Aνταλλάσσοντας ευχές διαπιστώνεις έναν ειλικρινή κοινό τόπο: όλοι τις εννοούν, κυριολεκτούν, όταν επαναλαμβάνουν πυρετικά ευχές υπέρ υγείας και ελευθερίας.
Σαν να γιορτάζουμε αυτοσχέδια σε καταυλισμούς αιχμαλώτων, πρόσφυγες ενός αόρατου πολέμου, που γκρεμίζει αυτονόητα και βολές.
Προσωπικά, ένα Πάσχα θυμάμαι στην Αθήνα: όταν γεννήθηκε Μεγάλη Δευτέρα ο μεγάλος.
Ενα, μοναδικό και εξαίρετο.
Χαρά τότε, αμηχανία και ανησυχία τώρα.
Στο μεταξύ πέρασαν σχεδόν τρεις δεκαετίες, η ώριμη Μεταπολίτευση, πλήρης ευημερίας, αισιοδοξίας και ψευδαισθήσεων: ότι η πρόοδος θα είναι διαρκής ατελεύτητος, σαν την αιώνια ειρήνη του Καντ, ότι όλα τα βασικά προβλήματα του μεταπολεμικού ανθρώπου είχαν λυθεί, με τον ένα τον άλλο τρόπο, ότι μόνο η πλήξη και η ομοιομορφία μας απειλούσαν.
1990 - 2020, πώς πέρασαν οι δεκαετίες, πώς μάδησαν οι προσδοκίες…
Στα μάτια των νεότερων φίλων μου όμως δεν βλέπω τις περασμένες δεκαετίες. Βλέπω μόνο το σκοτάδι των χρόνων 2010-2020 και των χρόνων που έρχονται. Ενα απέραντο τούνελ, στο οποίο βυθίστηκαν τότε με μια καινοφανή λέξη, Μνημόνιο, κι ένα χαστούκι, που ήταν μόνο το πρώτο από πολλά άλλα:
Μαζί τα φάγαμε.
Εκτοτε έπεσαν πολλά χαστούκια στα πρόσωπα των νεότερων, αυτών που περιληπτικά ονομάσαμε χαμένες γενιές· χαστούκια απαξίωσης, βίας, αφαίρεσης μέλλοντος.
Σαραντάρηδες: ο ρυθμός του κόσμου
Τους σημερινούς σαραντάρηδες η κρίση τους βρήκε όταν ανοίγονταν στον επαγγελματικό βίο, πολλοί έστηναν σπίτι, με γεννητούρια και υποχρεώσεις. Η δεκαετία τους φορτώθηκε στην πλάτη, σαν σακί με πέτρες κοφτερές. Το κουβαλάνε ακόμη, όσοι μένουν ακόμη στη χώρα, αλλά και όσοι μετανάστευσαν από τη μητριά πατρίδα.
ΟΙ πιο κοφτερές πέτρες στο σακί είναι η διάψευση, η αδικία, τα ψέματα.
Διάψευση προσδοκιών καθ΄ όλα νόμιμων: ήταν ο ορίζοντας προσδοκιών των γονιών τους, μιας ολόκληρης κοινωνίας, ολόκληρου του αξιακού της συστήματος.
Ότι η εργασία και η επιμονή εντέλει ανταμείβονται, ότι σε γενικές γραμμές λειτουργεί κάποια αξιοκρατία, ότι τα πράγματα μπορεί να στραβώσουν αλλά θα είναι πρόσκαιρο, γενικά δεν μπορούν να πάνε χειρότερα από πριν.
Κι όμως όλα στράβωσαν, όλα πήγαν χειρότερα, κανένας κανόνας δεν επιβεβαιώθηκε, καμιά σταθερά δεν έμεινε σταθερά. «Μετεβλήθη εντός μου ο ρυθμός του κόσμου», στιχουργούσε ο Γεώργιος Βιζυηνός στο Δρομοκαΐτειο, κι αυτή είναι η μόνη σταθερά των σαραντάρηδων της κρίσης: αποστερήθηκαν τις υλικές προϋποθέσεις κοινωνικής αναπαραγωγής.
Τριάντα; Αιώνια επισφάλεια
Η δεύτερη γενιά φέρει την κρίση όχι ως φορτίο, αλλά εγγεγραμμένη στο πετσί της. Οι σημερινοί είκοσο-τριαντάρηδες, χονδρικά η γενιά του Δεκέμβρη ‘08, έζησαν το δικό τους rite de passage, την τελετή ενηλικίωσης, με έναν φόνο, που τον ένιωσαν σαν συμβολικό φόνο της δικής τους νιότης.
Η ενηλικίωσή τους βυθίστηκε σε χρεοκοπία, ανεργία, οικονομικές καταστροφές, δακρυγόνα, και σφραγίστηκε από άλλο έναν φόνο, του Παύλου Φύσσα.
Αυτοί οι νεότεροι δεν πρόλαβαν καν να αρχίσουν νορμάλ δουλειά και επάγγελμα, η δική τους κανονικότητα τους υποδέχτηκε με ποσοστά νεανικής ανεργίας στο 50% και με το όνειδος του υποκατώτατου.
Σαν να τους είπαν απ’ την αρχή:
Μην περιμένετε τίποτε, τίποτε απολύτως.
Μόνο επισφάλεια.
Η κρίση δεν τελείωσε· μάλλον η πανδημία μας βάζει ενώπιον του φάσματος μιας διαρκούς κρίσης με οικουμενικά χαρακτηριστικά.
Αρα όλες οι γενιές είναι «γενιές χαμένες», ιδίως αυτοί που δεν πρόλαβαν να ονειρευτούν την ευημερία και την πρόοδο, κι αναγκάστηκαν εξαρχής να πορεύονται σε βραχύ ορίζοντα.
Αλλά και οι μεγαλύτεροι σε ηλικία εφεξής θα μηρυκάζουν αναμνήσεις προτέρου βίου, μάλιστα εξωραϊσμένες, τόσο περισσότερο όσο απομακρύνονται από τα μυθολογημένα χρόνια της φενάκης, του ‘90 και του 2000.
Το φτύσιμο: #Σκόιλ_Ελικικού
Ολη η εκ του προχείρου γενεαλογία ασφαλώς δεν είναι καθολική, δεν διατρέχει οριζόντια την κοινωνία: αφορά πρωτίστως τα λαϊκά, μικρομεσαία και μεσαία στρώματα.
Η κρίση δεν άγγιξε και δεν αγγίζει τους πλούσιους· αυτοί αναπαράγονται βάσει του συστήματος που οδήγησε στην κρίση, με τις ιδρυτικές του ανισότητες φτιαγμένες στα μέτρα τους, με ανισότητες που η κρίση τις βαθαίνει και τις επεκτείνει σε όλο το σώμα της κοινωνίας, κάτω από την κορυφή της ιεραρχίας του πλούτου.
Ο καλύτερος δρομέας στην κρίση είναι ο πλούσιος, ιδίως ο κληρονόμος πλούτου, ο προσοδοθήρας, ο ραντιέρης ― και η εγχώρια αργόσχολη ελίτ κάνει πρωταθλητισμό στην προσοδοθηρία, τον μεταπρατισμό και το πλιάτσικο των δημόσιων πόρων, εδώ και δύο αιώνες, από ιδρύσεως του Προτύπου Βασιλείου.
Αυτή η ελίτ προσπαθεί από την αρχή της χρεοκοπίας να κάνει και αυτή την κρίση ευκαιρία για τον περαιτέρω πλουτισμό της και την αποπτώχευση όλων των υπολοίπων Ελλήνων, ιδεολογώντας μάλιστα: η κρίση είναι ευκαιρία, μαζί τα φάγαμε, η ευθύνη της δημόσιας υγείας είναι ατομική, μοιραζόμαστε τα βάρη μαζί υπό καθεστώς εκτάκτου ανάγκης, ο ένας στην έπαυλη κι ο άλλος στο δυάρι.
Αυτή η ελίτ εκπροσωπούμενη επάξια στην παρούσα κυβέρνηση των Βρούτση, Γεωργιάδη, Μητσοτάκη, ΣΕΒ, εφαρμόζει και σήμερα ό,τι ξέρει καλύτερα: λεηλασία του δημόσιου πλούτου και περιφρόνηση του δημοσίου και των πολιτών. Πάλι πρωταθλητισμό στην αθλιότητα κάνει.
Στα χνάρια του Πουτσίδη του Folli-Follie, και του Πιτσούλη της πλατφόρμας Σκόιλ Ελικικού.
Το #Σκόιλ_Ελικικού των 84 εκατομμυρίων είναι το Μέγα Τρόπαιο αυτής της αργόσχολης ελίτ, και το Μέγα Φτύσιμο στα μούτρα δύο γενεών και των γονιών τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου