Υπάρχει μια πλευρά στη διακυβέρνηση Μητσοτάκη, η οποία λανθασμένα εκλαμβάνεται ως επικοινωνία.
Στην πραγματικότητα είναι στοιχείο της δόμησης του πρωθυπουργού, της προσωπικότητάς του και του τρόπου που αντιλαμβάνεται την πολιτική ως διεκπεραίωση μιας υποχρέωσης της ιστορίας απέναντί του.
Κυρίως όμως είναι στοιχείο των αναγκών του.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, καβάλα ακόμη στο κύμα που τον έφερε στην εξουσία, αποδίδει στον εαυτό του βαθμούς που δε δικαιούται και ικανότητες που δεν έχει.
Όταν λοιπόν χρειάζεται την επιβεβαίωση, προτάσσει την εικόνα και τον αυταρχισμό ως στοιχεία αδιαμφισβήτητης επικράτησης.
Για λόγους που δε νομίζω πως αποτελούν αμιγώς πολιτική ανάλυση, ο Κυριάκος Μητσοτάκης τοποθετεί το «εγώ» του ως επίκεντρο της πολιτικής, επιχειρεί να την κινήσει με βάση αυτό και στη συνέχεια χρησιμοποιεί τα αποτελέσματα για να διογκώσει αυτό ακριβώς το «εγώ».
Στο τελευταίο του διάγγελμα, ο πρωθυπουργός χρησιμοποίησε 29 φορές τη λέξη «εγώ» (τύφλα να έχει ο Βαγγέλης Βενιζέλος) για να περιγράψει πράγματα που αφορούσαν μια συλλογική διαχείριση.
Η ίδια η συνεχής χρήση του Μεγάρου Μαξίμου ως stage για τα διαγγέλματα, τα οποία αφενός δεν προσθέτουν κάτι στη γνώση μας, αφετέρου αποτελούν κάτι σαν ρουτίνα πριν την αναχώρηση για τριήμερο διακοπών, είναι η απόδειξη για το ρόλο που παίζει η αυτοπροβολή στο προσωπικό του σύστημα.
Μέχρι το 2003 που έπεσε ο Σαντάμ Χουσείν στο Ιράκ, χιλιάδες πορτραίτα του κοσμούσαν όλη τη Βαγδάτη. Ο Σαντάμ σε ρόλο στρατηγού, σε ρόλο φιλάνθρωπου, σε ρόλο γεωργού, ακόμη και σε ρόλο δασκάλου.
Φαντάζομαι πως δεν υπάρχει κανένας στην Ελλάδα που θα ήθελε να γεμίσουν οι δρόμοι της Αθήνας με πορτραίτα του Κυριάκου Μητσοτάκη σε διάφορες εκφράσεις τους, ο ίδιος όμως φαίνεται πως φροντίζει αρκετά ώστε να πορτραίτα του να κοσμούν κάθε εφημερίδα και site που ελέγχει πληρώνοντας από τα λεφτά μας.
Ο Κυριάκος στο βουνό, ο Κυριάκος στη θάλασσα, ο Κυριάκος στο Μαράθι, ο Κυριάκος στο ελικόπτερο, αλλά γύρω του άνθρωποι που υποφέρουν, πνίγονται ή απλώς αγωνιούν γι ό,τι έρχεται.
Το «εγώ» του αρχηγού είναι αδιατάραχτο και σφυρηλατεί μια νέα κουλτούρα για τα κοινά και την εξουσία.
Δεν έχει σημασία αν πνίγεται η Καρδίτσα ή αν γκρεμίζεται η Σάμος, το αναγκαίο είναι να μείνει η εικόνα του Μητσοτάκη ακόμη και με φόντο την καταστροφή. Ακόμη και με φόντο ένα χαροκαμένο πατέρα.
Το «εγώ» που φαίνεται να φουσκώνει με τη διάρκεια της εικόνας.
Ακόμη και όταν φωτογραφίζεται σε μια από τις τυχαίες βόλτες με ποδήλατο στις οποίες συμπτωματικά υπάρχουν κάμερες και φωτογράφοι, θυμίζει εκείνο που έλεγε η Ιζαμπέλ Αλιέντε, “δεν καταλαβαίνω τους ανθρώπους που ντύνονται σαν αστροναύτες για να απολαύσουν μια βόλτα με ποδήλατο”.
Η αυτοπροβολή (επιμένω όχι ως στοιχείο επικοινωνίας αλλά ως συνεχής επιβεβαίωση του «εγώ») φαίνεται πως επεκτείνεται σε οικογενειακή κουλτούρα. Δεν εννοώ τα αδέλφια του Κυριάκου Μητσοτάκη, ούτε τους γονείς του.
Η δημιουργημένη, φτιασιδωμένη και ωραιοποιημένη εικόνα είναι ανάγκη που εκφράζει το ζεύγος Κυριάκου και Μαρέβας Μητσοτάκη.
Όσο πιο πολύ προάγεται επί χρήμασι η εικόνα της κομψότητας, τόσο πιο άκομψη είναι η προσπάθεια.
Η Μαρέβα Μητσοτάκη έχει καταστήσει τον εαυτό της, με την άδεια του συζύγου της, ως εξ αγχιστείας παράγοντα του πολιτικού συστήματος. Πέρα από όσα κάνει στο παρασκήνιο , στο προσκήνιο αποτελεί μια προκλητική ανάμειξη στην πολιτική καθημερινότητα.
Έφτασε στο σημείο να απαιτήσει να βρεθεί στα έδρανα της Ελληνικής αντιπροσωπείας στον ΟΗΕ όταν οι σύζυγοι άλλων ηγετών κάθονταν όπως ορίζει το πρωτόκολλο στα θεωρία.
Επιβάλει καθημερινά μια κανονικότητα στην οποία κατοχυρώνει ρόλο Εβίτας Περόν, που οφείλουν να τη λατρέψουν.
Το ρόλο αυτό έχουν αναλάβει πετσωμένα Μέσα και δημοσιογράφοι χωρίς πέτσα ντροπής.
Τα γράφω όλα αυτά για να καταλήξω, στο επιστέγασμα της επίδειξης της προκλητικότητας.
Η κυρία Γκραμπόφσκι, με μια συνέντευξή της στους Financial Times, την ώρα που η χώρα μπαίνει σε μια δεύτερη και μεγάλη υγειονομική και οικονομική κρίση, έκανε επίδειξη Σουσουδισμού στους ταπεινούς υπηκόους του Μπύθουλα.
Πληροφόρησε το διεθνές κοινό, για τις καρφίτσες Cartier και Van Cleef, για την πολυτελή ζωή της και “για ένα σύστημα microneedling για την παροχή ενός μείγματος αντιοξειδωτικών, βιταμινών και αμινοξέων στο δέρμα” όπως είπε το οποίο “Είναι ο σωτήρας μου για λάμψη στο λεπτό”.
Δε διευκρίνισε αν πιστεύει πως έχει στ αλήθεια λάμψη ή αν απλώς διαβάζει όσα η ίδια απαιτεί να της γράφουν.
Όλα αυτά διανθισμένα με δύο στοιχεία που αποτελούν μέρη μιας ιδιαίτερης και άγνωστης ως σήμερα κουλτούρας στην πολιτική:
την προσπάθεια αυτοδιαφήμισης ως σπουδαίας και δημιουργικής γυναίκας (δεν προκύπτει από τα οικονομικά των εταιρειών της αντιθέτως όλο και κάποιος μπάζει περίεργο χρήμα) και τη συνεχή “τοποθέτηση προϊόντος”.
Με μεγάλη επιμέλεια η σύζυγος του πρωθυπουργού απαριθμεί τις επιχειρήσεις που την περιποιήθηκαν, τα ξενοδοχεία που προτίμησε και τα καφέ που επισκέπτεται. Αυτό δεν είναι πρωθυπουργική οικογένεια, είναι μια μικρή διακοπή για διαφημίσεις.
Θα αναρωτηθεί κάποιος, δεν υπάρχει κάποιος επικοινωνιολόγος από τους πολλούς να την προστατεύσει;
Δεν υπάρχει κάποιος που να έχει το θάρρος να της πει πως στην Ελλάδα δεν θυμίζει Περόν, αλλά τη Φρειδερίκη;
Είναι δυνατόν να προκαλεί έτσι τον κόσμο που δεν έχει ψωμί, προτείνοντας παντεσπάνι;
Δεν τους ενδιαφέρει η επικοινωνία αλλά το «εγώ». Να επιβεβαιώσουν και να δομήσουν αυτό το «εγώ» που αντλεί σπουδαιότητα από παράθεση της τάδε μάρκας, του τάδε ακριβού ξενοδοχείου και της δείνα συναναστροφής.
Είναι η σπουδαιότητα που αποκτιέται από κομοδίνα που έχεις στο σπίτι και ονόματα στο κινητό. Αυτό σήμερα θέλουν να το επεκτείνουν από το προσωπικό τους σύστημα ,ως το λαϊκό θαυμασμό και την αποδοχή.
Το ζεύγος Μητσοτάκη δεν έχει επαφή με την πραγματικότητα και δεν το ενδιαφέρει να έχει. Δεν το ενδιαφέρει ούτε αν θα κατηγορηθεί, αλλά αν θα επικρατήσει.
Σαν τον Βασιλιά Ήλιο, το Λουδοβίκο ΙΔ, ο Μητσοτάκης έχει κάνει τις δικές του Βερσαλλίες, οργανώνει γλέντια για τους χαχόλους και πάρτι.
τους φτάνει να έχουν τίτλο ή πλούτο, θέλουν να τον επιδεικνύουν για να ξεχωρίζουν τη θέση και τη σπουδαιότητά τους από των άλλων.
Δεν τους ενδιαφέρει τι θα γράψει η Ιστορία γιατί πιστεύουν πως έτσι γράφεται.
Κάθε φορά που ο Μητσοτάκης εμφανίζεται με το μαγιό, τη στολή του σκι, ή το κουστούμι, θεωρεί πως δίνει ένα μάθημα στους υπηκόους και ένα ρόλο στον εαυτό του.
Υπάρχουν άλλωστε δεκάδες Μέσα, εκατοντάδες κόλακες και γελωτοποιοί της Αυλής, έτοιμοι να τον εμφανίσουν ως τον καλύτερο.
Το πρόβλημα με τον Μητσοτάκη δεν ξεκινάει ως πολιτικό, αν και καταλήγει τέτοιο. Είναι δομικό. Η σύγκρουσή του με την πραγματικότητα, είναι θέμα χρόνου. Μέχρι τότε ακούει τους δικούς του Ντεμαρέ. Ο Ντεμαρέ ήταν Υπουργός Οικονομικών του βασιλιά Ήλιου, ο οποίος του είχε προτείνει να δημιουργεί θέσεις για να αγοράζουν οι ευγενείς.
Όταν ο Λουδοβίκος του είπε μα ποιος θα αγοράζει πλέον θέσεις ο Ντεμαρέ απάντησε «όταν ένας βασιλιάς δημιουργεί ένα αξίωμα, ο Θεός αμέσως δημιουργεί έναν ηλίθιο για να το αγοράσει»
ΥΓ: Επί Λουδοβίκου ΙΔ, οι αριστοκράτες θεωρούσαν προνόμιο να τον βλέπουν να αφοδεύει.
Ευτυχώς σήμερα τα social media δεν επιτρέπουν τέτοιες αναρτήσεις.
Αλλά δεν είμαι σίγουρος αν κάποιοι δημοσιογράφοι δεν μπουν στον πειρασμό της περιγραφής.
https://www.koutipandoras.gr/article/fate-pantespani-sas-kai-thaymaste-mitsotaki-sas
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου