Αχ, τι μου θύμισε!
Δηλαδή, δεν τα πολυθυμάμαι γιατί δεν πολυζούσα και τότε, αλλά εικάζω ότι έχουν εγγραφεί στο συλλογικό μου υποσυνείδητο, μαζί με την απέχθειά μου για τις μπάμιες.
Οι μπάμιες και η Γαλάζια Γενιά του ‘80 είναι δύο πράγματα που πραγματικά δεν τρώγονταν.
Πλέον τις πρώτες τις τρώω - πες πες, κάτι έμεινε από τα παρακάλια της μάνας.
Οσο για τους δεύτερους, τους είχε απωθήσει το μνημονικό μου, αλλά έλα που το ‘φεραν η μοίρα και τα χρόνια και τους τρώω στη μάπα τώρα στα γεράματα.
Που γεράματα δεν είναι, αλλά αν ζεις κάτι το ίδιο και απαράλλαχτο ξανά και ξανά, κάπου γερνάς πριν την ώρα σου.
Βρε τον Κώστα τον Κυρανάκη!
Βρε το νέο παιδί της Νέας Γαλάζιας Γενιάς της Νέας Δημοκρατίας!
Βρε το αγόρι των Βρυξελλών!
Βρε το αστέρι της ιδιωτικής εκπαίδευσης!
Βρε τον άρχοντα της ατομικής ευθύνης!
Βρε τη γραβάτα του λαού!
Βρε τον μόσχο τον σιτευτό!
Βρε τον «Γαλάζιο Μαχητή», που «μυρίζει θυμάρι και βασιλικό» και στέκει ορθός για να «διώξουμε τα κόκκινα τσιμπούρια» και περίμενε «να ‘ρθει πάλι ο καιρός που θα ‘ρθει το γαλάζιο» (όλα είναι τίτλοι τραγουδιών εκείνης της γενιάς) και θα μπορεί να βγαίνει στα παράθυρα των καναλιών της Λίστας Πέτσα και να μας «ενημερώνει» ότι:
«Οι περισσότεροι άνεργοι σήμερα είναι άνεργοι γιατί δεν ψάχνουν στο ίντερνετ για δουλειά, δεν έχουν κάτσει να κάνουν σωστή δόμηση βιογραφικού».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου