Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η λίστα Πέτσα, που, όπως απέδειξε η Εξεταστική στη Βουλή, εκατομμύρια ευρώ μοιράστηκαν στα ΜΜΕ χωρίς αντικειμενικά κριτήρια, ενώ στα κανάλια «προσβάλλονται» οι δημοσιογράφοι και εξαιρούν τους εαυτούς τους από την επιτυχημένη εξαγορά της κριτικής τους άποψης.
Δυστυχώς, το παραπάνω παράδειγμα δεν είναι το μόνο. Οι απευθείας αναθέσεις 5 δισ. που μοιράστηκαν μέσα στην πανδημία, οι εξωφρενικές αμοιβές που φτάνουν έως τα 8.000 ευρώ για τα golden boys στη ΔΕΗ και στον ΕΦΚΑ, που ξεπερνούν ακόμα και τους βουλευτικούς μισθούς, προκαλούν και εξοργίζουν.
Η κοινωνία βουλιάζει όλο και περισσότερο στην ανέχεια.
Το σούπερ μάρκετ έχει καταντήσει τρόμος για τα περισσότερα νοικοκυριά, όπως άλλωστε και το βενζινάδικο. Έχουμε ρεκόρ υψηλότερης τιμής στη βενζίνη, είμαστε πρωταθλητές στους θανάτους στην πανδημία και στο ακριβότερο ρεύμα στην Ευρώπη, ενώ η Κομισιόν προειδοποιεί για τριπλασιασμό του πληθωρισμού.
Οι προεκλογικές μεγαλοστομίες Μητσοτάκη έπεσαν στο κενό και οι μικρομεσαίοι, αντί για ριστάρτ και ανάπτυξη που τους έταζε, βλέπουν μόνο λουκέτα, ενώ χιλιάδες ευάλωτοι πολίτες βρίσκονται αντιμέτωποι με τον κίνδυνο της ανέχειας, καθώς κινδυνεύουν να χάσουν ακόμα και τα κουτσουρεμένα κοινωνικά επιδόματα εξαιτίας των αυξήσεων στις αντικειμενικές αξίες.
Η κυβέρνηση ύψωσε τα χέρια και παραδόθηκε. Αναζητούν διέξοδο διαφυγής και τα εκλογικά σενάρια φουντώνουν. Θα χρησιμοποιούν ως άλλοθι τα ανυπέρβλητα εμπόδια, ενώ στην πραγματικότητα είναι η ανυπέρβλητη αδυναμία τους να δώσουν λύσεις υπέρ των πολλών, ο ελιτισμός τους και η βαθιά αντίληψη της φυσικότητας των κοινωνικών ανισοτήτων.
Αδιαφορώντας για το παράδειγμα άλλων ευρωπαϊκών χωρών, η κυβέρνηση αρνείται πεισματικά να αυξήσει τον κατώτατο μισθό, να μειώσει τον ΦΠΑ, να καταργήσει τον ΕΦΚ στα καύσιμα... Και για να θολώσει τα νερά της αποτυχίας της, φορτώνει την ευθύνη στον ΣΥΡΙΖΑ, που όλα αυτά δεν τα έκανε εν μέσω Μνημονίων!
Δεν «μένουν Ευρώπη» όχι μόνο για τα ευρωπαϊκά κεκτημένα του κράτους δικαίου, αλλά δεν «μένουν Ευρώπη» ούτε τηρώντας τα προσχήματα του φιλελευθερισμού για ένα κράτος πρόνοιας.
Με κύρια επιχειρήματά τους το δημοσιονομικό κόστος και την επικοινωνιακή γελοιότητα ότι με τα οριζόντια μέτρα ευνοούνται και οι πλούσιοι, αιτιολογούν την απραξία τους.
Κλείνουν τ’ αυτιά τους στις αποδοκιμασίες, φιμώνουν ακόμα και τους δικούς τους όταν ασκούν κριτική, αλλά την αγωνιώδη κραυγή των παιδιών της ΛΑΡΚΟ να μην πεταχτούν στον δρόμο οι γονείς τους, να μην μείνουν χωρίς ψωμί τα σπίτια τους αν δεν την ακούσουν, θα τους πνίξει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου