Ο χρόνος που κυβερνάει ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι επαρκής για να τον αξιολογήσει κανείς ως δείγμα γραφής. Αρμενίζει στραβά, αλλά βολεύεται με την ιδέα ότι είναι στραβός ο γιαλός.
Μέσα σε τέσσερις μήνες το μοντέλο διακυβέρνησης που επιχειρεί να επιβάλλει, με το πιο αλαλούμ κυβερνητικό σχήμα που υπήρξε ποτέ, δείχνει αδυναμίες με τον τρόπο που δεν θέλαμε ως χώρα αυτή τη στιγμή: έχει ένα πρόβλημα για κάθε λύση.
Οι άλλες εφτά πληγές της κυβέρνησης δεν μπορούν πλέον να κρυφτούν με αυτάρεσκες δηλώσεις, δημοσιεύματα, δημοσκοπήσεις και τηλεοπτικές εκπομπές.
Η πρώτη πληγή για την κυβέρνηση είναι η αδυναμία του Πρωθυπουργού να αναλάβει πρωτοβουλίες μεγάλου βεληνεκούς. Η έξοδος του στην Ευρώπη -αλλά και πέραν του Ατλαντικού- τον εξέθεσε μάλλον, αφού δεν έφερε αποτέλεσμα- όπως παραδέχθηκε ο ίδιος.
Η παρουσία του εκτός της χώρας είναι αναιμική, χωρίς συνομιλητές. Στο εσωτερικό περιορίζεται σε σαπουνόφουσκες επικοινωνίας με την εκδήλωση ενδιαφέροντος για τις μακέτες έργων στη Θεσσαλονίκη και την υποβολή… αιτημάτων στους τραπεζίτες να μην παραληστεύουν τους ευεργέτες τους.
Πληγή με λάθος θεραπεία αποτελεί το μεταναστευτικό. Η ΝΔ έχει βεβαρυμένο παρελθόν στην κατανόηση του προβλήματος με την ελεεινή κομματική εκμετάλλευση και κληροδότησε τις χειρότερες συνταγές στην κυβέρνηση που πνίγηκε σε 45.000 αφίξεις -όταν οι προκάτοχοί της μόνο το καλοκαίρι του 2015 διαχειρίστηκε 900.000. Ουσιαστικά το μόνο κυβερνητικό μέτρο είναι η εφαρμογή του δόγματος Γεωργιάδη: «Να τους κάνουμε τη ζωή δύσκολη για να μην έρχονται».
Πληγή που προκάλεσε μόνη της η κυβέρνηση στον εαυτό της και τη χώρα, είναι η διαχείριση της Συμφωνίας των Πρεσπών. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης πρώτα δεν κατάλαβε ότι όφειλε να διαχωρίσει τις εντάξεις της Αλβανίας και της Βόρειας Μακεδονίας και μετά κρύφτηκε πίσω από το βέτο του Μακρόν. Τώρα βρίσκεται κινητοποιημένος ανάμεσα στους σοβαρούς της ΝΔ που του ζητούν να στηρίξει τις Πρέσπες και την κυβέρνηση Ζάεφ και στους μισαλλόδοξους που τον προτρέπουν να την καταγγείλει και να περάσει στις μελανές σελίδες της ιστορίας.
Τέταρτη πληγή είναι η διαχείριση της σοβούσας ελληνοτουρκικής κρίσης. Η συνάντηση του Πρωθυπουργού με τον Ερντογάν ήταν ελληνικό φιάσκο, με βάση τις προτροπές –«φίλων και συμμάχων» όπως είπε ο Καραμανλής- για κατευνασμό. Στην καθημερινή εκτροπή της τουρκικής ρητορικής η κυβέρνηση δείχνει αμηχανία. Όλοι πλέον τρέμουν -όπως στην εποχή του Καμμένου -στην ιδέα ότι θα χρειαστεί να χειριστεί ένα ενδεχόμενο δύσκολο επεισόδιο -σαν τα Ίμια.
Πέμπτη πληγή είναι η αδυναμία να υλοποιηθούν οι προεκλογικές υποσχέσεις και τα αμέτρητα «δεσμεύομαι» του Κυριάκου Μητσοτάκη. Ως τώρα η κυβέρνηση υλοποιούσε τον προϋπολογισμό που της άφησαν οι προηγούμενοι: ΕΝΦΙΑ, επιδόματα, πετρέλαιο θέρμανσης, αποπληρωμή ΔΝΤ.
Στο πρώτο δικό της προϋπολογισμό οι τρύπες που καλύφθηκαν με υποθέσεις εργασίας θα τη φέρουν αντιμέτωπη με τις δεσμεύσεις της. Όπως ήδη συμβαίνει με την ανάπτυξη που θα είναι στο μισό του 4%, τα πρωτογενή πλεονάσματα και τις επενδύσεις που δεν έρχονται και τις «καλοπληρωμένες δουλειές» που εξαντλήθηκαν στους ημέτερους μετακλητούς.
Η έκτη πληγή είναι ίσως η πιο κρίσιμη γιατί δημιουργείται από την κοινωνία. Στην πραγματικότητα δημιουργείται από την κυβέρνηση στην κοινωνία. Η οποία άρχισε να αντιδρά. Τα πρώτα νομοθετήματα έφεραν ήδη τις πρώτες απεργίες. Οι λαϊκές κινητοποιήσεις θα κλιμακώνονται καθώς η κυβερνητική πολιτική θα αποκαλύπτεσαι με σκληρό τρόπο.
Για τον Πρωθυπουργό είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος καθώς σχεδιάζει πρόωρες εκλογές για να «κάψει» την απλή αναλογική. Με την κοινωνία απέναντι θα περάσει στην ιστορία ως ο πιο βραχύβιος αυτοδύναμος πρωθυπουργός- σπάζοντας και το ρεκόρ του Γ. Παπανδρέου.
Έβδομη πληγή είναι τα εσωτερικά ρήγματα σε πολλά επίπεδα, η έλλειψη συνοχής και συντονισμού. Υπάρχει χάσμα ανάμεσά στους βουλευτές -αλλά και τους υπουργούς-και το «Διευθυντήριο του Μαξίμου». Ανάμεσα σε όσους ξέρουν τα θέματα και σε όσους τα διαχειρίζονται. Ανάμεσα σε υπουργούς διαφορετικών υπουργείων και ανάμεσα στην ιεραρχία σε κάθε υπουργείο. Υπουργοί συνυπογράφουν απλά δελτία τύπου με τους…υφυπουργούς ή δέχονται να συντονίζονται από… υφυπουργό!
Σε πολλές περιπτώσεις οι υφυπουργοί θεωρούνται πιο ισχυροί από τους «άσχετους» υπουργούς. Δίπλα και στους δυο υπάρχει κάποιος «γκαουλάιτερ» που αναφέρεται στον Πρωθυπουργό. Οι ισορροπίες τρόμου -μαζί με τη νέα διολίσθηση προς τα δεξιά και την αυτογελοιοποίηση -είναι το σήμα κατατεθέν του κυβερνητικού σχήματος.
Πηγή: Ανοιχτό Παράθυρο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου