Από όταν εξελέγη η Νέα Δημοκρατία και ίσως και πιο πριν, είχε εξαπολύσει μια λυσσασμένη επίθεση στην Κοινωνιολογία και στην Ιστορία. Και ως επιστήμες και ως μαθήματα που διδάσκονται στα σχολεία και στα πανεπιστήμια.
Και η επίθεση δεν αφορούσε την αγγλοσαξονική υποχώρηση των «άχρηστων» κοινωνικών και ανθρωπιστικών σπουδών. Για τη Ν.Δ., ήταν κάτι βαρύτερο, ήταν επικίνδυνες, γιατί, όπως είχε πει και ο Γεωργιάδης για την Κοινωνιολογία, «κάνουν τα παιδιά μας κομμουνιστές».
Είναι προφανές ότι αν θέλεις θατσερικά να πείσεις ότι δεν υπάρχει κοινωνία παρά μόνο άτομα και οικογένειες,
Αν, για παράδειγμα, θες να πουλήσεις την ιδέα του «ατομικού κουμπαρά», είναι πολύ πιο βολικό να μένεις σε μια ατομοκεντρική θεώρηση.
Η ψευδαίσθηση ότι εσύ θα επιπλεύσεις όταν οι άλλοι θα πνίγονται είναι μεν αφελής, αλλά βολική:
Ο καθένας για την πάρτη του.
Το ίδιο, φυσικά, ισχύει για όλες τις μορφές συλλογικής δράσης, όπως π.χ. για τον συνδικαλισμό και το πόσο πιο καλή είναι η συνεννόηση σε ατομική βάση ανάμεσα στον εργοδότη και τον εργαζόμενο. Μας τα εξηγούσε προ ολίγου καιρού ο Κ. Χατζηδάκης.
Αλλά και με την Ιστορία ισχύει ακριβώς το ίδιο. «Τι τον ενδιαφέρει τον 17χρονο τι έγινε το 1965» αναρωτιόταν κουτοπόνηρα προ ετών ο σημερινός πρωθυπουργός.
Αν ξέρει τι έγινε με τις ασφαλιστικές το 2008, που φαλήρισαν και ανέλαβαν οι φορολογούμενοι, δηλαδή οι γονείς του, να τις σώσουν, ίσως να τον έπαιρνε και να τον σήκωνε τον Κ. Χατζηδάκη.
Ποιος έκλεψε τα αποθεματικά των ταμείων;Toυ Γ.Ανανδρανιστάκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου