Του Γ. Λακόπουλου
Όταν έχεις στο ρετιρέ της κυβέρνησης τον επίσημο συνεργάτη της Χούντας- τότε που προσπαθούσε να προεκτείνει την παρουσία της στη Μεταπολίτευση- είναι λογικό να σε ενοχλούν κάποια πράγματα.
Π.χ. να λέει κάποιος από το βήμα της Βουλής ότι το νομοσχέδιο για την «διευθέτηση» του συνταγματικού δικαιώματος των πολιτών να διαδηλώνουν αποτελεί ξεπατίκωμα μεθόδων των Απριλιανών.
Από τη φυλακή ο αρχηγός τους όριζε τον Μάκη Βορίδη πολιτικό τους εκπρόσωπο στη μεταχουντική περίοδο. Αν τα κατάφερνε το πρώτο που θα ζητούσε θα ήταν η αποφυλάκισή του.
Αργότερα στα περιθωριακά τηλεοπτικά στούντιο ο Άδωνις Γεωργιάδης θα φιλοξενούσε με τον δέοντα σεβασμό τον «στρατηγό» Παττακό. Για να μην πάμε στη νοσταλγία «πούσαι Παπαδόπουλε» ορισμένων της κομματικής βάσης.
Συνεπώς είναι λογικό ότι η κεντρική κυβερνητική προπαγάνδα έδειξε με το δάκτυλο το Γιάννη Ραγκούση: «Επάνω του». Τι είναι αυτά που είπε για το νομοσχέδιο που εισηγείται στη Βουλή ένας υπουργός της σχολής «που είχαν νιότη μου που μούλεγες πως θα γινόμουν άλλος».
Όρμησαν. Σε κάποιες περιπτώσεις μάλιστα δεν ήταν ευδιάκριτο αν ενοχλήθηκαν επειδή ο τομεάρχης του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ έθιξε τη ΝΔ ή τη χούντα.
Πίσω από αυτά έτρεχε και ένα άλλο πρόγραμμα που καθιστά την αρθρογραφική στοχοποίηση Ραγκούση επιβεβλημένη.
Υπήρξε πρωταγωνιστής μιας περιόδου του ΠΑΣΟΚ που ορισμένοι από όσους τον πυροβολούν σήμερα είχαν χαιρετίσει ως «φωτισμένη».
Συνεπώς ο μεταπασοκικός προσανατολισμός του -μετά την καταγγελτική αποχώρησή του λόγω των χειρισμών Βενιζέλου στη λίστα Λαγκάρντ- είχε βαρομετρική αξία.
Όσο πειραματιζόταν με την Διαμαντοπούλου και τη Φώφη ήταν χρυσό παιδί. Από τη ώρα που πέρασε στην κόκκινη περιοχή του ΣΥΡΙΖΑ έγινε κόκκινο πανί και ο ίδιος -γιατί δίνει το κακό παράδειγμα.
Ή αλλιώς χάλασε η σούπα: αφού είπαμε ότι ο μετα-ΠΑΣΟΚ βίος μόνο δίπλα στον Μητσοτάκη μπορεί να είναι ευτυχής, πώς το χαλάς κύριε, καθιστάμενος σ’ αυτό το πεδίο αντι-Χρυσοχοΐδης, πολιτικά και συμβολικά;
Και σ’ αυτό ήταν δύσκολο να καταλάβει κανείς: όσοι ρίχτηκαν στον παλιό γραμματέα του ΠΑΣΟΚ το έκαναν να υπερασπιστούν το νομοσχέδιο ή το παράδειγμα του Χρυσοχοΐδη;
Περισσότερο φάνηκε να ενοχλεί γιατί κάποιος που έζησε στις γραμμές του ΠΑΣΟΚ και τιμήθηκε από τους πρωθυπουργούς του έδειξε ότι ο δρόμος προς τον Μητσοτάκη δεν ήταν ο δρόμος της αρετής -αντίθετα με τέτοιες νομοθετικές πρωτοβουλίες αποδεικνύεται δρόμος της κακίας- και πήρε τελικά το δρόμο του Τσίπρα. Αν είναι δυνατόν…
Ο εύλογος στιγματισμός του νομοσχέδιου από τον Ραγκούση για συνάφεια με τη χούντα λειτούργησε σαν αφορμή για να πληρώσει κι άλλες αμαρτίες του.
Όπως π.χ. η επιμονή του να μάθει σώνει και καλά ποιος ήταν πίσω από τα κουρτινάκια της «Μερσεντές» που συνόδευαν οι παλικαράδες του περιστατικού της Μιχαλακόπουλου. Για την οποία, ειρήσθω εν παρόδω, ακόμη γίνεται εισαγγελική έρευνα, το πόρισμα της οποίας «θα ανακοινωθεί»- στις «32 το άλλου του μηνός».
Καθώς τίποτε δεν γίνεται τυχαία, οι καλύτεροι βοτανολόγοι του κυβερνητικού μπαξέ σπεύδουν να αντιμετωπίσουν τον Ραγκούση σαν αγκάθι στο αφήγημα «όλοι οι καλοί χωράνε στον Κυριάκο».
Δεν έχουν ακούσει τίποτε για το Σύνταγμα. Όχι την πλατεία που έγινε περίπατος για τις φιλοδοξίες ενός γόνου. Η σύνδεση με τη Χούντα προβάλλεται ως ιεροσυλία και εντελώς άσχετη με όσα κατοχυρώνει.
Μερικοί μάλιστα έπεσαν από τα σύννεφα: «Τι ακριβώς ήταν αυτή η χούντα;»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου