…και μαζί γέρους, ανθρώπους με σκουλαρίκια,
ανθρώπους που βάφουνε τα μαλλιά τους,
άτομα με αναπηρία,
ομοφυλόφιλους,
ανθρώπους με ρυτίδες,
μαύρους, τσιγγάνους, ασιάτες και τόσους ακόμη.
Και μαζί τα θύματα της κρίσης, τους έγκλειστους της καραντίνας.
Το βίντεο της επιτροπής για τα 200 χρόνια από την επανάσταση του 1821 υπό την υπόκρουση του «Ας κρατήσουν οι χοροί» του Διονύση Σαββόπουλου είναι μια γιορτή της εξαίρεσης.
Το αποτέλεσμα που έχεις άμα δώσεις στον Προκρούστη μια κάμερα για να παίζει.
Μια γιορτή υγείας, θετικότητας, άνευ όρων χαράς και ξεγνοιασιάς ειπωμένες με την πιο απειλητική διάθεση.
Είναι το άνευ όρων τουριστικοποιημένο και αρτιμελές κέφι ως κανονιστική διάταξη.
Και μάλιστα ακριβώς λόγω του γεγονότος πως το βίντεο αυτό ταυτίζεται με μια διαδικασία εορτασμού της απαρχής ενός κράτους –άρα και ενός έθνους- ο τρόπος αυτός του να υπάρχεις και να μοιάζεις ταυτίζεται με την εθνική ουσία, τον μέσο όρο από τον οποίο δεν μπορείς να αποκλίνεις.
Εδώ η χαρά ταυτίζεται με την υπερηφάνεια, το πουκάμισο μέσα στο παντελόνι με τη σημαία και το τραγουδάκι με τον εθνικό ύμνο.
Η χαρά ως έθνος.
Μια ληγμένη προσωπική μυθολογία
Το στάδιο, η επιλογή του τραγουδιού, ο πανηγυρισμός ως κυρίαρχο αφηγηματικό κέντρο του συγκεκριμένου προϊόντος καταμαρτυρούν μια συγκεκριμένη δήλωση.
Την αθλητικοποίηση της επιβράβευσης, του θετικού, ακόμα και της κοινοτικής συνάντησης του τηλεοπτικού έθνους.
Το τραγούδι είναι άλλωστε απολύτως κατάλληλο για εκμετάλλευση από τέτοιου είδους γεγονότα.
Ταυτισμένο πια σχεδόν αποκλειστικά με αθλητικούς εορτασμούς, το «Ας κρατήσουν οι χοροί» χάνει την πρωταρχική του σήμανση ακόμα και τους ίδιους του τους στίχους παρά το γεγονός πως οι στίχοι αυτοί ειπώνονται.
Διατυπωμένο ως τίτλος (παίρνοντας τον τίτλο του τραγουδιού ή επί μέρους στίχους του) σε μια σειρά από ανέμπνευστα καθημερινά άρθρα το τραγούδι συμμετέχει της νεοελληνικής κοινοτοπίας.
Αυτό βέβαια δεν σημαίνει πως η αρχική του σήμανση δεν υπάρχει για όποιον θέλει να την ακούσει.
Το «Ας κρατήσουν οι χοροί» παρουσιάζει τα σημεία μιας ληγμένης προσωπικής μυθολογίας.
Διατυπωμένο ως πέρασμα από την πρώτη στη δεύτερη φάση του Σαββόπουλου διατυπώνει όλα τα χαρακτηριστικά αυτά που θα διατυπώσει στα μετέπειτα άλμπουμ του αλλά κυρίως στις συνεντεύξεις του.
Την ξαναζεσταμένη (και εκ νέου κρυωμένη) ελληνορθοδοξία,
το καλαμπουράκι ως σημαίνουσα διατύπωση,
την αντίθεση στην γειωμένη πολιτική (Τι να φταίει η Bουλή/ τι να φταιν οι εκπρόσωποι/ έρημοι και απρόσωποι βρε) που μόνο ως απολίτικη δεν μπορεί να χαρακτηριστεί.
Το τραγούδι γιορτάζει τον χαριτωμένο νεοέλληνα και επιβραβεύει τις ανεξέταστες βεβαιότητές του.
Τον παππού στην τουρκοκρατία, την ταύτιση θρησκείας και ταυτότητας, την καθημερινή ξεγνοιασιά ως αποκλειστικό υπαρξιακό στόχο.
Ερχόμενο από μια άλλη εποχή, ως ένα βαθμό περιγράφει και όλα όσα μας έφεραν ως εδώ.
Το νεοελληνικό κυρίαρχο φαντασιακό, την πασοκίλα ως μελωδία, την υπεραπλούστευση ως νόμιμο εργαλείο κατανόησης και ζωής.
Το τραγούδι δεν συνοδεύει το βίντεο. Το βίντεο είναι παράγωγο ενός τρόπου γεννημένου πριν από δεκαετίες. Ενός τρόπου που το «ας κρατήσουν οι χοροί» είναι ο ύμνος του.
Χαμένη ευκαιρία
Η επέτειος των 200 χρόνων αποτελεί μια σημαντική ευκαιρία. Μια ευκαιρία που όλοι μας γνωρίζουμε πως θα πάει χαμένη. Μια ευκαιρία να αντιμετωπίσουμε το παρελθόν μας ως ιστορία και όχι πια ως μυθολογημένο έπος.
Μια ευκαιρία να δούμε ένα κράτους στην πορεία άρα και στην προοπτική του. Μια ευκαιρία να διαχωρίσουμε αυτό που είμαστε από αυτό που θέλουμε να είμαστε.
Κινήσεις σαν το συγκεκριμένο βίντεο αποτελούν την πλήρη επιβεβαίωση πως τίποτα τέτοιο δεν θα συμβεί.
Πως θα συνεχίσουμε να καθησυχάζουμε τον εαυτό μας με χαζοχαρούμενα πανηγύρια που πια δεν αφορούν κανένα.
http://www.epohi.gr/article/37411/den-theloyme-thlimmenoys-sth-giorth-mas
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου