Γ. Στουρνάρας: Το άδοξο τέλος ενός πολύ φιλόδοξου τεχνίτη της αναρρίχησης

https://www.anoixtoparathyro.gr/γ-στουρνάρας-το-άδοξο-τέλος-ενός-πολύ/

Του Γ. Λακόπουλου

Αν για την καρατερίστα της τηλεόρασης Όλγα Τρέμη η εκπομπή στην ΕΡΤ είναι η καθυστερημένη προσχώρηση στην κρατική προπαγάνδα, η εμφάνιση του πρώτου φιλοξενούμενου της ήταν το  άδοξο τέλος ενός πολύ φιλόδοξου δημοσιοσχεσίτη.

Ενός τεχνίτη της αναρρίχησης που έφτασε σε υψηλά  αξιώματα που δεν μπορούσε να υπηρετήσει, αλλά συνέχιζε στο επόμενο.

Οι παλιότεροι θυμούνται ότι ο Γιάννης  Στουρνάρας ήταν ένα  επίλεκτο γρανάζι του… «εφαρμοσμένου σημιτισμού»- που λειτουργούσε υπό την εποπτεία του Γιάννου Παπαντωνίου. Εμφανίζονταν ως μάνατζερ, ενώ ήταν πάντα διορισμένος και δεν είχε διοικήσει ποτέ τίποτε πέρα από το κράτος -και πάντα χωρίς επιτυχία.

Απόδειξη η ευκολία με την οποία εξανέμισε το 2000, ως επικεφαλής της Εμπορικής Τράπεζας, τα λεφτά από την πώληση της Ιονικής. Και η άνεση με την οποία πέρασε από τον «στρατηγικό» ρόλο στις οικονομικές επιλογές της κυβέρνησης Σημίτη την εποχή της φούσκας Χρηματιστηρίου, σε… ιδιωτική χρηματιστηριακή εταιρία -μετά την κατάρρευση.

Κάπου εκεί ο Στουρνάρας έφτασε στα όρια του και για πολλούς το πολύ που του έμενε ήταν να ανοίξει Γραφείο Μελετών.  Αλλά τον Μάιο του 2012 ο Βαγγέλης Βενιζέλος έκανε ένα μοιραίο -και γι αυτόν- λάθος: τον αποδέχθηκε ως υπηρεσιακό υπουργό Ανάπτυξης στην κυβέρνηση Πικραμένου.

Πολλοί είπαν ότι του χαρίζει μια τιμητική αποστρατεία. Έτσι κι αλλιώς κανείς από το ΠΑΣΟΚ με το οποίο έκανε καριέρα ως τότε, δεν θα τον χρησιμοποιούσε για τίποτε.

Το βάρος της  θητείας του πατέρα του στο ΕΑΜ και το δικό του φοιτητικό πέρασμα από την Αριστερά, είχαν εκπνεύσει. Αλλά το αστέρι του δεν είχε σβήσει. Είχε φροντίσει ο ίδιος γι’ αυτό.

Όταν ο σπουδαίος Βασίλης Ράπανος, που ορίσθηκε υπουργός Οικονομικών στη συγκυβέρνηση ΝΔ ΠΑΣΟΚ, αντιμετώπισε ένα πρόβλημα υγείας που τον αποστράτευσε πρόωρα, ο  Βενιζέλος ολοκλήρωσε το λαθος του: αποδέχθηκε την ιδέα του… Σαμαρά να βάλουν στη θέση του τον Στουρνάρα.

Αποδείχθηκε μοιραίο για τη χώρα και την τότε κυβέρνηση. Αλλά μάνα εξ ουρανού για τον ίδιο. Καθώς η βασιλεία Σαμαρά όδευε προς το τέλος της  …διόρισε τον εαυτό του διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδας.

 Για την ακρίβεια έπεισε τον Σαμαρά- με αντίθετο τον Βενιζέλο- να απομακρύνουν τον επιτυχημένο Γιώργο Προβόπουλο για να πάρει τη θέση του.

 Οι άλλοι πήγαν για βρούβες, ο ίδιος επιβίωσε. Το άλμα προς τα πάνω χωρίς εφαλτήριο συνεχιζόταν. Κάποια στιγμή έφτασε να συζητιέται το όνομα του για… επικεφαλής του ΠΑΣΟΚ, για την αρχηγία νέου κόμματος και για την πρωθυπουργία. Κατ’ απονομήν φυσικά.

Κάπως έτσι ο Στουρνάρας έγινε παράγοντας του δημοσίου βίου. Με την πολιτική μεταβολή του 2015 θα τέλειωνε από την τράπεζα, αν οι Συριζαίοι δεν ήταν άσχετοι με τις κοινοτικές λειτουργίες και ήξεραν πώς να ζητήσουν από τον Ντράγκι την απομάκρυνσή του. Αντίθετα τον άφησαν στην παραφροσύνη της Ζωής που τον ενίσχυσε.

Ετσι εδραιώθηκε ως κεντρικός τραπεζίτης. Αλλά πέντε χρόνια αργότερα δεν θα βρεθεί κάνεις να πει ότι ήταν επιτυχημένος. Και από ό,τι φαίνεται ο πρώτος που δεν το  λέει είναι ο Κυριάκος Μητσοτάκης, που δεν δείχνει διατεθειμένος να  τον κρατήσει.

Δεν έχει και λόγο άλλωστε- ή έχει λόγο για το αντίθετο. Πέρα από την τραπεζική κριτική,  που τον βαρύνει ως διοικητή, έσκασε και η υπόθεση Νοβάρτις. Ο ίδιος σχετίζεται με την εταιρία με κάτι περισσότερο από τις μαρτυρίες για χρηματισμό που αφορούσαν τους άλλους -των έξι από τους οποίους οι φάκελοι αρχειοθετήθηκαν – όπως ο δικός του.

 Αυτό το περισσότερο ήταν ότι μάθαμε την αμειβομένη επαγγελματική σχέση του με την Νοβάρτις και την πυκνή την επιχειρηματική δραστηριότητα της συζύγου του.

Εκεί βρισκόμαστε, όταν είδαμε μια πολυδιαφημισμένη νέα εκπομπή της κρατικής τηλεόρασης να τον φιλοξενεί στην πρεμιέρα της-με την παρουσιάστρια να υποδηλώνει ότι ήταν δική της επιλογή χωρίς κυβερνητική ανάμειξη.

Όπως και να ήταν ο Στουρνάρας, δεν μπόρεσε να είναι τίποτε περισσότερο από τον εαυτό του. Ας δούμε μερικές σκηνές από το έργο:

 Ξεκίνησε με μια προσπάθεια να δείξει στην κυβέρνηση ότι της είναι χρήσιμος αναγνωρίζοντάς της έργο που δεν πρόλαβε να έχει- σε αντιδιαστολή με τον κακό ΣΥΡΙΖΑ εννοείται. Αλλά πάτησε τα κορδόνια του όταν ο Αντώνης Δελατόλας τον γείωσε αναφέροντας ποιος σταθεροποίησε την οικονομία.

Η μεγάλη στιγμή του ήταν όταν προσπαθούσε να πείσει ότι οι κακές σχέσεις του με τη κυβέρνηση Τσίπρα δεν ήταν από δική του υπαιτιότητα, αλλά γιατί τον θεωρούσε …πολιτικό της αντίπαλο.

 Ουδέν ανακριβέστερο. 

Πρώτος αυτός κατάργησε τη θεσμική ανεξαρτησία που επικαλείται και  αυτοχρίσθηκε πολιτικός αντίπαλος του Τσίπρ: πριν τις εκλογές του  2015  προειδοποιούσε για εκροή καταθέσεων, αν κερδίσει ο ΣΥΡΙΖΑ.

Πέραν της χονδροειδούς πολιτικής ανάμειξης, σε άλλη χώρα θα ήταν υπόλογος για την αποδυνάμωση των τραπεζών, από αυτόν που οφείλει να τις προστατεύει. 

Ότι λειτούργησε καθ’ όλη τη θητεία του ως πολιτικός αντίπαλος του Τσίπρα και φίλος του Μητσοτάκη το ξέρουν και οι πέτρες.  Όπως επίσης -από ένα σημείο και πέρα- οι ίδιες πέτρες αντιλαμβάνονται ότι καμία κυβέρνηση δεν ήταν ευτυχής να έχει η χώρα ως κεντρικό τραπεζίτη κάποιον που τον ψάχνει ο εισαγγελέας διαφθοράς για χρηματισμό- και ευτυχώς που δεν τεκμηριώθηκαν οι καταγγελίες.

Παρά την ατυχή κατάληξη που είχε η μόλις πρόσφατη προσπάθειά του να  επαναφέρει στο προσκήνιο παλιά ξινά σταφύλια με τις… δραχμές που  σχεδίαζε να τυπώσει ο Τσίπρας στη Ρωσία,  το ξεφούρνισε και  στην εκπομπή. Με κυνισμό και  ανακρίβειες. Και ποιος ξέρει πού θα το έφτανε αν δεν τον μάζευε πάλι ο Δελατόλας που του είπε ότι δεν υπάρχουν «κείμενα» -όπως ισχυρίσθηκε.

Η κορύφωση  ήλθε όταν η συζήτηση έφτασε στη Νοβάρτις.  Όχι για όσα είπε περί «σκευωρίας» -μας τα είπαν και άλλοι, εξ ίσου δακρύβρεχτα. Αλλά γιατί είναι ο πρώτος που υιοθετεί και προβάλλει τη γραμμή -για να μην πούμε την εντολή-του Φρουζή, όπως την διεμήνυσε από την Προανακριτική με θράσος: δεν υπήρξε σκάνδαλο Νοβάρτις. Ούτε με γιατρούς.

Χωρίς δισταγμό ο Στουρνάρας, όταν ξανά ο Δελατολας -που ήταν ο κακός του δαίμονας σ’ αυτή τη συνέντευξη -τον ξεμπρόστιασε με την ερώτηση  «δεν υπήρξε ούτε φαρμακευτικό σκάνδαλο;» απάντησε ανερυθρίαστα: «Όχι, ούτε φαρμακευτικό».

Θα έχει τους λόγους για να το λέει. Αλλά ας μην απορούν μερικοί γιατί ο Μητσοτάκης τον στέλνει στο σπίτι του…