Ο Νίκος Κωνσταντόπουλος ζητά σήμερα τη δίκη του Τσίπρα και των ομοίων του, μόνο και μόνο επειδή δεν κατάγονται από θεϊκή γενιά, όπως η δική του

https://www.koutipandoras.gr/article/o-alirrothios-o-tsipras-kai-o-gero-diaolos

Ο Άρης, ο θεός του πολέμου, σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία, κάποτε αγάπησε την Άγραυλο, κόρη του Κέκροπα και της Αγραύλου της πρεσβύτερης. Μαζί απέκτησαν μια κόρη, την Αλκίππη. 

Η Αλκίππη με την ομορφιά της θάμπωσε τον Αλιρρόθιο, γιο του Ποσειδώνα και της Νύμφης Ευρύτης. Ο Αλιρρόθιος άρχισε τα ερωτικά καλέσματα αλλά η όμορφη κόρη δεν ανταποκρίθηκε στον έρωτά του. Τότε εκείνος, ως γνήσιο τέκνο της αρχαιοελληνικής μυθολογίας, βίασε την Αλκίππη. 

Ο θεός Άρης, συλλαμβάνοντάς τον επ’ αυτοφώρω την ώρα του βιασμού, κοντά στην πηγή του ιερού του Ασκληπιού και δίχως να διστάσει, εκδικήθηκε την ατιμία αυτή σκοτώνοντας το νεαρό βιαστή.

 Αν ο Αλιρρόθιος δεν ήταν γιος θεού αλλά κάποιου φτωχού βασιλιά ή απλού ανθρώπου, θα τον κυνηγούσε απλά η κατάρα και η οργή του θεού. 

Ήταν όμως γιος θεού και αντί για εκδίκηση, ο Ποσειδώνας ζήτησε να δικαστεί ο Άρης για το φόνο. Το έκτακτο δικαστήριο, που θα έκρινε τον ένοχο του φόνου, έλαβε χώρα πάνω σε ένα λόφο κοντά στην Ακρόπολη, που έμεινε γνωστός ως Άρειος Πάγος.

 Εκεί οι θεοί αθώωσαν τον Άρη για το φόνο του Αλιρρόθιου.

Ο αλιρρόθιος κ. Νίκος Κωνσταντόπουλος, ως άλλος «Ποσειδώνας», ζητά σήμερα τη δίκη του Τσίπρα και των ομοίων του, μόνο και μόνο επειδή δεν κατάγονται από θεϊκή γενιά, όπως η δική του. 

Η αλήθεια είναι πως η στάση και η φρασεολογία του Νίκου Κωνσταντόπουλου στενοχώρησε αλλά και προβλημάτισε κυρίως όσους γεννήθηκαν μετά τη χούντα και στις αρχές της δεκαετίας του 1980. 

Όμως υπάρχει μια αλήθεια, που κανείς δεν μπορεί να παραβλέψει και αυτή δεν προέρχεται από τα βιβλία και τις πραγματείες που ο καθένας μας μελέτησε για να θεμελιώσει την ιδεολογία και την κοσμοθεωρία του και ορίζεται ως ζωή σε συγκεκριμένο χώρο και χρόνο, που συμβάλλει στη γραμμική, έστω, συνέχεια και βιωματική γνώση ενός πολιτισμού.

Ας δούμε λοιπόν την πολιτική και κοινωνική ζωή που βίωσε ο Τσίπρας και η γενιά του. 

Από το Φεβρουάριο του 1968 άρχισε να προετοιμάζεται η μεταπολιτευτική πορεία της αριστεράς, που αποτέλεσε και τη χρονιά της γνωστής διάσπασης. 

Όταν έπεσε η χούντα, έσπευσαν όλοι να πιάσουν μια θέση στον ήλιο της μεταπολιτευτικής Ελλάδας, ζητώντας μερίδιο στην πολιτική, οικονομική, πνευματική, επιχειρηματική και δημόσια ζωή του τόπου. 

Όταν ο Τσίπρας ήταν τεσσάρων μηνών έγιναν εκλογές και στη Βουλή μπήκαν η ΝΔ του Κωνσταντίνου Καραμανλή (220 έδρες), η Ένωση Κέντρου του Γεώργιου Μαύρου (60 έδρες), το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου (12 έδρες) και η Ενωμένη Αριστερά με επικεφαλής τον Ηλία Ηλιού (8 έδρες). 

Τρία χρόνια αργότερα, όταν ο Τσίπρας ήταν τριών χρονών και τεσσάρων μηνών, η παντοδυναμία της ΝΔ των 220 εδρών άρχισε να κλονίζεται.

Ξεκινώντας το δημοτικό ο Τσίπρας, είδε όλα τα αριστερά κόμματα να καταποντίζονται, πλην του ΚΚΕ. 

Αυτό φυσικά δεν άρεσε στους πορφυρογέννητους της αριστεράς, καθώς έβλεπαν ότι ο Ανδρέας Παπανδρέου είχε μεγάλο κοινωνικό έρεισμα. 

Αποκορύφωμα αυτής της ψυχολογικής πίεσης, που προκαλούσε ο φόβος της απώλειας του «μεριδίου» που με κόπο είχε κερδηθεί τα προηγούμενα χρόνια, ήταν πράγματι το Σκάνδαλο Κοσκωτά. Η κοινωνία είδε -χωρίς απαραίτητα να έχει πειστεί για την αθωότητα του Παπανδρέου- δύο πολιτικές παρατάξεις, διαμετρικά αντίθετες, να συνεργάζονται ενάντια στο ΠΑΣΟΚ.

 Όταν ο Τσίπρας τελείωνε το Γυμνάσιο, είδε να κυβερνά τη χώρα ο νεοφιλελεύθερος Κωνσταντίνος Μητσοτάκης και την αριστερά να έχει υποστεί μια πανωλεθρία. 

Όταν ο Τσίπρας ήταν πια φοιτητής, είδε την Ελλάδα να έχει πέσει στα νύχια ανθρώπων, που προετοίμασαν τον ολοκληρωτικό εκχυδαϊσμό και την ασυδοσία του πολιτικού συστήματος, που κατέληξε στη χρεωκοπία της χώρας. 

Μια ισοπεδωμένη κοινωνία έβλεπε τους υπαίτιους της καταστροφής, έβλεπε όμως και όσους σιωπούσαν, αρκούμενοι σε δήθεν αρχές και φανατισμούς του παρελθόντος, προτάσσοντας την αριστεροσύνη ως το χαρακτηριστικό εκείνο που είναι πέρα και πάνω από κάθε αμφισβήτηση.

Το 2015, όταν ο Τσίπρας μαζί με άλλους μίλησαν τη γλώσσα της γενιάς τους, ο κόσμος απηυδισμένος και αγανακτισμένος με το παραδοσιακό σύστημα που χρεωκόπησε τη χώρα, πίστεψε σε μια νέα αλλαγή. Αυτή η αλλαγή, που θα έφερνε ο νέος από το Πολυκλαδικό Λύκειο Αμπελοκήπων, δημιούργησε διαφορετικές τάσεις και σκέψεις. 

Η βασικότερη είναι ότι οι παλαιοκομμουνιστές του Σύριζα θεώρησαν ότι η Ελλάδα τώρα μπορεί να γίνει το θέατρο εφαρμογής της κομμουνιστικής ιδεολογίας, που τόσα χρόνια επεξεργάζονταν το 3%. Δυστυχώς όμως εξαιτίας των ιστορικών συνθηκών, η Ελλάδα δεν είναι σοσιαλιστική χώρα και δεν μπορεί να γίνει -τουλάχιστον όχι όπως την οραματίζονται οι παραδοσιακοί του κομμουνισμού. 

Αν οι Έλληνες άλλαζαν άρδην ιδεολογία και με σθένος επιθυμούσαν το σοσιαλισμό ή τον κομμουνισμό, θα στρέφονταν προς το ΚΚΕ, το οποίο, ειρήσθω εν παρόδω, είναι πιο συνεπές κομμουνιστικώς σε σχέση με το Σύριζα.

Η επίθεση που δέχεται ο Τσίπρας, ένθεν κι ένθεν, δεν αποτελεί πολιτική πράξη, ούτε πείθει ότι έχει αγνές ιδεολογικές προεκτάσεις.

 Είναι μια επίθεση εκ του πονηρού, όπως εκ του πονηρού ήταν και η συμμαχία όλων ενάντια στον Ανδρέα Παπανδρέου το 1989. 

Σήμερα αυτοί έχουν ιστορικές διαθήκες, που θεωρούν πως πρέπει να εκπληρωθούν. 

Η κοινωνία σήμερα δεν έχει ανάγκη από ιδεολογικούς -η άλλου είδους- «γόνους» στην αριστερά. Οι κομματικοί σωλήνες φάνηκε ότι και αυτοί έχουν εκφυλιστεί και δεν μπορούν να αφουγκραστούν την κοινωνία, παράγοντας λούμπεν στοιχεία, που υπονομεύουν πολλές φορές ακούσια τους πολιτικούς οργανισμούς. 

Τον Τσίπρα η κοινωνία δεν τον είδε ως παιδί του κομματικού σωλήνα -αν και ήταν. 

Ο Τσίπρας ενσάρκωσε την ελπίδα, που πηγάζει από τις ανάγκες και τις αναγκαιότητες της σύγχρονης εποχής.

Η κάθαρση, που ο Νίκος Κωνσταντόπουλος επιδίωξε το 1989, ονομαζόταν Ανδρέας Παπανδρέου και γι’ αυτό τιμωρήθηκε ο χώρος, καθώς ύβρις της αριστεράς τότε ήταν ότι δεν υπηρέτησε το λαό. 

Το ίδιο θα συμβεί και σήμερα, αν η κοινωνία, διαυγάζοντας τις ελπίδες της, αντιληφθεί πως το 3% ενεργεί για προσωπικούς ή ιδεοληπτικούς λόγους. 

Τότε και πάλι θα καλέσει το Γερο-διάολο να στείλει το Σύριζα στο 3%, όπως έκανε και με το ΠΑΣΟΚ κατά τη διάρκεια της οικονομικής κρίσης. Είναι ιστορικά αποδεδειγμένο ότι η κλειστότητα και η εσωστρέφεια σκοτώνει ζωντανούς οργανισμούς, όπως τα κόμματα. 

Η συνεχής ανακύκλωση με ίδια «υλικά» καταλήγει στον εκφυλισμό των κομμάτων και αυτός με τη σειρά του διαχέεται στην κοινωνία. Το σίγουρο είναι πως όποιος εκφράζει καλύτερα και κατανοεί την κοινωνία, αργά η γρήγορα, κερδίζει.

ΥΓ. Παρακολουθώντας κανείς και την πολιτική ζωή της Κύπρου, η οποία ακολουθεί σχεδόν τον ίδιο τρόπο κομματικής και πολιτικής ανακύκλωσης με την Ελλάδα, γίνεται εύκολα αντιληπτό πως η κλειστότητα δημιουργεί τεράστια πρόβλημα στις παρατάξεις, συντηρητικοποιεί τα κόμματα, και φθείρει την κοινωνία. 

Κατ’ επέκταση, ένα τεράστιο μέρος της κοινωνίας κάνει χρήση του μόνου όπλου που διαθέτει, το οποίο δεν είναι άλλο από την αποχή. 

Σήμερα, οι νέοι είναι κυρίως αυτοί που γνωρίζουν τις μεθόδους εξεύρεσης λύσεων, ακριβώς επειδή ζουν μια ζωή σύγχρονη. Οι κομματικοί σωλήνες από την άλλη, είτε παράγουν διαφθορά είτε χαρακτηρίζονται από στείρες προσωπικές επιδιώξεις, που δεν αφορούν την κοινωνία.

 Θα έρθει η στιγμή, που τόσο η Κύπρος όσο και η Ελλάδα θα κατανοήσουν, ότι δεν αποτελεί καν υπέρβαση η απαλλαγή από τον συντηρητισμό και τις προχυμένες αντιλήψεις που θεμελίωσαν τα κόμματα, αλλά φυσιολογική εξέλιξη.