Το κείμενο του Μουμτζή για τη «φεγγαρόφωτη» Μιχαληλίδου είναι διαμαντάκι.
Μέσα από τις απύθμενες ανοησίες που αραδιάζει, αποκαλύπτει άθελά του και τον τρόπο με τον οποίο η Δεξιά κατασκευάζει τον αιώνιο αντίπαλό της, τον μισητό «αριστερό».
Ο Μουμτζής μας εξηγεί ότι οι αριστεροί επιτίθενται στη Μιχαηλίδου γιατί δεν αντέχουν ότι είναι νέα, μορφωμένη, όμορφη, χαμογελαστή.
Η Αριστερά άλλωστε, παράγει μόνο: «μιζέρια, θυμό, φθόνο, αγανάκτηση», ενώ όλοι οι αριστεροί είναι «δυσκοίλιοι, θυμωμένοι και αγέλαστοι».
Αυτά μας λέει, τα είδαμε στην αισθητική της προηγούμενης Βουλής:
«σαγιονάρες, ταγάρια, αραλίκι στους καναπέδες, κακογουστιά».
Εδώ πέφτει στην πρώτη συμπτωματική αντίφαση:
πώς είναι δυνατόν οι αριστεροί να είναι θυμωμένοι και δυσκοίλιοι και ταυτόχρονα να χύνονται στους καναπέδες με ταγάρια και σαγιονάρες και να καπνίζουν αραχτοί;
Η δεύτερη εικόνα της ανεμελιάς και της ραστώνης ακυρώνει την πρώτη, της μόνιμης δυσανεξίας και του θυμού.
Αμέσως μετά, ο αυτόκλητος «εθνογράφος» της Αριστεράς, τονίζει ότι οι αριστεροί «απεχθάνονται από την ιδεολογία τους κάθε τι που λάμπει, που παράγει πλούτο…
Η μιζέρια έχει εισχωρήσει στο δέρμα τους. Είναι δεύτερη φύση τους».
Λίγο πιο κάτω όμως αναιρεί και πάλι τον εαυτό του υποστηρίζοντας ότι:
«Βέβαια, οι ηγέτες της Αριστεράς έχουν το ‘ηθικό’ δικαίωμα να μένουν στο Μανχάταν ή σε πεντάστερα ξενοδοχεία του εξωτερικού.
Άρα, οι αριστεροί είναι και μίζεροι που απεχθάνονται τη λάμψη και τον πλούτο και την ίδια στιγμή, ζουν μέσα στον πλούτο και τη χλιδή!
Κραυγαλέα επίσης είναι και η αντίθεση μορφής και περιεχομένου:
ο Μουμτζής κατηγορεί τους αριστερούς για τα μύρια όσα, δεν βρίσκει τίποτα το θετικό πάνω τους, τους μηδενίζει ολοκληρωτικά, αλλά παρότι καταφέρεται με τόσο μένος και ισοπεδωτική διάθεση εναντίον τους, ο ίδιος παραμένει απρόσβλητος στον θυμό, τη μνησικακία και την εχθροπάθεια, που προσβάλουν μόνο τους αντιπάλους του.
Αυτός ο λόγος, όπου ο εχθρός είναι ταυτόχρονα κάτι και το αντίθετό του, παραπέμπει ευθέως στη θεμελιώδη λογική του ρατσισμού.
Ο ρατσιστής δεν μισεί κάποιον επειδή φέρει το τάδε ή το δείνα χαρακτηριστικό, αντίθετα, τα χαρακτηριστικά αυτά αποκτούν το αρνητικό-απειλητικό περιεχόμενό τους ή και κατασκευάζονται εξολοκλήρου, από το μίσος που προϋπάρχει.
Η ρατσιστική ιδεολογία δεν στηρίζεται σε πραγματολογικά δεδομένα, ούτε σε αποδείξεις, γι αυτό και δεν δοκιμάζεται η συνοχή της από τις προφανείς αντιθέσεις της.
Οι αντιθέσεις όμως προδίδουν ότι ο ρατσιστής, εκτός από μίσος, παρακινείται και από ζήλια.
Ο αριστερός για τον Μουμτζή είναι όλα όσα συνειδητά απεχθάνεται αλλά και πολλά από εκείνα που ασυνείδητα επιθυμεί.
Είναι και «άξεστο ταγάρι», και ζει μέσα στον πλούτο και τη γκλαμουριά, είναι φθονερός και θυμωμένος αλλά συνάμα, αραχτός και χύμα.
Είναι με άλλα λόγια, βουτηγμένος στο καθαρό συναίσθημα και την ασυγκράτητη απόλαυση, μακριά από ηθικά κρατήματα και κοινωνικούς περιορισμούς.
Ό,τι δηλαδή ονειρεύεται και ο μέσος δεξιός αλλά δεν τολμά να το παραδεχτεί ούτε στον εαυτό του, οπότε του βγαίνει σε ατελείωτες νευρώσεις και αβυσσαλέο μίσος για εκείνους που φαντάζεται ότι του κλέβουν την απόλαυση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου