Κάθε χρόνο την 6η Δεκεμβρίου ξυπνούν σε κάθε δημοκρατικό πολίτη μνήμες ζοφερές από ένα αποτρόπαιο έγκλημα που εδώ και 12 χρόνια ζητεί δικαίωση.
Με την εν ψυχρώ δολοφονία του 15χρονου Αλέξη από τον ειδικό φρουρό της ΕΛΑΣ άνοιξε για τον τόπο μας μια καινούρια σελίδα στη σύγχρονη ιστορία. Όταν η σφαίρα έφυγε από το όπλο του Κορκονέα, πνίγοντας στο αίμα τα αδιέξοδα, τις αγωνίες και τα όνειρα μιας γενιάς, όλοι συνειδητοποιούσαμε πως στο εξής τίποτε δε θα ήταν όπως πριν.
Ο,τι επακολούθησε από τη στιγμή εκείνη ήταν αναμενόμενο, καθώς η ιστορική αλήθεια μάς διδάσκει πως, όταν η αδικία γίνεται νόμος, η αντίσταση γίνεται καθήκον.
Η αδικία να σβήσει στο πεζοδρόμιο η φωνή απόγνωσης μιας καταδικασμένης γενιάς αναπότρεπτα εξώθησε την κοινωνία στην αντίσταση, με αποτέλεσμα το τέλος της εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσης μεταπολίτευσης.
Από τη στιγμή εκείνη η κοινωνία αφυπνισμένη απ’το λήθαργο της επίπλαστης ευδαιμονίας του life style που άφηνε άπλετο χώρο δράσης στα τρωκτικά του δημόσιου πλούτου, συνειδητοποίησε την ανάγκη να διατρανώσει την αντίστασή της με το καθολικό σύνθημα «Φτάνει πια-μέχρις εδώ». Το τι επακολούθησε είναι σχεδόν σ’όλους γνωστό.
Και φτάνουμε στην 6η Δεκεμβρίου του’20, μέρα μνήμης για ένα απεχθές έγκλημα που ξυπνά τις Ερινύες σε όσους διαχρονικά απεργάζονται τα ατομικά δικαιώματα και στραγγαλίζουν τη δημοκρατία.
Η ανάρτηση του Γυμνασιάρχη του Γρηγορόπουλου αποκαλύπτει το ερεβώδες τοπίο μιας ανάλγητης εξουσίας που κατέχεται από πανικό. Ας δούμε το κλείσιμο της δραματικής ανάρτησης του Γυμνασιάρχη, Γιώργου Θαλάσση, του ανθρώπου που αποτελεί την ενσάρκωση του αληθινού δασκάλου.
«…Εκεί κατάντησαν. Μόνο η κυβέρνηση δεν ντρέπεται. Μόνο ο πρωθυπουργός και οι υπουργοί του δεν ντρέπονται. Γιατί αυτό που υπερτερεί σε αυτούς είναι ο φόβος. Φοβούνται ό,τι σημαίνει η δολοφονία του Αλέξανδρου. Φοβούνται τα λουλούδια στο μνημείο. Φοβούνται το κλαδί με τα 3 ρόδια που έκοψα το πρωί από τον κήπο, για να τα αφήσω στο μνημείο.
Γιατί τα ρόδια είναι το σύμβολο της ζωής και του θανάτου. Δεν τα άφησα στο μνημείο, αλλά στη γωνία Τζαβέλλα και Ζωοδόχου Πηγής, εκεί από όπου έφυγε η σφαίρα του Κορκονέα, η σφαίρα που χτύπησε τον Αλέξανδρο κατάστηθα, η σφαίρα που σκότωσε τη δημοκρατία. Αλλά η δημοκρατία θα αναστηθεί κάποια στιγμή. Θα την αναστήσουμε εμείς. Ο Αλέξανδρος όμως δεν θα αναστηθεί. Γιατί ο Αλέξανδρος ζει. Ο Αλέξανδρος δεν θα πεθάνει ποτέ. Γι’αυτό φοβούνται».
Πίσω απ’τις γραμμές της κανείς μπορεί να προχωρήσει στην αναζήτηση των αιτίων μιας ακαταλόγιστης, ερμηνευόμενης ωστόσο πρακτικής της κυβέρνησης.
Με την επίδειξη ακραίου αυταρχισμού η κυβέρνηση πιστεύει ότι μπορεί να κάμψει την ογκούμενη αντίδραση της κοινωνίας στο Βατερλώ της κυβέρνησης σ’όλα τα πεδία άσκησης της πολιτικής της (αλλοπρόσαλλη αντιμετώπιση στην πανδημία, κατερείπωση στην οικονομία, ναυάγια στην εξωτερική πολιτική).
Μοιραία γεννιέται ο φόβος για την επιβίωσή της. Και είναι ο φόβος και ο πανικός αυτός που καθοδηγεί τα κυβερνητικά βήματα. Αραγε πόσο φόβο πρέπει να έχει αυτή η κυβέρνηση για να στέλνει σε περιπολία τόσες χιλιάδες αστυνομικούς; Με την επιστράτευση του αυταρχισμού το Μητσοτακικό επιτελείο επιχειρεί διπλή στόχευση.
Από τη μια να περιστείλει τις κοινωνικές αντιδράσεις του δημοκρατικού σώματος της κοινωνίας και από την άλλη να συσπειρώσει την ακροδεξιά απόφυσή της, που την είχε συνοδοιπόρο της στο «Μακεδονικό» και που το πολιτικό της οξυγόνο είναι η μισαλλοδοξία και ο αυταρχισμός.
Εδώ θα πρέπει να επισημάνουμε πως η τακτική του Χρυσοχοϊδη του χρήσιμου…να εκθρέψει φασίζουσες συμπεριφορές στο σώμα της Αστυνομίας (χαρακτηριστική είναι η σκηνή με την ανθοδέσμη).
Μπορεί απ’τη μια να χαϊδεύει τ’αφτιά των ακροδεξιών ένστολων με το δόγμα του πατρός Μητσοτάκη «το κράτος είστε εσείς».
Από την άλλη όμως δημιουργεί αίσθημα ασφυξίας σε μια σημαντική ομάδα δημοκρατικών αστυνομικών που ασφυκτιούν εξ αιτίας του αχαλίνωτου αυταρχισμού και της μισαλλοδοξίας της πολιτικής και της φυσικής τους ηγεσίας.
Οι δηλώσεις αυτές δεν προέρχονται βέβαια από πολιτικό στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ.
Είναι δηλώσεις του πρώην κυβερνητικού εκπροσώπου της κυβέρνησης του Κώστα Καραμανλή.
Αυτά για να αναλογιστούμε πόσα σκαλιά κατέβηκε η Μητσοτακική κυβέρνηση στου κακού τη σκάλα…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου