Δεν είναι δηλαδή μόνο το δασύτριχο κι ανέμελο μπούστο ενός πρωθυπουργού που υπερίπταται της ατομικής ευθύνης. Είναι κάτι παραπάνω. Είναι συνδυασμός πριγκηπικού ακαταλόγιστου και εξουσιαστικού πριαπισμού

 

Αντίφωνο Κωστής Παπαϊωάννου

Ο εξουσιαστικός πριαπισμός και το σπινιάρισμα της αηδίας

Από τη μια η ακραία, ωμή σεξουαλική βία ντυμένη με το πέπλο συκής μιας τρύπιας αρχαιομαθούς αριστείας.

Και από δίπλα ένα δίκτυο αλληλοεξαρτήσεων και εξυπηρετήσεων:

Λιγνάδηδες, Μενδώνηδες, Μπαμπινιώτες, Μαρέβες.

Παραδοσιακές προστασίες, ντον παντρόνε παντού:

μιντιάρχες που προστατεύουν τους δικούς τους, οικονομικοί παράγοντες που επιβάλλουν σιγή ασυρμάτου για ευνοούμενους πολιτικούς με χοιρινή συμπεριφορά.

Από την άλλη το μπαλκόνι της πανωσηκωμένης Ικαριώτικης αυθαιρεσίας με τον πρίγκηπα πρωθυπουργό.

Το σύνδρομό του πρέπει να μελετηθεί στα σοβαρά, δεν είναι απλώς επικοινωνιακά λάθη ούτε μόνο ένας άνθρωπος που σφύζει από ζωή, που δεν μπορεί να κρατηθεί, βρε αδερφέ, στην Πάρνηθα, στα νησιά να ηλιοκαίγεται, στο γλέντι στο μπαλκόνι, όλο να καβαλάει ποδήλατα και μοτοκρός και τζετ σκι να ξεχύνεται στα δάση και στα πελάγη και στα ποτάμια.

Δεν είναι δηλαδή μόνο το δασύτριχο κι ανέμελο μπούστο ενός πρωθυπουργού που υπερίπταται της ατομικής ευθύνης. Είναι κάτι παραπάνω. Είναι συνδυασμός πριγκηπικού ακαταλόγιστου και εξουσιαστικού πριαπισμού.

Εκεί συναντιέται με τον αυλικό θεατρικό γελωτοποιό που είναι κι αυτός σε διαρκή στύση, literally.

Ο συνδυασμός είναι συντριπτικός.

Όταν μπουν οι φωτογραφίες μαζί, ξεχειλίζει η οργασμική εξουσία, ο μπρουτάλ διονυσιασμός.

Εκεί σπινιάρει από χτες η αηδία. Και αν μέχρι πριν λίγο η δυσφορία από τα μέτρα έφθειρε την κυβέρνηση, περνάμε το σημείο τομής που ο θυμός για την κυβέρνηση φθείρει και υπονομεύει ευθέως τα μέτρα.

Άρα; Να μη βγαίνουν όλα στη φόρα;

Ναι, φυσικά ναι, ΝΑΙ με κεφαλαία γράμματα.

Απλώς να έχουμε τον νου μας.

Όταν η αηδία σπινιάρει με τέτοιο ρυθμό, συχνά δε βγαίνει κάτι καλό.

Θέλει πολλή δουλειά να βγει καλό.

Όταν τα ονόματα αδίστακτων κακοποιητών συμφύρονται με την εικόνα ενός πρωθυπουργού σε διαρκές διάλειμμα ζωής και κεφιού, και υπουργών που ανακοινώνουν μέτρα σαν να οδηγούν συγκρουόμενα, κάτι δεν πάει καλά.

Και όταν όλα αυτά πέφτουν κατακέφαλα σε μια βαθιά καταθλιπτική κοινότητα, σε νοικοκυραίους κλεισμένους στα σπίτια, σε γερόντους που τρέμουν, σε νέους που σκάνε, σε επιχειρηματίες που βάζουν θηλιά, τότε δύσκολα να περιμένουμε κάποια κάθαρση.

Δύσκολα νικάει η συντεταγμένη πολιτική σε όλα αυτά.

Εμείς πρέπει να επιμένουμε όσο πολιτικά και συντεταγμένα γίνεται.

Κόντρα στην αντιπολιτική, την τζάμπα ηθικολογία, κόντρα σε έναν νέο «αντισυστημισμό» της κλειδαρότρυπας.

Γιατί αλλιώς θα σκύβουμε να δούμε στην κλειδαρότρυπα και θα βγάζουμε το μάτι μας από την άλλη πλευρά.