Από πού να τα πρωτοπιάσεις τα έργα και τις ημέρες του Κυριάκου Μητσοτάκη;
Είναι τόσο πολυεπίπεδη, τόσο κραυγαλέα αυτή η αναισθησία του μπροστά στον όλεθρο που όπως και να την ονομάσεις μέσα θα πέσεις. Επιτελική ανικανότητα, παιδιάστικη ανευθυνότητα, χαμηλή συναισθηματική νοημοσύνη, πορφυρογέννητος ζαμανφουτισμός, καραμπινάτος τραμπικός κυνισμός;
Ο κύριος Μητσοτάκης το ονομάζει αυτό το διαβολάκι που έχει δίπλα στο κεφάλι του και τον ωθεί σε κακοτοπιές «ανεμελιά». Ανεμελιά ωσάν αυτή ενός summer lover που χτυπάει το κεφάλι του το χειμώνα για τις καλοκαιρινές του ελαφρομυαλιές;
Ή σαν της άδολης Κοκκινοσκουφίτσας που ξεγελάστηκε από τον κακό λύκο μέσα στο δάσος της Πάρνηθας;
Εμείς πάλι βρίσκουμε ότι η λέξη που ταιριάζει γάντι στις πράξεις και τις αστοχίες του κυρίου πρωθυπουργού είναι η «ατασθαλία».
Αν με τον όρο αυτό εννοούμε την παραβίαση της ηθικής τάξης ή του νόμου, τι άλλο παρά ατάσθαλος είναι ένας πρωθυπουργός ο οποίος καταστρατηγεί σωρηδόν όλους τους περιορισμούς της καραντίνας και γκρεμίζει στην πράξη το τοτέμ της περιβόητης ατομικής ευθύνης που ο ίδιος έστησε;
Πέρα από την προφανή ηθική απαξία του δασκάλου που δίδασκε και νόμο δεν εκράτει, καμία συγγνώμη και καμία επίκληση σε ανεμελιά και απροσεξία δεν ακυρώνει την ίδια την παράβαση του νόμου και ό,τι αυτή συνεπάγεται.
Δεν είναι βέβαια η πρώτη φορά που ο πρωθυπουργός, η κυβέρνηση και οι συνεργάτες του διαπράττουν ατασθαλίες. Γιαλαντζί πτυχία, σκανδαλώδεις αναθέσεις, εγκληματικές ολιγωρίες, αστυνομικές αυθαιρεσίες, παιδεραστίες, απ’όλα έχουν δει τα μάτια μας τους τελευταίους μήνες.
Όσο όμως περνάνε όλα αυτά στο ντούκου, όσο η μιντιακή βιτρίνα καλύπτει τις αστοχίες, όσο ο πρωθυπουργός βουλιάζει στην αυταρέσκεια της επικοινωνιακής του πανοπλίας, τόσο τα λάθη χοντραίνουν και οι ατασθαλίες του αρχίζουν να παίρνουν τις τραγικές διαστάσεις της αρχαιοελληνικής σημασίας της λέξης, αυτής της αλαζονίας.
Σύμφωνα με την πιο πιθανή ετυμολογία της λέξης, «ἄτη + θάλλω», ατασθαλία είναι η ύβρις που γεννά πολλές συμφορές.
Η Άτη, για τους αρχαίους Έλληνες, ήταν η θεά που επιτελούσε το σκοπό της Νέμεσης, της θείας δίκης. Επισκεπτόταν τους αλαζόνες, τύφλωνε το νου τους, δημιουργώντας σύγχυση και πλάνη, και τους ωθούσε σε απερίσκεπτες πράξεις που τους έφερναν συμφορές και την τελική τους καταστροφή. Αδέρφια της Άτης ήταν ο Πόνος, ο Λιμός, οι Μάχες, τα Ψεύδη και πιο πιστή σύντροφος απ’όλους η αδερφή της η Δυσνομία, προφανώς ως πεδίο δόξης λαμπρόν για αλαζόνες άρχοντες.
Μετά την καταστροφή, ακολουθούσαν οι Λιτές, θεότητες οι οποίες προσπαθούσαν να θεραπεύσουν τα κακά που έκανε η Άτη.
Είναι σαφές από τις τελευταίες, χτυπητές ατασθαλίες του πρωθυπουργού ότι η σύγχυση φρενών έχει ήδη επέλθει.
Οι ενέργειές του είναι πλέον αψυχολόγητες, πανικόβλητες, χωρίς ειρμό, όσο για τη Δυσνομία, θριαμβεύει. Τη φθορά και την πτώση του την προκαλεί αυτός ο ίδιος και κανένας άλλος. Δυστυχώς όμως για μας, τις συμφορές τις λούζεται κι ο ίδιος ο λαός που απερίσκεπτα έδωσε εξουσία σε έναν ατάσθαλο.
Κι όταν η Άτη τελειώσει το έργο της, έρχονται κι οι Λιτές, σκληρές και αμείλικτες, να διορθώσουν τις ατασθαλίες που προηγήθηκαν.
Ναι, την έχουμε ξαναδεί αυτή την τραγωδία και μάθημα δεν πήραμε, ούτε εμείς ούτε αυτοί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου