Ο λωτός της αριστείας

 https://www.avgi.gr/article/10811/10240594/o-lotos-tes-aristeias

Του Γιώργου Αθανασόπουλου*

Ο Dwight Eisenhower, επί της προεδρίας του οποίου ιδρύθηκε η NASA, λένε πως πίστευε στην ύπαρξη εξωγήινων και μάλιστα, κατά τα λεγόμενα άλλων, είχε δύο-τρεις ειρηνικές συναντήσεις με όντα από το υπερπέραν καθότι ο ίδιος δεν ήταν και τόσο πασιφιστής με τους γήινους κι ας διαλαλούσε το αντίθετο.

 Ή μπορεί και να ήταν αλλά οι συνεργάτες του να τα έκαναν όλα μπουρλότο. 

Ο κύριος Άικ ήταν ο πρώτος Αμερικανός Πρόεδρος που επισκέφτηκε επίσημα την Ελλάδα, μια σεμνή και ταπεινή χώρα της Μεσογείου όπου κάποιοι πνευματικοί της ταγοί ισχυρίζονται μεταξύ άλλων πως, βάσει ανωνύμων ακόμα επιστημονικών πηγών, δεν υπάρχουν άλλοι πλανήτες εκτός από τη Γη και ότι οι βιασμοί ανηλίκων σε ορφανοτροφεία δεν πρέπει να δημοσιοποιούνται.

Στην αρκούντως ευνομούμενη ελληνική πολιτεία, η πολύπαθη έννοια της αριστείας ανακτά σχεδόν καθημερινά το γόητρό της με φωσφορίζοντα μηδενικά που τονώνουν την έλλειψη στοιχειώδους αληθοφάνειας καθώς έχουν φιλτραριστεί κυρίως σε πανηγυριώτικα τηλεοπτικά πάνελ, έχοντας παράλληλα δυστυχώς ξεγλιστρήσει από την αναγκαία δημοσιογραφική ταυτοποίηση και επιβεβαίωση των όσων υποτίθεται πως πρεσβεύουν, με ή χωρίς κορνίζα. 

Η μικρή μας πολιτεία, βέβαια, άλλοτε θα είναι αμερικανόφιλη του θανατά και άλλοτε αμερικανόφοβη (FBI - Novartis ξερό διπλό δίνουν οι bookmakers).

Μέσα σε ένα καλειδοσκοπικό fractal ψευδών ειδήσεων και καταστάσεων, οι λέξεις και οι έννοιες εκφυλίζονται, είτε βάζοντας εισαγωγικά είτε όχι. 

Η αλητεία ριμάρει περίφημα με την αριστεία, σε βαθμό να ταυτίζονται αγγίζοντας το επίπεδο των φίλιων αριθμών. Και να τη η πίκρα, γιατί ο αληθινός άριστος δεν έχει ανάγκη την γκλαμουριά και τη χρυσόσκονη για να λάμψει, είναι αυτόφωτος και το φως του θα το μοιραστεί δίχως ιδιοτέλεια. 

Κι ο αληθινός αλήτης θα είναι ο δικός μας Σαρλό, άκακος, αλληλέγγυος, ίσως αντικοινωνικός, μα πάντα φιλάνθρωπος, δίχως στεγανά, όρια και διακρίσεις. Πώς φτάσαμε να λέμε «άριστος» και να ακούγεται σαν βρισιά άραγε... 

Πώς φτάσαμε να λέμε «αλήτης» και να ακούγεται εύλογα σαν κακούργημα.

 Κι αν ο Χέγκελ ισχυριζόταν πως η Ιστορία είναι το δικαστήριο του κόσμου, μάλλον οι κανονικές συνθήκες δεν ευδοκίμησαν ώστε να υπάρξουν ψύχραιμες αναγνώσεις και μια ελάχιστη αίσθηση δικαίου σ' αυτή τη βαλκανική αποικία. Αντιθέτως, υπάρχει μια μαγική λέξη για όλα: αρχειοθέτηση. 

Ψύλλοι στα άχυρα, θα μου πεις. 

Και η ζωή συνεχίζεται.

Αυτές οι γραμμές γράφτηκαν ακούγοντας σε επανάληψη τη ραδιοφωνική εκπομπή «Μπαλάντες για Παράξενους Λωτοφάγους» του Τάκη Σπυριδάκη, που σηκώθηκε κι έφυγε πριν τελειώσει το «Misty», την ώρα που έπαιζε ο Ben Webster. 

Κι αν το πανελλήνιο τον γνώρισε κυρίως μέσω της μαφιόζικης ποδοσφαιρικής καρικατούρας που ενσάρκωσε για τις ανάγκες μιας τηλεοπτικής διαφήμισης, ωστόσο ο ίδιος, ως αλήτης Αντρέας γλυκοσυμμορίτης, είχε πει κάποτε: «τι να τα κάνεις τα βραβεία, αν δεν έχεις τοίχο να τα κρεμάσεις;».

Έλα ντε! 

Και τι να την κάνεις τη ρημάδα την αριστεία όταν προέρχεται από επιλήσμονες πολιτικάντηδες που απευθύνονται σε φανατικούς λωτοφάγους;

* Ο Γιώργος Αθανασόπουλος είναι στιχουργός