Την άνοιξη του 1968 στη Γαλλία, λίγο μετά την παλινόρθωση των συντηρητικών με τον Ντε Γκολ και την υποχώρηση των μαχητικών διαδηλώσεων που συντάραξαν το Παρίσι και αποτέλεσαν το έναυσμα της αντικαπιταλιστικής αμφισβήτησης σε όλο τον κόσμο, οι εξεγερμένοι κυκλοφόρησαν μια αφίσα.
Το εικαστικό της απεικόνιζε πρόβατα που επιστρέφουν στο μαντρί.
Η λεζάντα έγραφε «Επιστροφή στην ομαλότητα».
Ο όρος «κανονικότητα» δεν υπήρχε τότε στο πολιτικό λεξιλόγιο.
Δεν υπαινίσσομαι ότι τα 4 και 1/2 χρόνια διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ έχουν αναλογίες με τον Μάη του '68 – καμία σχέση· η ανησυχία όμως του μπλοκ εξουσίας στην Ελλάδα με το ενδεχόμενο μιας νέας τετραετίας διακυβέρνησης της χώρας από τη ριζοσπαστική Αριστερά έχει αναλογίες και ομοιότητες.
Τον φόβο της οικονομικής (και μιντιακής) ολιγαρχίας ότι μένει στην απέξω επί μακρόν.
Την ανησυχία των «νοικοκυραίων», ότι οι εποχές της «ευημερίας» δεν επανέρχονται, έστω με εκείνην την πλαστή ευημερία των μικρομεσαίων με δανεικά και επιχειρηματική ασυδοσία.
Τον τρόμο της αντιδραστικής Δεξιάς, ότι η αριστερή ιδεολογία «μολύνει» το κοινωνικό σώμα και ότι οι δικές της ιδέες: του εθνικισμού, του ρατσισμού, της ομοφοβίας, χάνουν συνεχώς έδαφος, ιδιαίτερα στη νέα γενιά.
Η αλήθεια είναι ότι πολλοί βοήθησαν στη δεξιά παλινόρθωση και όχι μόνο το «ακραίο κέντρο» του ΚΙΝ.ΑΛΛ. και των παλιών εκσυγχρονιστών του Σημίτη.
Το διαπιστώνεις ακόμα και σήμερα όταν τμήματα της Αριστεράς επιμένουν στην «ανεδαφική» ερμηνεία ότι «ο ΣΥΡΙΖΑ φταίει για όλα», κλείνοντας τα μάτια σε ό,τι συμβαίνει γύρω τους, στην ενδοχώρα αλλά και παγκοσμίως.
Κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν αυτό που καταλαβαίνει το 1/3 της ελληνικής κοινωνίας, αυτό που καταλαβαίνουν ως απειλή οι άνθρωποι της μισθωτής εργασίας και τα λαϊκά στρώματα.
Αντίθετα, απασχολεί ιδιαίτερα τις καθεστωτικές δυνάμεις αυτό το 31,5% του ΣΥΡΙΖΑ, ενδεχομένως γιατί αυτοί γνωρίζουν ότι δεν είναι ασφαλές το θηριώδες ποσοστό του 40% και της κοινοβουλευτικής αυτοδυναμίας, ούτε ο Χρυσοχοΐδης με τους κουμπουροφόρους, την καταστολή και τον ποινικό αυταρχισμό.
Ούτε το συγκεντρωτικό κράτος των «ημέτερων» παρέχει βεβαιότητες μακροημέρευσης, πόσω μάλλον ηγεμονίας.
Οι νοήμονες ή οι διορατικοί το κατάλαβαν στις 40 πρώτες ημέρες της κυβέρνησης Μητσοτάκη και γι’ αυτό άλλαξε ο χαβάς.
Επαιξε ρόλο και η παγκόσμια αβεβαιότητα, που δεν επιτρέπει την αισιοδοξία της αναπτυξιακής έκρηξης, η οποία θα σκέπαζε τις διαμαρτυρίες των ηττημένων των αγορών.
Ολα δείχνουν ότι πάμε σε ύφεση της παγκόσμιας οικονομίας, με τον χορό της ύφεσης να σέρνουν οι τρεις μεγάλες οικονομίες: των ΗΠΑ, της Κίνας και της Γερμανίας, η κάθε μια για τις δικές της αιτίες, που σημαίνει ότι δεν είναι εύκολες οι συνταγές αντιμετώπισής της. Επιπρόσθετα, ο εμπορικός και νομισματικός πόλεμος και το Brexit εντείνουν την ανησυχία.
Ολοι τους νουθετούν τον ΣΥΡΙΖΑ να ακολουθήσει τη μεταπολιτευτική κανονικότητα, την καθεστωτική εναλλαγή των δύο κομμάτων εξουσίας, την αποκήρυξη των απεργιών και του κοινωνικού ανταγωνισμού, τη συναινετική αντιπολίτευση με δύο λόγια.
Οτι δηλαδή κατέρρευσε με πάταγο το 2012. Αναμενόμενες οι νουθεσίες, εκπλήσσει κάπως ότι στον χορό μπαίνουν και πρόσωπα φιλικά στον ΣΥΡΙΖΑ.
Ορισμένοι, μάλιστα, το τραβάνε περισσότερο, ο Γ. Λιακόπουλος, για παράδειγμα, ο οποίος ζητά να εγκαταλείψει ο ΣΥΡΙΖΑ τα ριζοσπαστικά του χαρακτηριστικά, να γίνει ένα κόμμα της Κεντροαριστεράς, να προσχωρήσει στην ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία.
Απαιτεί, μάλιστα, από τον Αλέξη Τσίπρα να καθαρίσει το κόμμα από εκείνους που δυσφορούν στην πασοκοποίηση.
Απόψεις, και δεν είναι μόνος, τα ίδια πάνω-κάτω αναπαράγουν και άλλοι γνωστοί δημοσιογράφοι, κακομαθημένοι οι περισσότεροι σε μεγάλα δημοσιογραφικά συγκροτήματα, που είχαν μάθει να ανεβοκατεβάζουν υπουργούς, να δημιουργούν κόμματα εκ του μηδενός, να πριμοδοτούν ακόμα και διασπάσεις κομμάτων προκειμένου να ελέγξουν τις εξελίξεις.
Το πρόβλημα δεν είναι οι απόψεις, όπως έλεγε ο Κλιντ Ιστγουντ στον επιθεωρητή Κάλαχαν, κάθε άνθρωπος έχει από μία…
Το πρόβλημα είναι η μέθοδος, η συκοφαντία των αντίπαλων απόψεων, η δολοφονία χαρακτήρων, η υπονόμευση ηγετικών στελεχών που αντιστέκονται, στην περίπτωσή μας του Σκουρλέτη, του Τσακαλώτου, του Βούτση, του Τζανακόπουλου, του Πολάκη, του Βίτσα.
Και κάτι τελευταίο:
είναι αδιάβαστη η άποψη ότι στις μέρες μας τα κόμματα μπορούν να ελέγξουν τους κοινωνικούς αγώνες.
Οσες φορές το επιχείρησαν, είτε έφτιαχναν καρικατούρες κινητοποιήσεων, όπως της ΠΟΕΔΗΝ και της ΟΛΜΕ επί ΣΥΡΙΖΑ, είτε κομματικές παρελάσεις.
Τα κόμματα μπορούν και πρέπει να δίνουν το πολιτικό πλαίσιο, έτσι ώστε οι αγώνες, οι αντιστάσεις, οι διεκδικήσεις να αποκτούν δυναμική μετασχηματισμού του υπάρχοντος.
Αντίθετα, τα κόμματα πρέπει να παίρνουν πρωτοβουλίες διεθνικού συντονισμού των κινημάτων. Φανταστείτε τι θα σήμαινε στις μέρες μας μια επανεκκίνηση του Ευρωπαϊκού και Παγκόσμιου Κοινωνικού Φόρουμ με ύλη το προσφυγικό, την κλιματική αλλαγή, τις ανισότητες.
* μέλος της Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ, πρώην βουλευτής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου