Υπερ-μπερλουσκονισμός, και λίγα λες... Φαίνεται πως έτσι γίνεται σε συνθήκες ελεύθερης αγοράς. Ότι μπορεί ένας άνθρωπος να αγοράζει τα πάντα όλα, κι εσένα τον ίδιον άμα λάχει.

https://left.gr/news/yper-mperloyskonismos-kai-liga-les

Φαίνεται πως έτσι γίνεται σε συνθήκες ελεύθερης αγοράς. 
Ότι μπορεί ένας άνθρωπος να αγοράζει τα πάντα όλα, κι εσένα τον ίδιον άμα λάχει.

Κι αν δεν σε αγοράζει ακριβώς, να μπορεί να σε καθοδηγεί, να σε ποδηγετεί, να σε διαμορφώνει, να κατευθύνει τις σκέψεις σου, να προσανατολίζει τα γούστα σου, να ορίζει τις επιλογές σου. Ότι μπορεί ένας άνθρωπος να ελέγχει την ενημέρωση των πολιτών απ’ άκρη σ’ άκρη. Και μάλιστα απολύτως νόμιμα, έτσι; Φαίνεται πως έτσι γίνεται σε συνθήκες ελεύθερης αγοράς. Τι; Δεν σου αρέσει; Πρόβλημά σου...

ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΗ ΠΑΪΚΟΥ

 Φαίνεται πως έτσι γίνεται στο πλαίσιο της ελεύθερης αγοράς.

 Σ’ αυτό το πλαίσιο ο επιχειρηματίας Βαγγέλης Μαρινάκης αγόρασε και το Mega. 

Όχι τότε που κινδύνευε από μέρα σε μέρα να κλείσει. 

Τότε που πέθαιναν από απελπισία οι εργαζόμενοί του.

Κι ας ήταν και τότε βασικός μέτοχος του καναλιού. 

Τώρα, μόλις τώρα. 

Αγόρασε λοιπόν και το Mega, με ολόκληρο τον πλούτο του. Από το σήμα του ώς το αρχείο και τις εκπομπές και την ταινιοθήκη, ολόκληρη τέλος πάντων την κινητή και ακίνητη περιουσία του. Δεν ξέρω για τους ανθρώπους του. Αυτό θα το δούμε. Κοψοχρονιά, λένε, η αγορά, αν και αυτό, εδώ που τα λέμε, έχει τη μικρότερη σημασία...

Έτσι που λέτε, ο Βαγγέλης Μαρινάκης. Ο οποίος κατέχει ήδη δυο-τρεις μεγάλες εφημερίδες, κατέχει ραδιόφωνα, κάμποσες ιστοσελίδες, το μοναδικό(!) πρακτορείο διανομής Τύπου, την άδεια για τηλεοπτικό κανάλι πανελλαδικής εμβέλειας, το οποίο εκπέμπει ήδη. Και το οποίο, κατά πάσαν λογική πρόβλεψη, θα φιλοξενήσει οσονούπω το νέο megaλο απόκτημα. Και, απ’ ό, τι φημολογείται, παίρνει όπου να ’ναι και τη Nova. Και μάλιστα, ελέω Μητσοτάκη, δίχως πλέον την υποχρέωση υποβολής δήλωσης «πόθεν έσχες» και δίχως την υποχρέωση «ονομαστικοποίησης» των εκδοτικών του τίτλων.

Ο Βαγγέλης Μαρινάκης, ο μεγαλοεφοπλιστής, ο οποίος ,εκτός όλων των ως άνω και δεν ξέρω πόσων δεκάδων (ή εκατοντάδων;) καραβιών, διαθέτει στο παχύ - παχύ «χαρτοφυλάκιό» του και το μεγαλύτερο και λαοφιλέστερο ποδοσφαιρικό σωματείο του τόπου, την «κεντρική επιρροή» (έτσι, για να το πούμε κομψά) του τρίτου δήμου της χώρας. Και κανα-δυο πολιτικά κόμματα, λένε οι κακές γλώσσες, αλλά δε βαριέστε, κακές γλώσσες είναι αυτές. Ας μείνουμε μονάχα στα μετρημένα κουκιά...

Μπορεί ή δεν μπορεί;

Ένας άνθρωπος. Σε μια χώρα. Σε συνθήκες ελεύθερης αγοράς. Και σύμφωνα με τους νόμους και τους κανόνες της. Ε, λοιπόν, μπορεί ή δεν μπορεί αυτός ο ένας άνθρωπος να καθορίζει τις τύχες ενός ολόκληρου λαού; Μπορεί ή δεν μπορεί να ανεβάζει και να κατεβάζει κυβερνήσεις; Μπορεί ή δεν μπορεί να «σπρώχνει» ή να βουλιάζει πολιτικά κόμματα; Μπορεί ή δεν μπορεί να ξεδιαλέγει και να πριμοδοτεί ή να εξαφανίζει, αν το επιθυμεί, αρχηγούς και στελέχη κομμάτων; Μπορεί ή δεν μπορεί να τοποθετεί δικούς του ανθρώπους στον κρατικό μηχανισμό;

Κι από την άλλη, μπορεί ή δεν μπορεί αυτός ό ένας άνθρωπος να κατευθύνει τις προτιμήσεις των πολιτών εφ’ όλης της ύλης; Από την αισθητική και την κουλτούρα τους και τα πρότυπά τους ώς τις απόψεις τους για την εξωτερική πολιτική της χώρας. Και ώς το φρόνημά τους απέναντι στο σύνολο των επίκαιρων προταγμάτων της κοινωνίας.

Μπορεί ή δεν μπορεί να αποσιωπά ή να υποβαθμίζει, να εξωραΐζει, να υπερτονίζει ή και να «κατασκευάζει» ακόμη ειδήσεις; Μπορεί ή δεν μπορεί να δαιμονοποιεί καταστάσεις ή και να καλλιεργεί φοβικά σύνδρομα; Μπορεί ή δεν μπορεί να εξάπτει, αν το θέλει, «κολακεύοντάς» τα, τα χαμηλότερα ένστικτα κοινωνικών ή τοπικών ομάδων;

Ένας άνθρωπος. Σε μια χώρα. Μπορεί να κρατά στα χέρια του τις τύχες ενός ολόκληρου λαού. Να τις ορίζει και να τις κατευθύνει, σύμφωνα με τα συμφέροντά του, με τις προτιμήσεις του, ακόμη και με τ’ απωθημένα του. Έχοντας στα χέρια του την ισχύ του μεγάλου πλούτου, την ακόμη μεγαλύτερη, την σχεδόν απόλυτη ισχύ της ενημέρωσης των πολιτών.

Στο πλαίσιο του συστήματος της ελεύθερης αγοράς πάντα. Με τους νόμους και τους κανόνες της. Α, όλα κι όλα, προπάντων ο σεβασμός στους νόμους και στους κανόνες. Δεν μπορώ να φανταστώ μονάχα, πού μπορεί, και πώς μπορεί, μέσα σ’ όλ’ αυτά να χωρέσει η Δημοκρατία...