Οι άνθρωποι που έψαχναν στους κάδους σκουπιδιών στα άγρια πρώτα χρόνια της κρίσης ήταν ένα ψέμα.
Ψέμα και το σκάνδαλο της Novartis.
Ψεύδος και η Ζήμενς.
Το ίδιο και το τεράστιο κόστος των ολυμπιακών έργων,
φέικ και οι αυτοκτονίες των απελπισμένων.
Όλα ένα ψέμα.
Και το θέμα δεν είναι ούτε το ψέμα ούτε ο πολιτικός που ψεύδεται στην τηλεόραση, διαψεύδοντας την πραγματικότητα.
Το πρόβλημα είναι αυτοί που δέχονται την διάψευση ως αληθινή, οι ίδιοι οι παθόντες που αρνούνται τα πάθη τους.
Και τα αρνούνται γιατί δεν θέλουν να τα θυμούνται.
Γιατί η αλήθεια τους αγχώνει και τους ξύνει την πληγή που έχει υποστεί ο ναρκισσισμός τους από την ανεργία, την εξαθλίωση, την ματαίωση.
Η αλήθεια και η μνήμη επαναφέρει το τσακισμένο τους πρόσωπο, τη ραγισμένη τους ψυχή, γι’ αυτό αποφεύγουν ό,τι ανασύρει τα ταγικά τους υπολείμματα, το τραγικό παρελθόν.
Απορρίπτεται εκείνος που εμμένει στη μνήμη και την άτεγκτη αλήθεια.
Και επικροτούνται εκείνοι που υιοθετούν το ψεύδος.
Γιατί η αλήθεια αγχώνει, ανασύρει τις οδύνες.
Το ψέμα, αντίθετα, είναι ιαματικό, είναι αναγκαίο όπως η καταστολή στην περίπτωση εγκεφαλικού οιδήματος.
Η ΝΔ και τα συστημικά μέσα ενημέρωσης που αντιστρέφουν την πραγματικότητα, γίνονται παραδόξως αποδεκτά γιατί ικανοποιούν τις ψυχολογικές ανάγκες τόσο εκείνων που στερήθηκαν την εξουσία(«πάνω») αλλά και των πολλών «κάτω» που πληγώθηκαν από την κρίση.
Οι πάνω ενώθηκαν με τους κάτω, γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ «είδε» τη λύση μονοδιάστατα, θεωρώντας ότι όλα θεραπεύονται με υλικό τρόπο.
Το ίδιο συνέβη και στη Γερμανία του μεσοπολέμου όπου οι ναζί του Χίτλερ επικράτησαν ιδεολογικά και πολιτικά του ισχυρού γερμανικού κομμουνιστικού κόμματος, που αδυνατούσε με το «οι προλετάριοι δεν έχουν πατρίδα» να αντιμετωπίσει τον εθνικιστικό παροξυσμό των ναζί.
Είναι πλέον φανερό ότι υποτιμήθηκε πολιτικά η σημασία που είχε για τους Έλληνες συντηρητικούς η συμφωνία των Πρεσπών(κατά τα άλλα απολύτως σωστή γεωπολιτικά).
Αυτό είναι το λάθος των αριστερών που δεν έχουν διαβάσει Σιμόν Βέιλ.
Την μαρξίστρια που έγραφε πως εκτός από τις υλικές ανάγκες υπάρχουν και οι ανάγκες της ψυχής και ότι οι δεύτερες δεν ικανοποιούνται πάντα με υλικό τρόπο.
Γι’ αυτό όταν το φάρμακο που προτείνει ο ΣΥΡΙΖΑ είναι η μνήμη, ενώ όλοι επιζητούν τη λήθη, ο ΣΥΡΙΖΑ απορρίπτεται.
Εδώ εδράζεται το αντι-ΣΥΡΙΖΑ μένος.
Ο ρόλος εν προκειμένω της τηλεόρασης είναι καθοριστικός.
Ο Νιλ Πόστμαν στο βιβλίο του «Τηλεόραση, ο πολιτισμός του θανάτου» θεωρεί την τηλεόραση ως κρίσιμο εργαλείο για το νέο πολιτισμό και το νέο ολοκληρωτισμό.
Κι αυτό γιατί η τηλεόραση συνιστά μία «μεταφορά»(metaphora), και η μεταφορική λειτουργία της συνίσταται στους συμβολισμούς των πληροφοριών της, τις πηγές, την ποιότητα και την ταχύτητα της ενημέρωσης και το περιβάλλον μέσα στο οποίο παράγονται οι ειδήσεις.
Η τηλεόραση διχοτομεί απόλυτα τη φαντασία, που χάνει τις αποχρώσεις, παύοντας να είναι φαντασία.
Απομένει έτσι μόνο ο δαιμονισμός του Άλλου, του Παύλου, του Λουκμάν, του Ζακ, του ΣΥΡΙΖΑ.
Είναι «η μιλιά της βουβαμάρας»(Κίκεργκωρ) του αποβλακωμένου και χειραγωγημένου ιδιώτη και ο ζωώδης ηδονισμός ως νόημα της ζωής του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου