Η Νέα Δεξιά, στην ελληνική παραφθορά της, χωρίς τύψεις, θεωρητικό, ιστορικό αναστοχασμό, ασφυκτιά, δεν έχει τη δυνατότητα να ακούσει την άλλη άποψη, δεν αντέχει τον αντίλογο, δεν καταδέχεται την έννοια του πολιτικού αντιπάλου.
Είναι χονδροειδής, απλοϊκή και μονοπολική:
«Όποιος δεν είναι μαζί μας δεν είναι απλώς εναντίον μας, είναι εχθρός».
Ακόμη, γνωστά και δοκιμασμένα στελέχη της που έχουν αποδεδειγμένη δημοκρατική ποιότητα διστάζουν να διαφοροποιηθούν. Έχουν παρεισφρήσει στελέχη από πολλούς χώρους, που μισούν και μετατρέπουν το μίσος σε πολιτική παραγωγή.
Υπάρχουν οι συνηθισμένοι κομματικοί εργολάβοι που αποτελούν το σκληρό και αδιαπέραστο σώμα της συντηρητικής παράταξης,
υπάρχουν οι ΟΦΑ (Όπου Φυσάει ο Άνεμος) που μπορούν να μεταμφιεστούν στο οτιδήποτε, να γίνουν εχέφρονες και στο λεπτό να εκτιναχθούν στον τραμπουκισμό,
υπάρχει μια ομάδα δεξιών διανοουμένων που ελπίζουν ότι, καβαλώντας το αντιφατικό κομματικό όχημα (το οποίο βαθύτατα περιφρονούν ως τριτοκοσμικό), θα καταφέρουν «τις μεταρρυθμίσεις», όλα όμως στο τέλος υποκύπτουν στο αλάφιασμα.
Σε μια πολιτική ανυπομονησία, ανασφάλεια, εγωπάθεια, ευπάθεια.
Το στερητικό σύνδρομο από τη σχεδόν πενταετή απώλεια της εξουσίας δεν αρκεί για να εξηγήσει κανείς.
Ούτε οι δουλειές που «μείναν πίσω», ούτε η κουλτούρα αποκλειστικού νομέα και δικαιούχου της εξουσίας που διατρέχει την παράταξη δικαιολογεί την εχθροπάθεια και την υστερία.
Δυστυχώς, έχοντας αρκετά χρόνια μιας επιθετικής και λαϊκιστικής αντιπολίτευσης, έχει συμβάλει στη διαμόρφωση ενός κοινού που δεν θέλει ν' ακούσει, αυτοαναφορικού, που το μόνο που αντέχει είναι ο αντίλαλός του.
Συνέβαλαν στη διαμόρφωσή του, το βρίσκουν μπροστά τους, ιδίως στο θέμα του προσφυγικού.
Όμως τα ποιοτικά στοιχεία του τα έχουν διεγείρει πλέον.
Σαν συμπεριφορικές νεοπλασίες, αυτονομημένες, διασπείρονται στους κοινωνικούς ιστούς.
Η ακρότητα είναι η γλώσσα και η ερμηνευτική αυτού του κοινού:
«κομμουνιστοσυμμορίτες», «συριζοσκ..τάδες», «προδότες» κ.ά.
Για την ώρα, η κυβέρνηση έχει επιλέξει να κάνει αντιπολίτευση στην αντιπολίτευση, στον ΣΥΡΙΖΑ.
Κερδίζει έτσι χρόνο για τις ανεπάρκειές της και προετοιμάζει τα άλλοθι όταν δεν θα μπορεί να διαμοιράζει τα έτοιμα που βρήκε.
Το αντισύριζα μένος έχει «ιδεολογικοποιηθεί» σε αντιαριστερή υποκουλτούρα.
Το βλέπουμε και στον χονδροειδή αντιαριστερό ρατσισμό (στα περί «ενδυματολογικής κομψότητος που επανήλθε» ή στα περί «αριστεροάπλυτων» που βλέπει κανείς στα social media).
Το θέμα όμως είναι να μην τροφοδοτεί κανείς την αναπτυσσόμενη εχθροπάθεια.
Επίσης, πώς θα ευνοεί στρατηγικά τις δυνάμεις εντός της Ν.Δ. που έχουν δημοκρατική παράδοση και αύριο θα αποτελέσουν μια ποιοτική αντιπολίτευση;
Το θέμα είναι να μην προσχωρεί κανείς στο έδαφος που καταστρέφει τον αριστερό ψυχισμό και ευαισθησία.
Ευδιάκριτο τμήμα της λεγόμενης «πλατείας», της πολιτικής της μούντζας, στράφηκε φανατικά εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ και της Αριστεράς.
Η πολιτική αποκαθήλωσης και αποϊεροποίησης δεν είναι βήμα ρεαλισμού, αλλά λιντσαριστικής μεταφυσικής.
Η εγκράτεια, η τεκμηρίωση, η δημοκρατική συστολή, η καλή γλώσσα δεν είναι «στρέψη της άλλης παρειάς», είναι αίσθηση στρατηγικής ισχύος.
Και δεν τροφοδοτεί αυτό που συμφέρει τον αντίπαλο.
Δεν αρκεί να απευθύνεσαι στο νέο ή δυνάμει κοινό (σου), πρέπει και να έχεις τα κατάλληλα και διευρυμένα γλωσσικά - πολιτικά εργαλεία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου