Ανταπόκριση του Βαγγέλη Γέττου από τη Λευκωσία
Πέρα από τις γενικότερες ανησυχίες, αναταράξεις και ανατροπές που προκαλεί η ιστορικά πρωτοφανής απόφαση της Τουρκίας να εισβάλει στη Συρία και στις ελεγχόμενες από τους Κούρδους περιοχές, οι λόγοι για τους οποίους η Κύπρος πρέπει να προετοιμάζει σχέδιο διαχείρισης κρίσης είναι πολύ συγκεκριμένοι...
Ανταπόκριση του Βαγγέλη Γέττου από τη Λευκωσία
Πέρα από τις γενικότερες ανησυχίες, αναταράξεις και ανατροπές που προκαλεί η ιστορικά πρωτοφανής απόφαση της Τουρκίας να εισβάλει στη Συρία και στις ελεγχόμενες από τους Κούρδους περιοχές, οι λόγοι για τους οποίους η Κύπρος πρέπει να προετοιμάζει σχέδιο διαχείρισης κρίσης είναι πολύ συγκεκριμένοι:
1-Πολλοί ακούν εισβολή και συνειρμικά συγκρίνουν την εισβολή στη Συρία με την εισβολή στην Κύπρο το 1974 αλλά και τις προ εισβολής επιθετικές επιχειρήσεις της στο νησί (βομβαρδισμοί Τηλλυρίας, εξοπλισμός παραστρατιωτικών οργανώσεων και συγκρότηση εντόπιου βαθέως παρακράτους).
Όμως αυτή η σύγκριση είναι φτωχή σε σχέση με την τεκτονικών διαστάσεων απόφαση της Τουρκίας.
Το 1974 η Τουρκία, αν και χωρίς τις επίσημες ευλογίες του ΝΑΤΟ ή την ανοχή του ΟΗΕ, στήριξε την απόφαση της εισβολής στο Σύνταγμα του 1960 και στις Συνθήκες Εγγυήσεως.
Αυτή τη φορά, η απόφασή της δεν στηρίζεται σε οποιαδήποτε υπόνοια διεθνούς δικαίου.
Οι Κούρδοι και οι πολιτοφυλακές τους δεν κατατάσσονται στις υπαγορευμένες από τις ΗΠΑ λίστες τρομοκρατικών οργανώσεων.
Μόνο η Τουρκία τους ονομάζει τρομοκράτες.
Άρα η σύγκριση που οφείλουμε να κάνουμε πάει πολύ πίσω, στο 1937 και στην προσάρτηση της Αλεξανδρέττας οπότε και πάλι ο τουρκικός στρατός, στη λογική του ζωτικού χώρου, εισέβαλε, εγκαταστάθηκε και προσάρτησε μόνιμα την επαρχία αυτή στο τουρκικό κράτος.
Η εισβολή αυτή, σε συνδυασμό με την μη υπογραφή της αναθεωρημένης διεθνούς συνθήκης για το δίκαιο της θάλασσας από την Τουρκία και η προώθηση της θεωρίας της «γαλάζιας πατρίδας» είναι ένα εκρηκτικό μείγμα προειδοποίησης προς τη διεθνή κοινότητα.
Το μήνυμα είναι το εξής:
ως νέα περιφερειακή υπερδύναμη δεν δεσμευόμαστε από τίποτα και από κανέναν.
2-Η Τουρκία, αυτή τη στιγμή που γράφεται το παρόν σημείωμα, βρίσκεται απέναντι από τη Λεμεσό και την Πάφο.
Το οικόπεδο 7, το οποίο έχει παραχωρηθεί στην γαλλο-ιταλική κοινοπραξία ENI-TOTAL θεωρείτο, μέχρι πρότινος, από αναλυτές αλλά και από κράτη ως το ύστατο όριο της τουρκικής θαλάσσιας επεκτατικότητας.
Η Τουρκία έστειλε πλοία και εκεί.
Οι γαλλικές φρεγάτες στην περιοχή δεν επέδειξαν την παραμικρή αντίδραση.
Η Τουρκία εισέπραξε – και πολύ λογικά- αυτή την αδράνεια ως αδυναμία, ως απροθυμία οποιασδήποτε εμπλοκής.
Η Τουρκία που είναι εμπόλεμη από το 1974 μέχρι σήμερα (Κύπρος, κουρδικό, Αφρίν), η Τουρκία που υποδέχεται φέρετρα νεκρών φαντάρων εδώ και 4 δεκαετίες, γνωρίζει αυτό το παιχνίδι καλύτερα από τις ευρωπαϊκές πολεμικές μηχανές που αυτή τη στιγμή διατείνονται ότι υποστηρίζουν τα συμφέροντά τους στην κυπριακή ΑΟΖ.
Η εισβολή στη Συρία επιβεβαιώνει ότι ο Ερντογάν δεν φοβάται την ανύπαρκτη ή φιμωμένη εσωτερική αντίδραση. Δεν φοβάται τα φέρετρα νεαρών Τούρκων ‘’μαρτύρων’’. Τα αντιλαμβάνεται ως μέρος του λογαριασμού, ξέρει και μπορεί να το διαχειριστεί.
3-Μία υποχώρηση ή ανοχή των Ευρωπαίων έναντι των Τούρκων στη Συρία δεν μπορούμε ακόμα να υπολογίσουμε τι μπορεί να σημαίνει και για την κυπριακή ΑΟΖ.
Τα 2.000.000 προσφύγων που απειλεί να διοχετεύσει ο Ερντογάν στην Ευρώπη δεν είναι μία απλή υπόθεση εργασίας.
Μία υποχώρηση των Ευρωπαίων και στο μέτωπο της κυπριακής ΑΟΖ, μπορεί να σημάνει τον οριστικό ενταφιασμό της οποιαδήποτε προσπάθειας επανέναρξης συνομιλιών μεταξύ των δύο κοινοτήτων στην Κύπρο.
Με τη δημιουργία τετελεσμένων στο θαλάσσιο νότο της Κύπρου, κανείς Ελληνοκύπριος ηγέτης ή πολιτικός δεν θα διανοηθεί να αναλάβει το πολιτικό ρίσκο να μπει σε μία διαδικασία προδιαγεγραμμένης διπλωματικής συντριβής.
Ο νικητής θα θέσει τους όρους υπό την δαμόκλειο σπάθη μίας πολεμικής εμπλοκής.
Και οι όροι θα είναι η οριστικής διχοτόμηση, «λύση» που ήδη συζητείται σε ανώτατα διεθνή διπλωματικά και πολιτικά κλιμάκια, η αναγνώριση του ψευδοκράτους άνευ όρων, άρα και τουρκοκυπριακής υφαλοκρηπίδας και ΑΟΖ, και η αναγκαστική συνεκμετάλλευση ενεργειακών πόρων.
Έτσι ο Ερντογάν καταφέρνει να κάμψει και τις τελευταίες τουρκοκυπριακές αμφιβολίες, απεγκλωβίζει τον κυπριακό βορρά από το ευρωπαϊκό όνειρο και τον τοποθετεί στις ράγες μιας de jure, χέρι-χέρι πορείας με την Τουρκία.
4-Το φιλί της ζωής που ενδέχεται να δοθεί στους 3.000 κρατούμενους μαχητές του ISIS που φυλάσσονται σε φυλακές από τους Κούρδους των YPG, σε περίπτωση που αυτοί αναδιπλωθούν ή συντριβούν από τον τουρκικό στρατό, συνιστά ένα τρομακτικό ενδεχόμενο.
Πολλοί σκέφτονται πώς αυτοί οι 3.000 και άλλοι πολλαπλάσιοι που θα αναθαρρήσουν και θα τους ακολουθήσουν, θα ζητήσουν εκδίκηση από τη Δύση.
Αλλά αυτή η μονομερής προσέγγιση ξεχνά ένα βασικό δεδομένο:
την εκδίκηση που θα ζητήσουν από τον Άσαντ.
Ένα ενδεχόμενο αναθέρμανσης του εμφυλίου, αυτή τη φορά χωρίς την σωτήρια για τις ΗΠΑ συμμαχία με τους Κούρδους, δεν είναι απίθανο.
Ας αναλογιστούμε τι σημαίνει αυτό για τις ακτές της Λατάκιας που ελέγχονται από τον Άσαντ, 70 ναυτικά μίλια από το Ριζοκάρπασο, που θα μπουν και πάλι στο στόχαστρο ενός αναγεννημένου χαλιφάτου.
Ας αναλογιστούμε επίσης τι σημαίνει μία κατάρρευση του μετώπου με επιπλέον 2.000.000 Σύριους πρόσφυγες που προτίθεται η Τουρκία να μετακινήσει από την ενδοχώρα της στην ζώνη ασφαλείας στη Βόρεια Συρία.
Και τέλος ας σκεφτούμε την έκρηξη της σύγκρουσης με το PKK και τα χαοτικά προσφυγικά ρεύματα που αυτό μπορεί να προκαλέσει προς την Ελλάδα και την Κύπρο.
Με λίγα λόγια, αν η τουρκική εισβολή δεν μπλοκαριστεί από τη Δύση, τότε ίσως τα χειρότερα για την Ελλάδα, την Κύπρο αλλά και την Ευρώπη – που αυτοβαυκαλίζεται νιώθοντας στο απυρόβλητο- έρχονται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου