Βοηθάει σε αυτό τα μέγιστα η τουρκική προκλητικότητα και ιδιαίτερα η ρητορική του Ερντογάν και των συνεργατών του. Οπως και να έχει το ζήτημα, όλα δείχνουν ότι έχει αποφασιστεί στα κυβερνητικά επιτελεία τα επόμενα χρόνια να ξοδευτεί ένα ποσό γύρω στα 10 δισ. ευρώ για εξοπλισμούς.
Αναμφίβολα πρόκειται για τεράστιο ποσό τη στιγμή που χρειάζονται χρήματα στην Υγεία και στην Παιδεία αλλά και για τη δημιουργία θέσεων εργασίας, καθώς η ανεργία πλήττει τον ελληνικό λαό λόγω της κρίσης των μνημονίων και αυτής του κορονοϊού.
Ομως ακόμα κι αυτό το ποσό μπορεί να αποδειχτεί μικρό, αφού το κυνήγι των εξοπλισμών έχει τους δικούς του κανόνες. Ας σταθούμε σε δύο βασικές πλευρές αυτού του παιχνιδιού.
Η Τουρκία καθορίζει τα εξοπλιστικά της προγράμματα στο πλαίσιο του ρόλου της ισχυρής περιφερειακής δύναμης που επιφυλάσσει για τον εαυτό της στην περιοχή. Αυτό σημαίνει ότι το στρατιωτικό της δόγμα είναι εντελώς διαφορετικό από το δικό μας και δεν μπορούμε, ούτε πρέπει, να την ακολουθήσουμε.
Η χώρα μας δικαιολογούσε πάντοτε τους δικούς της εξοπλισμούς επικαλούμενη τον εξ Ανατολών κίνδυνο. Εχει δηλαδή ένα αμυντικό στρατιωτικό δόγμα προσανατολισμένο προς την Τουρκία.
Εντούτοις οι εξοπλισμοί και των δύο χωρών σε μεγάλο βαθμό καθορίζονταν και καθορίζονται από τις υποχρεώσεις που έχουν αναλάβει στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ κι από τις στρατηγικές στοχεύσεις του τελευταίου.
Με δυο λόγια, το παιχνίδι του ελληνοτουρκικού εξοπλιστικού ανταγωνισμού είναι πιο σύνθετο απ' ό,τι φαίνεται κι έχει πολλά σκοτεινά σημεία. Ακριβώς γι' αυτόν τον λόγο οι εξοπλισμοί στη χώρα μας ήταν πάντοτε θερμοκήπιο σκανδάλων.
Οσο περισσότερες πατριωτικές κορόνες ακούγονταν για την αμυντική θωράκιση της χώρας, τόσο περισσότερες μίζες έπεφταν χάριν των ιδιωτικών συμφερόντων, εγχώριων και ξένων. Αγοραίος πατριωτισμός μετά του ωφελίμου...
Θα επαναληφθεί η ίδια ιστορία και τώρα; Ευθύνη του πολιτικού κόσμου είναι να μην επαναληφθεί.
Ιδωμεν...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου