Με τους καλλιτέχνες είμαστε συχνά άδικοι.
Επειδή συγκεντρώνουν (χωρίς να το ξέρουν είναι η αλήθεια) κομμάτια μας, αναμνήσεις , στιγμές μας, νομίζουμε πως είμαστε εμείς.
Πιστεύουμε πως πρέπει να μιλάνε και να σκέφτονται όπως εμείς, μόνο και μόνο γιατί υπήρξε η δική μας μονομερής ταύτιση που τους έχει καταστήσει αντιπροσώπους του απαιτητικού εγώ μας.
Θυμάμαι το 2009, που είχα γράψει ένα πολύ θυμωμένο κείμενο για έναν καλλιτέχνη που αγαπούσα όταν συνελήφθη με ναρκωτικά.
Θεωρούσα πως με πρόδωσε γιατί χρειαζόταν τις ουσίες και δεν συγχωρούσα το γεγονός πως παρότι είχε γύρω του τόση άδολη αγάπη από τον κόσμο, επέλεξε την απόδραση από αυτή την αγάπη για χάρη των ουσιών.
Όπως ακριβώς συμβαίνει με τους παιδικούς ήρωες, οι καλλιτέχνες, αυτοί οι συσσωρευτές των αναμνήσεων και των προσδοκιών μας, θέλουμε να ανταποκρίνονται στο προσωπικό φαντασιακό, στην εικόνα που φιλοτεχνούμε.
Και αλλοίμονο αν ο μύθος καταρριφθεί.
Δεν αναγνωρίζουμε ανθρώπινη αιτία, δική μας υπέρμετρη προσδοκία και λάθος προσμονή. Γινόμαστε κανίβαλοι , είμαστε έτοιμοι να κατασπαράξουμε τον αγαπημένο που αλλιώς εμείς τον φανταζόμαστε και αλλιώς αυτός ήταν τελικώς.
Προδοσία.
Από την άλλη μεριά, ο καλλιτέχνης δεν έχει μόνο δημόσια εικόνα αλλά και δημόσια ευθύνη.
Μπορεί με ευκολία να εξαργυρώσει την αγάπη , τη δημοφιλία, την αναγνωρισιμότητα, για να διαφημίσει, να εξαπατήσει, να σύρει τους γύρω του. Το αν θα το κάνει, αν δηλαδή θα χρησιμοποιήσει την εικόνα του και πώς θα την χρησιμοποιήσει είναι θέμα αξιών και αξιοπρέπειας.
Ο Σαββόπουλος για παράδειγμα είναι ένα παράδειγμα «κακής χρήσης», που αντιλαμβάνεται τον εαυτό του μέσα σε ένα σύστημα εξουσίας ή επιτηδευμένης πρόκλησης για να επιβιώνει.
Που ακόμη χειρότερα, χρησιμοποίησε τα πολιτικά στοιχεία που τον ανέδειξαν και αφού τα φόρτωσε στο φορτηγό (όχι εκείνο του δίσκου του) τα έριξε στη χωματερή της καλοπέρασής του.
Η Δήμητρα Γαλάνη ανήκει στην άλλη κατηγορία.
Δεν αναφέρομαι μόνο στη σεμνότητα, τον επαγγελματισμό και την τέχνη με τα οποία πορεύεται αλλά και στη γνώση που έχει πως αυτό που κάνει έχει αντίκτυπο και πρέπει να το χρησιμοποιεί για καλό. Δεν φοβήθηκε να τσαλακωθεί, να διατυπώσει την άποψή της , να σταθεί στο ύψος που της έδωσε η τέχνη και η δύναμη που πηγάζει απ' αυτή.
Στον καιρό της κρίσης ήταν από τους λίγους που αντί να κάνει δεύτερες σκέψεις για το μέλλον της, νοιάστηκε για το μέλλον των ανθρώπων γύρω της.
Τα γράφω όλα αυτά γιατί θέλω να φτάσω στην Άλκηστη Πρωτοψάλτη.
Η Άλκηστις έχει δικαίωμα να έχει πολιτική άποψη και φυσικά να διαψεύδει όσους την είχαν πλάσει ως ιδεατό δημιούργημα στον δικό τους εικονικό κόσμο.
Έχει δικαίωμα να είναι με τον Μητσοτάκη ή με όποιον θέλει πολιτικά, να πιστεύει πως είναι ο Μωυσής που ήρθε στην Ελλάδα για να τη σώσει.
Μπορεί αν θέλει να κοιμάται έχοντας στο κομοδίνο της τη φωτογραφία της Φρειδερίκης της νεώτερης και στη ντουλάπα της τα ταγάρια πολυτελείας που κατασκευάζει.
Δικαίωμά της και όποιος την κρίνει γι' αυτό, στην πραγματικότητα είναι βαθιά αντιδημοκράτης.
Το πρόβλημα με την Άλκηστη είναι η χαρωπή επιπολαιότητα που την κάνει κάλυψη και άλλοθι σε όσα συμβαίνουν.
Κομμάτι μιας επικοινωνιακής μεθόδευσης που χρησιμοποιεί την εικόνα σαν σερπαντίνα σε αποκριάτικο πάρτι.
Όχι, η Πρωτοψάλτη δεν έκανε ό,τι ο έκανε ο Αντρέα Μποτσέλι στην Ιταλία.
Αντιθέτως ευτέλισε τον εαυτό της, δέχθηκε να της φορτώσουν ως εμπόρευμα στη νταλίκα για να κάνει όχι τον γύρο της Αθήνας, αλλά τον γύρο του Μητσοτακέικου από τον Μπακογιάννη ως τον Κυριάκο που την περίμενε τυχαίως με 15 κάμερες.
Η συνεισφορά της δεν είχε τίποτα το καλλιτεχνικό ή λαϊκό.
Ήταν ένα κομμάτι του σεναριογράφου της Φαμίλιας.
Η Άλκηστις άφησε τον εαυτό της , με μια χορευτικοτραγουδιστική επιπολαιότητα να γίνει φερετζές για να μη φαίνεται η πλερέζα.
Χαρωπή πάνω στην πλατφόρμα της , με τη δημοφιλία δημοσιοσχετίστικης ματαιοδοξίας, παρήγαγε εικόνα, την ώρα ακριβώς που η επικαιρότητα είχε φέρει στην επιφάνεια τις πλατφόρμες με τις οποίες κλέβουν χρήμα μεσούσης της νέας κρίσης.
Θα μου πείτε και τι να κάνει η Πρωτοψάλτη γι' αυτό;
Να προσέχει που βάζει τη φωνή της όπως άλλοι την υπογραφή τους.
Είναι διαφορετικό πράγμα να είσαι έστω η Δεξιά Πρωτοψάλτη, απ 'το να είσαι ο δεξιός πρωτοψάλτης της Αγίας Οικογένειας.
Μπορεί να τραγουδά «Θωμά είσαι σπίτι» όταν το σπίτι του Θωμά έχει νεκρό ή σε λίγο θα το κατασχέσουν οι τράπεζες; Μπορεί να γίνεται η αρκούδα για τα πανηγύρια του Μητσοτακέικου, χωρίς αλυσίδα αλλά με νταλίκα;
Μπορεί.
Γι' αυτό κρίνεται.
ΥΓ Αφήνω εδώ την ανάρτηση που έκανα στο Facebook όταν αντίκρυσα της εικόνα της περιφερόμενης Άλκηστις, σε ρόλο παλιάς πρωϊνατζούς:
Κοίτα να δεις πώς γίνεται. Αυτοί καθορίζουν τη ζωή σου, αλλά εσύ τους το επιτρέπεις. Όποτε βαραίνει η ζωή και σφίγγει η θηλιά, εγκαταλείπεις τη μεγάλη εικόνα. Παρακολουθείς τη μικρή, της οθόνης. Εκεί που καρικατούρες σου δίνουν συνταγές ζωής και η φιλοσοφία της ξασμένης πρωινής τηλεοπτικής μπουζουκλερι σε γοητεύει με την επιπολαιότητα και τον σταρχιδισμό. Εκεί κοιτάς και είσαι έτοιμος και έτοιμη να επιλέξεις μια από τις πολλές προτάσεις για να μην αγχώνεσαι, να μην σκέφτεσαι, να μην ζορίζεσαι. Κατασκευασμένοι σελεμπριτάδες φτιάχνουν για σένα θεωρίες αποχαύνωσης με τη βεβαιότητα πως τείνουν προς την ευτυχία. Και όταν στο τέλος του μήνα δεν έχεις ένα ευρώ στην τσέπη, διάφορες φιλοσοφικομπουρδολογίες περί κατανόησης και αντοχής των Ελλήνων σε κρατάνε νηστικό αλλά ικανοποιημένο. Οι χορτάτοι μιλούν στους νηστικούς για τις καλύτερες μέρες που θα ρθουν.
Όταν καταλάβεις πως σε κοροϊδέψανε, πως όσοι χάζευες στην τηλεόραση μέχρι να χαζέψεις ήταν το μέσο της εξαπάτησης, τότε είναι αργά γιατί μόνο έτσι έχεις μάθει να λειτουργείς. Οπότε θα παιχτεί το ίδιο έργο. Εσύ θα πεθαίνεις και αυτοί θα γελάνε. Για να σε διασκεδάσουν φυσικά. Με αυτό το κριτήριο θα τους κρίνεις, γιατί τα άλλα, τα βαριά της κρίσης σου σε βαραίνανε και είσαι αγύμναστος για να τα αντέξεις. Θα αποκαλύπτονται οι πλατφόρμες της κλεψιάς με την "τηλεκατάρτηση" αλλά εσύ θα χειροκροτάς την πλατφόρμα με την Πρωτοψάλτη. Πρόσεξε μην σε βάλουν να χειροκροτήσεις και τρίκυκλο στο τέλος. Τι εννοώ με το τρίκυκλο; Γκουγκλαρε βρε "Λαμπράκης Γκουτζαμανης παρακράτος". Αυτό μπορείς ακόμη να το κάνεις, στο επιτρέπουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου