Τι ζητάει ο κόσμος στη Χιλή? Να πηγαίνουν τα παιδιά τους στο Πανεπιστήμιο, να μην πεθαίνουν στο δρόμο σαν τα ζώα

Leon Kokotas

Τι ζητάει ο κόσμος στη Χιλή?

Να πηγαίνουν τα παιδιά τους στο Πανεπιστήμιο, να μην πεθαίνουν στο δρόμο σαν τα ζώα σε μια κοινωνία που έχει τη δυνατότητα να τους περιθάλψει,

 να παίρνουν αξιοπρεπείς μισθούς και όλα τα συναφή που σχετίζονται με την κοινωνική κινητικότητα. 

Με λίγα λόγια ζητάνε να τους αναγνωριστεί ότι είναι συνέταιροι στον πλούτο μιας προηγμένης οικονομικά κοινωνίας, έναν πλούτο που τον έχουν δημιουργήσει οι ίδιοι με το αίμα της καρδιάς τους.

Ζητάνε αυτό που είναι αυτονόητο, όρος καταστατικός, οντολογικός σε μια δημοκρατία, την κοινωνική κινητικότητα.

Δεν αρνούνται το δημοκρατικό «παιχνίδι», δεν αρνούνται το αστικοδημοκρατικό πλαίσιο, ίσα-ίσα, αυτό ακριβώς είναι που διεκδικούν, μέσω του αιτήματος για έναν νέο Καταστατικό Χάρτη. Δεν βγαίνουν στο προσκήνιο της ιστορίας για να γκρεμίσουν αυτό που δεν έχουν, τον συνεταιρισμό δηλαδή, τον διεκδικούν.

Δεν σκοπεύουν να καταλάβουν καμιά πολιτική εξουσία για να φτιάξουν τον Καταστατικό Χάρτη του γούστου τους. 

Οι «από πάνω», οι αυταρχικοί και διεφθαρμένοι θεσμοί τους, το ίδιο το κράτος, δεν έχουν σταματήσει να αποτελούν την «πατρική φιγούρα», δεν έχουν καταρρεύσει, όχι μόνο επί της ουσίας, αλλά και επί του συμβολικού στη συνείδηση του κόσμου. 

Απαιτούν από την ίδια την «υπάρχουσα κατάσταση» να πάρει την κοινωνία και να την οδηγήσει σε άλλη κατεύθυνση.

Είναι καθήκον κάθε προοδευτικού, αριστερού ανθρώπου να στηρίζει ένα κίνημα πολιτικού και οικονομικού εκδημοκρατισμού.

Προφανώς υπάρχουν κόμματα που μπορούν να διαμεσολαβήσουν τα αιτήματα και να εκπροσωπήσουν το κίνημα στο επίπεδο του πολιτικού ανταγωνισμού και οι κραδασμοί που προκλήθηκαν στο πολιτικό εποικοδόμημα της χιλιανής κοινωνίας, μπορούν να "δικαιολογήσουν" μια περιορισμένη μεταπολίτευση.

Αυτή είναι η καλή εκδοχή των γεγονότων.

Ο αέρας που φυσά στη Λατινική Αμερική φαίνεται να αλλάζει. 

Η κεντροαριστερά κέρδισε τις εκλογές στην Αργεντινή(με το ΚΚ να συμμετέχει στον εκλογικό συνασπισμό), 

ο Μοράλες στη Βολιβία,

 φαίνεται ότι θα κερδίσει τις εκλογές στην Ουρουγουάη(με το ΚΚ να συμμετέχει στον εκλογικό συνασπισμό), 

η Βενεζουέλα στέκεται προς το παρον στα πόδια της και το ίδιο ισχύει για τη Νικαράγουα και την Κούβα. 

Τα κινήματα στη Χιλή και στον Ισημερινό συνεισφέρουν τα μάλα σε αυτή την εικόνα. Συζητάμε για μια κατάσταση που οι υποτελείς τάξεις θα ανασάνουν βαθειά και από την άλλη όσοι έχουν στο μυαλό τους επιθέσεις και αντεπιθέσεις, θα έχουν τη δυνατότητα από την άμυνα να περάσουν στην προετοιμασία.

Το πώς σκέφτεται μια ενδεχομένως υπαρκτή πολιτική πρωτοπορία στη Χιλή είναι μια άλλη συζήτηση. 

Εμένα με ενδιαφέρει το πώς σκέφτεται για τα γεγονότα της Χιλής μια ενδεχομένως υπαρκτή πολιτική πρωτοπορία στη χώρα μου, πως τα περιγράφει και τι μπορεί να φαντασιώνεται.

Δεν υπάρχει κανένας απαράγραπτος κανόνας που να υποχρεώνει τις κοινωνίες κάθε 20 χρόνια να μπαίνουν στη βάσανο του εμφυλίου πολέμου, θα έλεγα ότι συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο. 

Οι άνθρωποι δεν έχουν γενικά λυμένο το ζωνάρι για καυγά, πόσο μάλλον σε μια χώρα που επί 20 σχεδόν χρόνια, ένα βάρβαρο δικτατορικό καθεστώς ξεκλήρισε τον ανθό της κοινωνίας.

 Οι Χιλιανοί βρίσκονται στο δρόμο, δηλώνοντας με κάθε τρόπο ότι το κεφάλαιο «παρελθόν» πρέπει να κλείσει επί της ουσίας και όχι επιτελεστικά, διεκδικούν να φάνε και αυτοί από το «γλυκό ψωμί» της Δημοκρατίας.