Όποιος βρίσει τον ΣΥΡΙΖΑ ή, ακόμα καλύτερα, όποιος αποκαθηλώσει, μειώσει, αποικοδομήσει κάποιο πρόσωπο, κάποιο κομματικό ή τέως κυβερνητικό στέλεχος, του ΣΥΡΙΖΑ, φαίνεται κερδισμένος. Σχεδιασμένο. Η εκτίμηση είναι απλή. Επέρχεται οικονομική καταστροφή, μετρήσιμη στη σάρκα του απλού ανθρώπου, οπότε πρέπει να στριμωχτεί ο αντίπαλος.
Ο στόχος δεν είναι οι πολιτικές που εφάρμοσε ο κυβερνητικός ΣΥΡΙΖΑ, τα 4,5 χρόνια της θητείας, εφόσον πολύ σύντομα τα επιδόματα, η λεγόμενη 13η σύνταξη, τα επάλληλα ρεκόρ στις τουριστικές αφίξεις, τα έσοδα και η μείωση της ανεργίας κατά δέκα μονάδες θα είναι δυσθεώρητες επιδόσεις, σε σχέση με την τωρινή κατάσταση. Σε λίγο θα χρειαστεί πολύ εντονότερος υγειονομικός φόβος για να κάθεται στ’ αυγά του ο καθείς και να ευγνωμονεί τη μιζέρια του.
Και σε λίγο δεν θα αρκεί ούτε αυτό. Ο κόσμος σύντομα θα συνηθίσει την ιατρική πολιτική ρουτίνα, θα αψηφά, θα απειθαρχεί απολύτως. Ήδη το κάνει. Επομένως θα χρειαστεί και κάτι άλλο, συμπληρωματικό.
Σήμερα ο ειδησεογραφικός και σχολιαστικός συσχετισμός είναι 1 προς 6. 1 πανδημία και το υπόλοιπο τα «κακά παιδιά» του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό δεν απαλλάσσει από ευθύνες για λάθη, ενίοτε και παιδαριώδη, ούτε, φυσικά, μετακινεί το κόμμα στη θέση αυτού που επιθυμεί να αποκρύψει. Άκαμπτα και τολμηρά, τίμια και καθαρά. Δεν φοβάται κανείς, τίποτα. Πλήρης διαφάνεια και ευθύτητα. Αλλά το ενδιαφέρον είναι το ψαχνό της σκληρής και σχεδιασμένης, αποκαθηλωτικής, απονομιμοποιητικής ιδέας.
Όπως κατά την παρελθούσα περίοδο η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ δεν έπαιρνε ανάσα -έφτιαχνε κάτι και το κατέστρεφαν ειδησεογραφικά-, τώρα προσπαθούν να μην τον αφήσουν (τον ΣΥΡΙΖΑ) να ξεμυτίσει αντιπολιτευτικά. «Στην άμυνα, κλεισμένους στα καρέ τους».
Πίεση κάθε μέρα, κάθε στιγμή. Στόχος δεν είναι πλέον η απομάγευση (αυτή ούτως ή άλλως συνέβη κατά την κυβερνητική του θητεία) αλλά η έκλειψή του ως δυνατότητας, ως εναλλακτικής οδού, ως αντιπρότασης. Και αυτή η πολλαπλή βία, η σχεδόν ρατσιστική απονομιμοποίηση κάθε προσώπου ή στοιχείου σχετιζόμενου με τον ΣΥΡΙΖΑ, δεν αφομοιώνεται.
Πιστεύω ότι εξουδετερώνεται με εμμονή στην κοινοβουλευτική δημοκρατία και με την απάντηση αρχών και ποιότητας. Ότι πρωτίστως αυτός είναι ο δρόμος. Νομιμότητα, κανόνες, ποιότητα στον λόγο, ψυχραιμία, σύμπνοια. Πειθαρχημένη ενότητα. (Όλοι έχουμε πίκρες, αλλά χρειαζόμαστε και έναν πολιτικό χώρο να τις εκφράσουμε.)
Εκείνο όμως που με φοβίζει είναι ότι επισωρεύεται τέτοια αγανάκτηση σε μεγάλο μέρος του δημοκρατικού κόσμου που βλέπεις, συχνά, να εξοκέλλει. Τουλάχιστον στα social media. Αυτό είναι ένα είδος ποιοτικού κληροδοτήματος που αύριο θα το βρούμε μπροστά μας. Θα πιέζει. Θα εκρήγνυται.
Είναι σίγουρο ότι η έξοδος της Αριστεράς προς την πραγματικότητα φανέρωσε και ίσως ανέπτυξε πολλά ελαττώματα που η ηρωική περίοδος έκρυβε. Τα έχω ξαναγράψει. Εμπειρισμό, θεωρητική ανεπάρκεια (ή αναγωγή σε ένα θεωρητικό υπερπέραν), διοικητική ασχετοσύνη, αδεξιότητα, μικροφράξιες, καθηλώσεις και δογματισμούς έξω από την πραγματικότητα.
Το χειρότερο: κουφαμάρα.
Ώρες-ώρες, υπουργοί ή στελέχη ή απλοί γραφειοκράτες σ' έφερναν στο «αμήν».
Δεν καταλάβαιναν τίποτα. Όμως σιγά-σιγά έστρωσε περισσότερο η κατάσταση. Παρήχθη έργο, σημειακά σοβαρό, ενίοτε με μεγάλη σπατάλη πολιτικών πόρων. Δεν είναι όλα ερωτεύσιμα, είναι όμως -πολλά- υπερασπίσιμα.
Και μια τελευταία κουβέντα. Άλλο πράγμα (και ευπρόσδεκτο) η κριτική, άλλο (και απαραίτητο) η διαφωνία, άλλο (και ευεξήγητο) η προσωπική αντιπάθεια, η πίκρα, και άλλο η παιδοκτονία...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου