Δεν θέλω.
Ψέματα να πω;
Δεν θέλω!
Εντάξει, χαρούμενο άνθρωπο δεν με λες, αισιόδοξο με την καμία, γλυκό ούτε καν, «φράου Στάζι», «γραμματέα του Μπαν Κι-μουν» και «Αγγλίδα γεροντοκόρη» τα 'χω ακούσει (μία βάση, και δύο μη σου πω, αλήθειας εμπεριέχουν), αλλά δεν θέλω.
Ούτε να γκρινιάζω θέλω (αν και μου πάει - το 'χω!), κάτι με τις θετικές σκέψεις το προσπαθώ (αργά, πολύ αργά, πάρα πολύ αργά, αλλά σταθερά) και ανοιχτή στη διαφορετική άποψη είμαι.
Ωστόσο ταμπέλες, ταμπελίτσες, καδράκια και κορνιζάκια δεν τα μπορώ.
Με την καμία όμως.
Ειδικά απ' όσους τα χρησιμοποιούν κατά συρροήν και εξακολούθηση, αλλά όταν μπαίνουν οι ίδιοι στο κάδρο, ωρύονται όπως ο διάβολος σαν μυρίσει λιβάνι (παρεμπιπτόντως, λιβανίζω κιόλας!).
Θες φίλε μου να μιλήσουμε για «τοξικοτέτοιους» και «τοξικοαυτούς»;
Πάρε να 'χεις!
Βγαίνει η απόφαση για τη Χ.Α. και λυσσάξανε.
Τι ο κόσμος τούς έφταιγε που βρέθηκε απ' έξω και θέλησε να εκφράσει τη στήριξή του σε ένα μη ομοφοβικό, μη ρατσιστικό, μη φασιστικό συστηματάκι που, δεν λέω, και εύκολα στο πασάρουνε και να το υιοθετήσεις επίσης ευκολάκι.
Κάτι η κρίση, κάτι τα κενά που αφήνει η Αριστερά από δω κι από κει, κάτι τα φασιστικά ένστικτα που ποτέ δεν ξεριζώθηκαν από τον τόπο τούτο, κάτι τα χουντικά μισοφόρια που μπαινοβγαίνουν στη Βουλή και σεργιανίζουν στις τηλεοράσεις, κάτι αυτή η βρομόπολη (κυριολεκτικός ο χαρακτηρισμός), κάτι ο βρομάνθρωπος που κρύβουμε μέσα μας (συχνά, πολύ συχνά, πάρα πολύ συχνά τον βγάζουμε κι όξω μας), δεν θέλει και πολύ να γίνεις φασιστάκι.
Κάποιοι το βλέπουν και σαν μόδα και το μοστράρουν κιόλας:
Μα είδα στη διαφήμιση πως αυτό το σαμπουάν μού κάνει λεία, αστραφτερά μαλλιά, γιατί όχι;... Στο λέω, δεν θέλει και πολύ. Ενα λούσιμο κι έγινες!
Ελα όμως που δεν φεύγει μ' ένα απλό ξέβγαλμα.
Συνηθίζεις, τ' ορέγεσαι, το λιγουρεύεσαι - που έλεγε και ο Αδωνις, ο υπουργός μας της «Ποιας Ανάπτυξης;».
Που σαν βγήκε ο ΣΥΡΙΖΑ κυβέρνηση και δεν είχαν το Μαξίμου για να λούζονται, έπιασε μάκα το μαλλί, το ταράξανε και στην μπριγιαντίνη να μη φαίνεται και σαν επανήλθαν (να 'ν' καλά οι απογοητευμένοι του κόσμου τούτου!) πόσο νερό σπαταλάει ο Μπακογιαννοδήμαρχος να ποτίζει καθημερινά τα χουντογλαστρόνια του;
Ε, άλλο τόσο χρησιμοποιούν καθημερινά για να ξεπλένονται.
Αλλά, βλέπεις, δεν!
Οπότε, μην μπορώντας να καθαριστούν οι ίδιοι, βρομίζουν πιότερο τους άλλους, μπας κι η δικιά τους μπόχα μυρίσει λιγότερο.
Και τι δεν ακούσαμε!
Πως Αριστερά και Χρυσή Αυγή είχαν κάνει κολεγιά, σου λέει, εδώ και χρόνια.
Καλέ, δεν ήταν κομμουνιστές στα ξερονήσια και τα υπόγεια της Ασφάλειας, ούτε στον Γράμμο και το Βίτσι που μου παγαίνουν και μου γιορτάζουν βγάζοντας τα φοιτητικά τσεκούρια απ' τα μπαούλα.
Φιλαράκια ήταν με τον εχθρό, τον αιώνιο φασισμό.
Καλέ και στις πλατείες, εκεί με τους αγανακτισμένους, που ούτε τα παράθυρα της Βουλής δεν άνοιγαν να τους δουν (για τόσο πλέμπα τους είχαν), ε κι εκεί σου λέει, παρέα κάνανε.
Και μετά βγήκε κι ο Κοντονής και τα 'πε, δεν τα 'πε;
Ο ΣΥΡΙΖΑ φταίει που άλλαξε... τον κώδικα;
Τους κώδικες;
Αποκωδικοποιηθήκαμε;
Καλά δεν κατάλαβα, αλλά για να τα λέει ο Κοντονής, κάτι θα ξέρει, δεν μπορεί.
Και κάπως έτσι, λούσιμο το λούσιμο, φτάσαμε και στην τελική περμανάντ.
Που μπούκλες γίνηκαν τα νεύρα μου σαν τον άκουσα:
«Εχουμε και τη δίκη του Ζακ Κωστόπουλου. Που μπήκε να ληστέψει και δεν συνελήφθη όπως έπρεπε. Οποιος μπαίνει μέσα σ' ένα μαγαζί, αποδείχτηκε ότι είναι και τοξικοαυτός, δεν θα μπω στις λεπτομέρειες... έπρεπε να 'ρθει η αστυνομία να τον συλλάβει. 'Ντάξει παιδιά; Δεν μπαίνω σε κουβέντα».
Αυτά τα αισχρά ψεύδη (η προσβολή νεκρού δεν είν' αδίκημα;
Ούτε εισαγγελέας τον άκουσε; Ούτε το ΕΣΡ; Ούτε η ΕΣΗΕΑ;) του Αρη Πορτοσάλτε προχθές, καλό είναι να καρφωθούν στο κεφάλι μας για πάντα. Για πάντα!
Γιατί τοξικοαυτός μπορεί να μη γεννιέσαι, γελοίε ανθρωπάκο, αλλά τοξικοτέτοιος γίνεσαι. Και σαν γίνεσαι, δεν ξεγίνεσαι.
Μόν' έρχεσαι κι απογίνεσαι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου