Τραγούδια; Μάρμαρα; Μόνο μπίζνες. – «Ένα Βλέμμα» στο Έθνος της Κ.Εξαιρετικο αρθρο του Νικου Ξυδακη για το business plan του Υπουργείου Πολιτισμού..

εε

 

http://xydakis.gr/?p=12592&fbclid=IwAR2pBTv6XlgDzyRoZOPmzoPWxs1dutgpM_zYUwSsmxG3AYkUwkb9IlGDIVo

Η στάση της υπουργού Πολιτισμού απέναντι στους δημιουργούς του τραγουδιού για τα πνευματικά δικαιώματα, εφόσον συνεχίσει αρνητική, πιθανόν να καταλήξει σε καθολική σιωπή των μουσικών μεταδόσεων, σε γενικό σιωπητήριο σε ραδιόφωνα, τηλεοράσεις και δημόσιες εκτελέσεις σε μαγαζιά και λάιβ. Προς αυτή την αμυντική πρακτική κατευθύνονται οι δημιουργοί, εφόσον δεν τελεσφορήσει το δίκαιο αίτημά τους και αποδεκτό ήδη από τον πρωθυπουργό, για άμεση λειτουργία αυτοδιαχειριζόμενου οργανισμού πνευματικών δικαιωμάτων.

Προς νέα «μαύρη ΕΡΤ», λοιπόν, παρωθεί η υπουργός.

Η οποία με νομικο-στρατιωτικού ύφους ανακοινωθέντα απευθύνεται σε λαοφιλείς και καταξιωμένους καλλιτέχνες, που ζητούν απλούστατα τον κόπο τους και το πανθομολογούμενο δίκιο τους.
Με αυτό το ύφος και μισοπόνηρες παλινωδίες απευθύνεται σε καλλιτέχνες όπως ο Σταύρος  Ξαρχάκος, ο Σταμάτης Κραουνάκης, ο Χρήστος Νικολόπουλος, η Λίνα Νικολακοπούλου, ο Νότης Μαυρουδής, ο Σωκράτης Μάλαμας, ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου, ο Γιάννης Αγγελάκας, ο Φοίβος Δεληβοριάς, σε εκατοντάδες αγαπημένους συνθέτες και στιχουργούς που δίνουν φωνή και όνειρο σ’ έναν ολόκληρο λαό.

Μα είναι δυνατόν;
Πώς;
 Γιατί;
Γιατί η πολιτεία κωλυσιεργεί και ουσιαστικά αρνείται να ρυθμίσει τα πνευματικά δικαιώματα με τον τρόπο που λειτουργούν στις χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης, δηλαδή με έναν οργανισμό διαχειριζόμενο από τους καλλιτέχνες για τους καλλιτέχνες;

Ιδίως μετά την αποκάλυψη του τεραστίου σκανδάλου του ιδιωτικού μονοπωλίου της ιδιωτικής ΑΕΠΙ, για το οποίο εκκρεμούν δικαστικές διώξεις για σωρεία κακουργηματικών πράξεων.

Και όμως είναι δυνατόν. Το βλέπουμε να εξελίσσεται. Βλέπουμε τους δημιουργούς να πένονται, να μην έχουν λάβει τα μικρά μερίδιά τους από ήδη πραγματοποιηθείσες εισπράξεις. Βλέπουμε τους δημιουργούς να διαδηλώνουν έξω από τις κλειστές θύρες του υπουργείου. Βλέπουμε την κυβέρνηση να υπαναχωρεί ακόμη και από τις προσωπικές υποσχέσεις του Κυρ. Μητσοτάκη. Βλέπουμε να προχωρούν εξπρές αδειοδοτήσεις για ιδιωτικές εταιρείες, σαν επανάληψη της πανευρωπαϊκής πρωτιάς της αμαρτωλής ΑΕΠΙ.

Γιατί; Μπορούμε να υποθέσουμε. Εν πρώτοις είναι η εμμονική προσήλωση στο μπίζνες πλαν:
όχι αυτό που ζητούν τάχατες από τους δημιουργούς, αλλά στο ανομολόγητο μπίζνες πλαν της άρχουσας λιγουροελίτ, η προσήλωση στις μπίζνες που στήνονται βάσει προεκλογικών υποσχέσεων και μετεκλογικών προσδοκιών για ωφελήματα.
 Business as usual.

Δεύτερον, συναφές, η απενεχοποιημένη εκχώρηση δημόσιων λειτουργιών σε ιδιωτικά συμφέροντα, η δημιουργία ολιγοπωλιακών θυλάκων με τον φερετζέ της ελεύθερης οικονομίας.

Τι κι αν η εθνική οικονομία βούλιαξε και ο γενικός πληθυσμός υποφέρει εξακολουθητικά από τη χρεοκοπία εξαιτίας και τέτοιων πρακτικών;
Γι΄ αυτό λέμε απενοχοποιημένα, διότι δεν αισθάνονται καν την πίεση της δημοκρατικής λογοδοσίας: Μας ψήφισε η πλειοψηφία, και κάνουμε ό,τι γουστάρουμε.
Και τώρα και πάντα γουστάρουμε πλιάτσικο.

Τρίτον, εξίσου σοβαρό: περιφρόνηση του κοινού περί δικαίου αισθήματος , ερειδόμενη στη χειραγώγηση της μαζικής επικοινωνίας, μαζί με περιφρόνηση για οτιδήποτε πνευματικό, είτε προέρχεται από τη σύγχρονη δημιουργία είτε από την παράδοση και την πολιτιστική κληρονομιά. 

Η ιταμή στάση απέναντι στο ελληνικό τραγούδι είναι εντελώς όμοια με το ξήλωμα των αρχαιοτήτων από το μετρό Θεσσαλονίκης.
Οι μπίζνες των ημετέρων και οι εργολαβίες ίπτανται υπεράνω αρχαιοτήτων, συμβολικού κεφαλαίου, εθνικής ταυτότητας, πολιτιστικής παραγωγής.
Το μοναδικό credo, η μόνη κινούσα ιδεολογία είναι οι ιδιοτελείς μπίζνες.
Ολα τα υπόλοιπα, ελληνοχριστιανισμοί, αριστείες, σταυροκοπήματα και γονυκλισίες, μαύρα κοστούμια και βλοσυρά ταγιέρ, δεκάρικοι για το έθνος και τας παραδόσεις, είναι σαγηνεύματα για τους πληβείους, όργανα εξαπάτησης και υποταγής. 

Τα μάρμαρα του Μακρυγιάννη, οι παλαιοί Ελληνες του Κολοκοτρώνη, τ’ αγάλματα του Σεφέρη και τα Μπαλκάνια του Εγγονόπουλου, οι οικουμενικοί Ελληνες του Καβάφη, τα τραγούδια του Παλαμά και του Βάρναλη… Μάρμαρα, τραγούδια; Ερείπια; Μόνο μπίζνες.