Του Γιάννη Κιμπουρόπουλου
Ένας πρόχειρος απολογισμός τού σχεδόν ένα μήνα διακυβέρνησης της Ν.Δ., κατά την ταπεινή μου γνώμη, αποδίδεται σε τρεις φράσεις: επικοινωνιακή υπερκινητικότητα, σαφές ιδεολογικό στίγμα, συγκεχυμένο σχέδιο.
Το πρώτο στοιχείο είναι προφανές: η κυβέρνηση και οι υπουργοί της δουλεύουν πολύ, συναντούν πολλούς, μιλάνε πολύ, κάνουν πολλές δηλώσεις και, γενικώς, έχουν να δώσουν κάθε μέρα «ειδήσεις» στα πρόθυμα ΜΜΕ και στους εξίσου πρόθυμους δημοσιογράφους.
Οφείλουμε να αναγνωρίσουμε ότι, αν και πολλά κυβερνητικά στελέχη είναι καινούργια για το μιντιακό κουρμπέτι, υπάρχει ένας αξιοπρόσεκτος και αποτελεσματικός συντονισμός ανάμεσα στο επικοινωνιακό επιτελείο της κυβέρνησης και στον κύκλο των φιλικών της ΜΜΕ, δηλαδή σχεδόν όλων. Κάθε τι που εξαγγέλλεται ή καταγγέλλεται από έναν υπουργό αναπαράγεται με θαυμαστή ομοιομορφία, συχνότατα με τους ίδιους τίτλους από το ένα μέσο στο άλλο.
Γενικώς, τα δημοσιεύματα, τα σχόλια, τα ρεπορτάζ αποπνέουν έναν θαυμασμό για την «ταχύτητα» με την οποία η κυβέρνηση νομοθετεί και οι υπουργοί επιλύουν θέματα, αλλά και την προσδοκία -ή απόλυτη βεβαιότητα- ότι όλα βελτιώνονται: τα ομόλογα πέφτουν, η οικονομική εμπιστοσύνη ανεβαίνει, το χρηματιστήριο «τσιμπάει», οι αγορές επικροτούν, τα οικονομικά ινστιτούτα προβλέπουν απογείωση.
Το δεύτερο στοιχείο, το ιδεολογικό στίγμα της κυβέρνησης, είναι αρκετά σαφές, ορατό και στους πιο αμύητους, συνεπές με όσα η Ν.Δ. και ο αρχηγός της εξέπεμπαν και προεκλογικά, συμβατό σε γενικές γραμμές με το νεοφιλελεύθερο πνεύμα που εισήγαγε στην ελληνική Δεξιά εδώ και δεκαετίες η οικογένεια Μητσοτάκη. Σε αδρές γραμμές τα πράγματα είναι απλά:
Από τη μια πλευρά, “απελευθέρωση” της επιχειρηματικότητας, διευκολύνσεις στους επενδυτές, αποκρατικοποιήσεις και εκχώρηση σε ιδιώτες καίριων αρμοδιοτήτων της δημόσιας διοίκησης.
Από την άλλη πλευρά, ένα συγκεντρωτικό, υδροκέφαλο, πολυάνθρωπο και δαπανηρό μοντέλο διακυβέρνησης, που προσπαθεί να μιμηθεί τα προεδρικά συστήματα των ΗΠΑ ή της Γαλλίας.
Ο νεοφιλελεύθερος κρατικισμός ή κρατικιστικός νεοφιλελευθερισμός της Ν.Δ. έχει περισσότερο Μακρόν και λιγότερο Τραμπ, τουλάχιστον στην παρούσα φάση.
Το τρίτο στοιχείο αφορά το σχέδιο που υποτίθεται ότι διέθετε η Ν.Δ. και, άρα, διαθέτει η κυβέρνηση. Εκ του -μέχρι στιγμής- αποτελέσματος φαίνεται ότι τέτοιο σχέδιο -λεπτομερές, τεχνικά μελετημένο, προετοιμασμένο, με ιεράρχηση προτεραιοτήτων- απλώς δεν υπάρχει.
Η εντύπωση που καλλιεργήθηκε προεκλογικά τόσο θετικά, από την ίδια την ηγεσία της Ν.Δ., όσο και αρνητικά, από την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, αποδεικνύεται υπερβολική.
Υπάρχουν τίτλοι, υπάρχουν ταξικές και ιδεολογικές προτεραιότητες, υπάρχουν πρόσωπα και λόμπι που έχουν λάβει υποσχέσεις, αλλά σχέδιο δεν υπάρχει.
Υπάρχουν πολλοί αυτοσχεδιασμοί και εντυπωσιακή προχειρότητα. Με εξαίρεση την ελάφρυνση του ΕΝΦΙΑ, όσα προωθούνται στη Βουλή ή προαναγγέλλονται από τους υπουργούς είναι ένας αχταρμάς από ιδεολογικές εμμονές (άσυλο), παραγγελιές (τροπολογία για Ελληνικό), ερασιτεχνικές αντιγραφές (επιτελικό κράτος) και χοντροκομμένη προπαγάνδα (τερατολογίες για τις συντάξεις). Κοντολογίς, η κυβερνητική ετοιμότητα της Ν.Δ. υπερεκτιμήθηκε.
Αυτό, βέβαια, δεν την καθιστά ανώδυνη και ακίνδυνη. Το αντίθετο, μάλιστα. Ένα συγκεκριμένο, ευανάγνωστο πρόγραμμα νεοφιλελεύθερων και αυταρχικών «μεταρρυθμίσεων» θα επέτρεπε στις κοινωνικές ομάδες που απειλούνται και θίγονται να οργανώσουν την όποια αντίστασή τους.
Ο κυβερνητικός αυτοσχεδιασμός, όμως, σημαίνει και κοινωνικό αιφνιδιασμό. Και το πράγμα γίνεται χειρότερο όταν αντιλαμβάνεται κανείς ότι στα δέκα χρόνια μνημονιακής διαπαιδαγώγησης τα ανακλαστικά της κοινωνίας έχουν αδυνατίσει δραματικά.
Πράγματα αδιανόητα το 2009, έχουν γίνει αυτονόητα το 2019 - εννοείται και με τη συμβολή του τρίτου Μνημονίου και της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ. Κι αυτό είναι κάτι που πρέπει να λάβει σοβαρά υπόψη του ο τελευταίος, όταν ασκεί τον θεσμικό του ρόλο ως αξιωματική αντιπολίτευση.
Ανεξάρτητα από το αν ο ΣΥΡΙΖΑ αποφασίσει να μετατοπιστεί προς το Κέντρο, να πάει αριστερότερα ή να διευρυνθεί αμφίπλευρα, οφείλει να αναγνωρίσει ότι την αυτοσχέδια «αντιμεταρρύθμση» της Ν.Δ. δεν την χωρίζει και κανένα χάος από τις μη αναστρέψιμες μνημονιακές «μεταρρυθμίσεις» που εφάρμοσε η προηγούμενη κυβέρνηση.
Σε πολλά καίρια πεδία, η νέα κυβέρνηση πατάει σε στρωμένο έδαφος.
Μια ειλικρινής και εις βάθος θεσμική αντιπολίτευση, λοιπόν, θα απαιτούσε όχι μόνο αντιπαράθεση με το (συγκεχυμένο) νεοφιλελεύθερο σχέδιο της Ν.Δ., αλλά και αμφισβήτηση των πιο επαχθών τετελεσμένων που προκάλεσε το τρίτο Μνημόνιο.
Μαζί με την οφειλόμενη αυτοκριτική.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου