Απαγορεύεται η αντιπολίτευση

http://www.avgi.gr/article/10811/11106537/apagoreuetai-e-antipoliteuse

Του Δημήτρη Σακελλάρη*

 Αν κάτι χειρίζεται εξαιρετικά η κυβέρνηση της Ν.Δ., αυτό είναι η επικοινωνία, συνεπικουρούμενη και από την πλειονότητα των ΜΜΕ, τα οποία έχουν 20 εκατομμύρια λόγους όχι απλώς να τη λιβανίζουν, αλλά και να εξαπολύουν σφοδρή επίθεση στην αξιωματική αντιπολίτευση, σχεδόν καθημερινά. Το «επιχείρημά» τους εκκινείται από την αντίληψη ότι σε περιόδους κρίσεων «δεν ασκούμε κριτική».

 Για να έχει βάση όμως ένα επιχείρημα, πρέπει να χαρακτηρίζεται από τη διαχρονικότητά του. Άραγε, την περίοδο από το 2015 έως την έξοδο από τα μνημονιακά δεσμά, η χώρα δεν βρισκόταν σε κρίση; Ο ΣΥΡΙΖΑ όμως δεχόταν καθημερινά τα πυρά των μέσων ενημέρωσης. 

Ως εκ τούτου γίνεται σαφές ότι αυτό που ενδιαφέρει το κυρίαρχο σύστημα στη χώρα δεν είναι η συναίνεση στα μεγάλα για την πατρίδα μας θέματα, αλλά ο εξοβελισμός κάθε άλλης δυνατότητας διακυβέρνησης του τόπου, πέρα από τη δεξιά παράταξη που είναι ταυτισμένη με συστημικά συμφέροντα.

Η «πολεμική» απέναντι στην άλλη άποψη υπηρετεί ένα σχέδιο που θέλει να προστατέψει τη συντηρητική στρατηγική μετασχηματισμού του επιχειρηματικού και εργασιακού μοντέλου της χώρας, όχι προς όφελος της αναγκαίας παραγωγικής ανασυγκρότησης ανά περιφέρεια, επαγγελματικό και επιστημονικό κλάδο, αλλά προς όφελος μιας ελίτ.

Η κρίση γίνεται ευκαιρία ώστε το μεγάλο ψάρι να φάει το μικρό κι οι εργασιακές σχέσεις να αποτελέσουν την Ιφιγένεια για να έλθει ο ούριος άνεμος του μοντέλου ανάπτυξης που επιδιώκει διαχρονικά στη χώρα μας η Δεξιά. Οικοδομή, παροχή υπηρεσιών, μοίρασμα κερδοφόρων φιλέτων Δημοσίου σε ιδιώτες, εργολαβίες, μεταπρατικός καπιταλισμός. 

Καμία κουβέντα για παραγωγή! Καμία συζήτηση για παραγωγική ανασυγκρότηση, ασχέτως αν όλοι με ευκολία αναμασούν ότι ως χώρα δεν παράγουμε αρκετά κι ως εκ τούτου σε κάθε οικονομική κρίση θα αποτελούμε τον πλέον αδύναμο κρίκο.

“You can’t teach an old dog new tricks” αναφέρει μια βρετανική παροιμία, λες και εστίαζε στη συμπεριφορά της Δεξιάς στη χώρα μας από το τέλος του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου και τη διαχείριση του πακέτου Μάρσαλ για την ανοικοδόμηση της χώρας έως σήμερα. Οι Έλληνες για δεκαετίες ξενιτεύονταν βοηθώντας στην ανοικοδόμηση των χωρών των άλλων, όταν η ελληνική ύπαιθρος ερημωνόταν και το τσιμέντο αποτελούσε το εγχώριο αναπτυξιακό υλικό.

Η «απαγόρευση» της αντιπολίτευσης στην κυβέρνηση και η επίθεση στον ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει συναισθηματικό εφαλτήριο, αλλά βασίζεται στην ψυχρή λογική υπεράσπισης μιας παρασιτικής τάξης πραγμάτων που πνίγει καθετί το δημιουργικό στην πατρίδα μας και την ενδιαφέρει ο έλεγχος της εξουσίας. Το «σύστημα» έχει αλλεργία στην άλλη άποψη, που προτάσσει το όραμα της δίκαιης ανάπτυξης και περιλαμβάνει τον κόσμο της εργασίας. 

Που προκρίνει την παραγωγική ανασυγκρότηση ως προαπαιτούμενο της ανάτασης της χώρας και της παραγωγής νέου πλούτου που θα αποτελεί εγγύηση για ένα σύγχρονο και ισχυρό κοινωνικό κράτος, αλλά και για την αναδιανομή για την αντιμετώπιση των ανισοτήτων.

Περιθωριοποιούν κάθε προοδευτική πολιτική αντιμετώπισης της κρίσης για να ξαναμιλήσουν για εφαρμογή της μίας, αδιαμφισβήτητης πολιτικής, ως μονόδρομο. 

Είναι οι ίδιοι που μιλούσαν για το τέλος της Ιστορίας και την παντοκρατορία του νεοφιλελευθερισμού, μέχρι που τους πλάκωσαν τα συντρίμμια της Lehman Brothers. Έκαναν ένα διάλειμμα μιλώντας για τη σημασία του δημοσίου συστήματος Υγείας, αλλά επανήλθαν.

Αυτοί κάνουν τη δουλειά τους. Εμείς θα το επιτρέψουμε;

* Ο Δημήτρης Σακελλάρης είναι μέλος της Κ.Ε. ΣΥΡΙΖΑ