Το οφείλει, αν μη τι άλλο, σ’ εκείνους που θα μπορούσαν να είχαν ζήσει, αλλά δεν τους δόθηκε η ευκαιρία.-Όταν στα λέει ακόμα και η Καθημερινή -(χωρίς βέβαια να ξεχνάμε ότι τότε ο Τσιόδρας μας έλεγε ότι για τα μμμ δεν μπορεί να γίνει τίποτα)

https://www.kathimerini.gr/opinion/561633697/otan-fonaze-o-tsiodras/

Οταν φώναζε ο Τσιόδρας

Γιούλη Επτακοίλη

Δεν έχει νόημα να μετράς κρεβάτια ΜΕΘ όταν δεν έχεις προσωπικό, ειδικούς. 

Το συνειδητοποιούμε με τον πιο σκληρό τρόπο το τελευταίο διάστημα, με δεκάδες απώλειες ανθρώπων καθημερινά, τις οποίες δεν ανέκοψε η κυβερνητική αριθμητική κλινών.

Τώρα ήρθε και η επιστημονική σφραγίδα με την έκθεση των Τσιόδρα και Λύτρα. Πέσαμε από τα σύννεφα; 

Οχι. 

Είναι γνωστά τα προβλήματα του ΕΣΥ, η υποστελέχωση, οι αδυναμίες, οι παθογένειες. Ολοι τα γνωρίζουμε. Τα γνώριζαν πρώτοι και καλύτεροι ο Τσιόδρας και ο Χαρδαλιάς όταν στην αρχή της πανδημίας καθημερινά φώναζαν «μείνετε σπίτι, μείνετε ασφαλείς».

Ηξεραν ότι το σύστημα θα καταρρεύσει σαν χάρτινος πύργος – βέβαια, για να είμαστε δίκαιοι ελάχιστα συστήματα αντέχουν σε τόσο μεγάλη πίεση και έχοντας να αντιμετωπίσουν έναν ιό άγνωστο και απρόβλεπτο. 

Οταν όμως φώναζε ο Τσιόδρας προσπαθούσε να κερδίσει χρόνο, μήπως γίνει κάποια προετοιμασία και το διάτρητο σύστημα θωρακιστεί καλύτερα. Τότε, ήταν μάχη με τον χρόνο, όχι με τον ιό.

Η μελέτη των Τσιόδρα και Λύτρα βασίζεται σε ανάλυση δεδομένων διασωληνώσεων το διάστημα 1ης Σεπτεμβρίου 2020 έως τις 6 Μαΐου 2021, κατά το οποίο εκδηλώθηκαν δύο επιδημικά κύματα. 

Το βασικό τους συμπέρασμα είναι ότι από 3.988 θανάτους διασωληνωμένων το συγκεκριμένο χρονικό διάστημα, 1.535 θάνατοι θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί εάν όλοι οι ασθενείς νοσηλεύονταν με χαμηλό φορτίο στο ΕΣΥ εντός ΜΕΘ και σε νοσοκομεία της Αττικής.

Η θνητότητα αυξανόταν σημαντικά όσο αυξάνονταν οι διασωληνωμένοι, το σύστημα έφτανε σε κορεσμό και οι υγειονομικοί στην εξάντληση. Από 25% στους άνω των 400 έφτανε στο +57% στους άνω των 800 διασωληνωμένων. 

Μεγαλύτερες πιθανότητες να επιβιώσουν είχαν οι ασθενείς που διασωληνώθηκαν σε νοσοκομεία της Αττικής. 

Το ποσοστό θνητότητας των διασωληνωμένων ασθενών την περίοδο της μελέτης ήταν 62% στην Αττική, 66% στη Θεσσαλονίκη και 70% στην υπόλοιπη χώρα.

Αυτά τα στοιχεία δεν διαψεύδονται, δεν αμφισβητούνται. 

Η μελέτη μάς αποκαλύπτει τι θα μπορούσε να αποφευχθεί αν είχε γίνει καλύτερη προετοιμασία, αν είχε ενισχυθεί το σύστημα υγείας της χώρας, αν υπήρχε επάρκεια σε προσωπικό και μέσα, καλύτερος συντονισμός, αποτελεσματικότερη διαχείριση. Αποκαλύπτει τα κενά που κόστισαν ανθρώπινες ζωές.

Τώρα στο γιατί δεν έγιναν όλα αυτά, πρέπει να δώσει απαντήσεις η κυβέρνηση. 

Να αναζητήσει ευθύνες, να παραδεχθεί παραλείψεις και αστοχίες, να επιχειρηματολογήσει για τις επιλογές της. 

Το οφείλει, αν μη τι άλλο, σ’ εκείνους που θα μπορούσαν να είχαν ζήσει, αλλά δεν τους δόθηκε η ευκαιρία.