλάδα όχι μόνο διαλέγει πλευρά στη σύγκρουση, αλλα τοποθετείται στην πτέρυγα των σκληρών στο δυτικό στρατόπεδο -δεν έχουν στείλει όλες οι δυτικές χώρες στρατιωτικό εξοπλισμό.
Τα ελληνοτουρκικά
Η κυβέρνηση χρησιμοποιεί τα ελληνοτουρκικά ως βασικό επιχείρημα για να στηρίξει την πολιτική της στο Ουκρανικό. Η λογική είναι να στηρίξουμε τώρα την Ουκρανία για να μας στηρίξουν οι σύμμαχοι σε μια ενδεχόμενη σύγκρουση με την Τουρκία.
Τέσσερις είναι οι βασικές αιτιάσεις για αυτό το επιχείρημα:
1. Τα “δύο μέτρα και δύο σταθμά” είναι η κατεξοχήν πολιτική των μεγάλων δυνάμεων. Ας θυμηθούμε μόνο ότι σε προηγούμενες αναμετρήσεις όπως αυτή της Γιουγκοσλαβίας, ΗΠΑ και Ρωσία έλεγα τα ακριβώς αντίθετα από αυτά που λένε τώρα. Η τρέχουσα στάση της Δύσης δεν δίνει καμία εγγύηση για το μέλλον.
2. Υπάρχει ήδη αρνητικό προηγούμενο αφού οι ΗΠΑ δεν απέτρεψαν την τουρκική εισβολή στην Κύπρο καθώς και το πραξικόπημα της χούντας που προηγήθηκε, ενώ μπορούσαν να το είχαν κάνει.
3. Η ιδιοτυπία της ελληνοτουρκικής αντιπαράθεσης είναι ότι αφορά δύο χώρες του ΝΑΤΟ. Το καταστατικό της συμμαχίας κάνει λόγο για προστασία από εξωτερικές απειλές. Δεν υπάρχει μνεία για αντιπαραθέσεις μεταξύ κρατών-μελών.
4. Δεδομένου ότι οι κινήσεις στη διπλωματική και στρατιωτική σκακιέρα δεν γίνονται βάσει αρχών αλλά συμφερόντων, είναι εξαιρετικά απίθανοι κάποια μεγάλη δύναμη να παραβλέψει τη γεωπολιτική βαρύτητα της Τουρκίας και να έρθει σε ευθεία αντιπαράθεση μαζί της.
Μια χώρα ειρήνης
Το βασικό όμως πρόβλημα με τη στρατιωτική εμπλοκή είναι ότι βάζει τη χώρα σε επικίνδυνα μονοπάτια. Όταν εμπλέκεσαι σε στρατιωτική αναμέτρηση (και μάλιστα με μια υπερδύναμη που έχει λόγο στα πράγματα της Ανατολικής Μεσογείου), πλέεις σε αχαρτογράφητα νερά όπου δεν υπάρχουν εγγυήσεις και ασφαλιστικές δικλείδες.
Σε άγνωστα νερά όπου δεν ξέρεις σε ποιο σημείο μπορεί να εμφανιστεί η απειλή.
Δεν είναι τυχαίο ότι χώρες της Ανατολικής Μεσογείου όπως η Τουρκία, το Ισραήλ και η Αίγυπτος έχουν υιοθετήσει πολύ προσεκτικές στάσεις αναφορικά με την εισβολή και τον πόλεμο.
Εν προκειμένω, λαμβάνεται αυτό το μεγάλο γεωπολιτικό ρίσκο, χωρίς να επιτυγχάνεται μέσω της ελληνικής εμπλοκής κάτι χειροπιαστό στην κατεύθυνση της ταχύτερης επίλυσης της σύγκρουσης.
Αντιθέτως, δεδομένων και των μεγάλων ευθυνών του ΝΑΤΟ στην κλιμάκωση της κρίσης, η Ελλάδα θα μπορούσε να προσφέρει πολύ περισσότερα αν κρατούσε τον ρόλο της “χώρας της ειρήνης”. Της χώρας που έχει ανοιχτούς διαύλους με όλες τις πλευρές, προωθώντας την ύφεση και τη σταθερότητα, κόντρα στις ψυχροπολεμικές λογικές.
Σε αυτή τη συγκυρία δεν έχουμε ανάγκη από πολεμική πλειοδοσία, αλλά από στήριξη της ειρήνης.
Η Ελλάδα πρέπει να είναι χώρα της ειρήνης.
Αυτό είναι που πρέπει να κάνει, αυτό είναι που θα την ωφελήσει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου