Εγώ θα διαφοροποιηθώ λιγάκι και θα πω ότι αυτό το παιδί κυρίως το λυπάμαι.
Φανταστείτε να μεγαλώνετε μέσα σε ένα σπίτι που δοξάζει τον Χιτλερ, κάθε τελευταία ελάχιστη παραμικρή διάκριση, να σου λένε ότι το χρώμα, η φυλή, η καταγωγη, οι προτιμήσεις, η θρησκεία, καθορίζουν αν είσαι ανώτερος άνθρωπος γενετικά από τους άλλους τους ανθρώπους.
Να έχεις για ανατροφή, για ιδανικά, για παιδεία οικογενειακή όλο αυτό το μοντέλο, σε σημείο τέτοιο που όλα αυτα να μην είναι μόνο λόγια και θεωρία αλλά να τα βλέπεις ως έμπρακτα πρότυπα συμπεριφοράς από τους εξαρχής ήρωές σου σε αυτή τη ζωή, δηλαδή τους γονείς σου!
Θα το θεωρήσεις φυσιολογικό να είναι έτσι πλασμένος φασιστικά ο κόσμος!
Όπως πχ θεωρούν φυσιολογικό σε πολλά νεοελληνικά σπίτια το να τρώει και καμία σφαλιάρα η γυναίκα για να στρώνει χαρακτηρα.
Έτσι κι αυτό το παιδί, ως κάθε άγραφος πίνακας, γέμισε η ψυχή του με αγκυλωτούς σταυρούς, με φράσεις μίσους και διχασμού, με άναρθρες κραυγές.
Και θεωρώ ως πατέρας κι ο ίδιος πια ότι είναι παρά πολύ δύσκολο καθε παιδί να ανατρέψει ένα τέτοιο διαρκές, επιβλητικό, μπετόν αρμέ τείχος ζωής που έχει από τα μωρουδιακά του ακόμα βήματα.
Απαιτεί τεράστια υπέρβαση για να καταφέρεις να αναιρεσεις τον ίδιο σου τον εαυτό, να γκρεμίσεις τα ίδια σου τα είδωλα, να συνειδητοποιήσεις ότι το μητρικό γάλα που ελαβες ήταν ποτισμένο με δηλητήριο, ότι ο πατέρας σου είναι ο αρχηγός τελικά όχι μόνο της πατριαρχικής φαμίλιας αλλά μιας μεγάλης ανθρωποκτονου οικογένειας που έχει μέσα της κι αλλά τέτοια θολωμένα παιδιά.
Η Ουρανία και καθε υποψήφιο φασιστακι μέσα σε τόσες νεοελληνικές οικογένειες αυτά τα συναισθήματα μού προκαλεί πλέον.
Δε νιώθω αυτά που εκείνη νιώθει, δε εχω να της δώσω μίσος πάνω στο μίσος της.
Κι αυτή η μπλούζα με τους Sepultura που φοράει αυτό ακριβώς αποδεικνύει.
Πόσο βαθειά μπερδεμένη είσαι, παιδί μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου