Ούτε καν σε συζήτηση. Της είναι ταξικά πιο βολικό, και βολικά πιο τοξικό, να καταφεύγει σε συρραφές για το χθες, παρά σε απογραφές για το σήμερα.
Αυτό είναι καθαρό για όποιον διατηρεί το προνόμιο της απλής λογικής.
Από μια άποψη είναι και κατανοητό.
Μια παράταξη που πενήντα χρόνια κουρέλιαζε τη δημοκρατία, τη Δικαιοσύνη και την Ελλάδα, με τον σουγιά του «συμμοριτοπόλεμου», θα ήταν απίθανο να αντιμετωπίσει αλλιώς τον εαυτό της και τους άλλους.
Να περιμένεις εξηγήσεις από κείνους που εν τω μέσω της νυκτός του κορωνοϊού επιβάλλουν συγγενικά και ταξικά δικαιώματα στο δημόσιο χρήμα είναι απλώς αυταπάτη.
Δεν δικαιούστε διά να ομιλείτε, έλεγε ένας από τους πολιτικούς τους προπάτορες.
Δεν δικαιούμαστε και σήμερα.
Υπάρχει και ένας παράπλευρος στόχος. Αν μας βάλουν σε συζήτηση για το τι και πώς έγινε το ’16 ή το ’17, μια χαρά θα βολευτούν.
Με το ένα χέρι να χτίζουν το καθεστώς που απέτυχαν να χτίσουν με τα Μνημόνια, με το άλλο να αρπάζουν και με το στόμα να καταγγέλλουν τον ΣΥΡΙΖΑ και την κυβέρνησή του.
Βολικό κι αυτό, εφόσον βέβαια η Αριστερά πέσει στην παγίδα.
Η φυγή προς τα πίσω, όμως, κρύβει και κάτι άλλο, πολύ πιο σημαντικό
: Τον φόβο τους για τον ΣΥΡΙΖΑ, την Αριστερά, τον Τσίπρα. Πιο συγκεκριμένα, τον φόβο μήπως η αντίδραση και η αντίσταση στην πολιτική τους οδηγήσει σε μια εκρηκτική συνάντηση της προοδευτικής παράταξης με την κοινωνική πλειοψηφία.
Με τον ΣΥΡΙΖΑ όρθιο και σε θέση μάχης, μετά το 32% των τελευταίων εκλογών, υπάρχει η ισχυρή πολιτική δυνατότητα. Με τη στρατηγική της Προοδευτικής Συμμαχίας αυτή η δυνατότητα αποκτά εντελώς ρεαλιστικό χαρακτήρα.
Με την ταξική κατηφόρα και την τοξική φόρα της κυβερνητικής πολιτικής, αυτή η δυνατότητα γρήγορα μπορεί να αναδειχτεί σε αναγκαιότητα.
Κι αν αυτό συμβεί,... ξέρουν.
Κάθε φορά στην πρόσφατη Ιστορία που συνέβη, η Ελλάδα έκανε ένα άλμα μπροστά.
Ξέρουν ότι αν..., τότε ένα δημοκρατικό κύμα θα σαρώσει το σημερινό μαύρο χάλι.
Σε όσους αμφιβάλλουν, αναρωτιούνται, απογοητεύονται για την ανοχή που φαίνεται να δείχνει η δημοκρατική πλειοψηφία στα έργα του Μητσοτάκη, τις λοβιτούρες του επιτελικού κράτους, το νέφος των απευθείας αναθέσεων, τον οδοστρωτήρα στα δικαιώματα και τις αμοιβές της εργατικής τάξης και των μικρομεσαίων, η Ιστορία χαμογελά με νόημα.
Αυτή θα αποφασίσει το πότε και το πώς.
Αλλά έτσι πρέπει να γίνει, κι έτσι θα γίνει, όπως έγραψε ο ποιητής...
* Πηγή: avgi.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου