Ένας μικρός Οδυσσέας από το Πακιστάν είναι ο Σιντίκ. Ξεκίνησε το μεγάλο ταξίδι του ξενιτεμού μόλις στα 15 του χρόνια, για να βρει ίσως τελικά την «Ιθάκη» του στην Ελλάδα. Είναι ένα από τα χιλιάδες προσφυγόπουλα που έφτασαν με βάρκες στα νησιά μας, ασυνόδευτα και ταλαιπωρημένα. Ο Σιντίκ περιπλανήθηκε για καιρό, βρήκε όμως ανθρώπους που του στάθηκαν, τον αγκάλιασαν. Πήγε σχολείο και μέσα σε τρία χρόνια κατάφερε να περάσει στο πανεπιστήμιο!
Μερικά παιδιά αναγκάζονται να μεγαλώσουν πολύ γρήγορα. Σ’ αυτά φαίνεται να ανήκει ο Σιντίκ Χαμσά, που σήμερα, στα 19 του χρόνια, έζησε καταστάσεις που (ευτυχώς) λίγα παιδιά στην ηλικία του έχουν βιώσει. Όπως μας είπε στη συνομιλία που είχαμε μαζί του, έφυγε από το Πακιστάν για τη «Γη της Επαγγελίας», την Ευρώπη.
Ο δρόμος μακρύς και δύσκολος. Πέρασε στο Ιράν, μετά στην Τουρκία και από εκεί κατάφερε να μπει σε μία από τις χιλιάδες βάρκες γεμάτες με πρόσφυγες από εμπόλεμες περιοχές και ανθρώπους που θέλουν ένα καλύτερο αύριο για τους ίδιους και τις οικογένειές του. Η βάρκα που έφερε τον Σιντίκ στη χώρα μας βγήκε στο νησί της Κω. Από εκεί ο 15χρονος, που δεν μιλούσε «γρι» ελληνικά, κατευθύνθηκε στην Αθήνα και μετά στη Σπάρτη για δουλειά. Δούλεψε στα κτήματα μαζεύοντας πορτοκάλια και κάποια στιγμή αργότερα αποφάσισε να ανηφορήσει στη Θεσσαλονίκη.
«Το σχολείο ό,τι καλύτερο μου έχει συμβεί»
Φτάνοντας στην πόλη, έπεσε σε μια επιχείρηση «σκούπα», για να καταλήξει τελικά στη δομή φιλοξενίας ασυνόδευτων προσφυγόπουλων της «Άρσις» στην Καβάλα. Αυτός ο νέος «σταθμός» στη ζωή του ήταν καθοριστικός. «Εκεί βρήκα μια νέα οικογένεια», μας είπε, ενώ για το σχολείο που πήγε στη συνέχεια λέει ότι ήταν «ό,τι καλύτερο μου έχει συμβεί». Ο Σιντίκ μιλούσε αγγλικά και άρχισε να μαθαίνει τα ελληνικά. «Είναι δύσκολη γλώσσα», όπως λέει, αλλά ήδη τη μιλάει αρκετά καλά. «Καταλαβαίνω τα πάντα, αλλά δεν μπορώ ακόμη να μιλήσω πολύ καλά» απολογείται σχεδόν. Μια χαρά τα πάει με την ελληνική γλώσσα και είναι και ευγενέστατος. Φοίτησε στο 5ο Λύκειο της Καβάλας, έκανε φίλους και δεν κρύβει ότι ήταν η καλύτερη περίοδος της ζωής του από την ώρα που πάτησε το πόδι του σε ελληνικό έδαφος.
«Είχαμε πάει σ’ αυτό το σχολείο επτά παιδιά από τη δομή φιλοξενίας, αλλά μόνο εγώ συνέχισα» συνέχισε. «Τι ήταν αυτό που έκανε εσένα να συνεχίσεις τις σπουδές σου;» τον ρώτησα. «Δεν είχα να κάνω κάτι άλλο. Ήθελα να πάω σχολείο, να μορφωθώ, να γνωρίσω τα παιδιά στην ηλικία μου, να κάνω φίλους... Ήθελα να τελειώσω το Λύκειο και να σπουδάσω» απάντησε...
Και τώρα φοιτητής
Πριν από περίπου έναν χρόνο, με άλλο πρόγραμμα της «Άρσις» έφτασε στη Θεσσαλονίκη, όπου και ζει. Εγκαταστάθηκε σε ένα διαμέρισμα μαζί με άλλα προσφυγόπουλα και συνέχισε στο Λύκειο, και συγκεκριμένα στο 1ο ΓΕΛ Αμπελοκήπων, από όπου και αποφοίτησε. Αγωνιστής της ζωής από πολύ μικρός και με επιμονή και πείσμα, πήρε μέρος στις Πανελλαδικές εξετάσεις τη δύσκολη περσινή χρονιά εξαιτίας της πανδημίας του SARS-CoV-2. Για τον ίδιο «ήταν μια πάρα πολύ καλή εμπειρία» και τα καλά «μαντάτα» έφτασαν πριν από λίγες ημέρες.
Πέρασε στο πανεπιστήμιο και συγκεκριμένα στη Σχολή Οργάνωσης και Διοίκησης στα Γρεβενά. «Χάρηκα πάρα πολύ» μας εξομολογήθηκε. Ευελπιστεί να πάρει μετεγγραφή στη Θεσσαλονίκη,για να μην αναγκαστεί να αλλάζει και πάλι πόλη και περιβάλλον. Αν δεν τα καταφέρει, θα πάει στα Γρεβενά, διότι όνειρό του και στόχος του είναι να τελειώσει και το πανεπιστήμιο. Στην ερώτηση «και μετά τι», η απάντηση είναι «μετά βλέπουμε...», μια απάντηση που δείχνει ότι δεν πετά στα σύννεφα και, αν και μόλις 19 χρόνων, γνωρίζει ότι το «ένα βήμα τη φορά» σε φτάνει στον στόχο. Κι αυτό παρά το γεγονός ότι ο Σιντίκ έκανε ήδη πολλά άλματα. Ένα από τα πιο θεαματικά είναι ότι, ενώ πριν από τρία χρόνια δεν ήξερε ούτε λέξη ελληνικά, κατάφερε να τελειώσει το Λύκειο, να δώσει εισαγωγικές εξετάσεις και να περάσει σε μια πανεπιστημιακή σχολή της αρεσκείας του.
«Εδώ είναι το σπίτι μου»
Επιθυμία του Σιντίκ δεν είναι πλέον να φύγει σε κάποια άλλη χώρα του ευρωπαϊκού Βορρά ή της κεντρικής Ευρώπης. Νιώθει την Ελλάδα σπίτι του και επιθυμεί να μείνει εδώ. «Γιατί σου αρέσει η Ελλάδα;» τον ρώτησα. «Γιατί πλέον γνωρίζω τη γλώσσα, γνωρίζω ανθρώπους και νιώθω μεγαλύτερη ασφάλεια...» απάντησε. Νιώθει ευγνώμων που γνώρισε καλούς ανθρώπους τα τελευταία τρία χρόνια, είτε από την «Άρσις», είτε έξω από αυτήν, ανθρώπους που του στάθηκαν και του άνοιξαν έναν νέο δρόμο. Ανάμεσα σ’ αυτούς και οι δάσκαλοί του. «Είχα πολύ καλούς δασκάλους και τους ευχαριστώ» είπε.
Αφορμή για τη συνομιλία μας με τον Σιντίκ στάθηκε μια συνέντευξη που έδωσε πριν από λίγες ημέρες στον ρ/σ Στο Κόκκινο της Θεσσαλονίκης και στην Ευγενία Χατζηγεωργίου η Όλγα Καλομενίδου, μέλος της ομάδας ανάδοχων εκπαιδευτικών που ήταν και συντονίστρια Εκπαίδευσης Προσφύγων στην Καβάλα. Εκεί γνώρισε τον 16χρονο νεαρό από το Πακιστάν και δεν έκρυψε τη χαρά της για την εξέλιξή του. «Αυτό το παιδί έδειξε σε όλους μας ότι όλα είναι δυνατά» τόνισε, για να υπογραμμίσει τον ρόλο τής εκπαιδευτικής διαδικασίας στα προσφυγόπουλα. «Σε κάθε παιδί που πηγαίνει στο σχολείο αλλάζει η ζωή του, αλλάζει η ψυχολογία του. Παιδιά που αντιμετωπίζουν πολλές δυσκολίες με το που πηγαίνουν στο σχολείο, το βλέπεις και στην όψη τους, ‘ψηλώνουν’» ανέφερε χαρακτηριστικά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου