Μία γυναικα με καταγωγή από την Αρμενία αυτοκτόνησε πέφτοντας στο κενό από το κτίριο του Νοσοκομείου Νίκαιας, όπου εργαζόταν ως αποκλειστική νοσοκόμα, στην προσπάθειά της να αποφύγει τον έλεγχο της αστυνομίας, καθώς βρισκόταν στην Ελλάδα χωρίς χαρτιά. Η Athens Voice θεώρησε σωστό και αστείο να δημοσιεύσει μια φωτογραφία με το παρακάτω σχόλιο. Μολονότι οι αναρτήσεις κατέβηκαν μετά τις αντιδράσεις, είναι σίγουρα διδακτικές: Γιατί αν το κάθε «Μακελειό» δείχνει την ωμή μορφή του φασισμού και της μισαλλοδοξίας, η κάθε Athens Voice καλλωπίζει την όψη της φρίκης, βάζει το όμορφο περιτύλιγμα, μια περίτεχνη κορδέλα δώρου και τα σερβίρει στον μέσο αναγνώστη ως κάτι κανονικό, ή και μοντέρνο.
σχόλιο του Θάνου Καμήλαλη
Κάπως έτσι, η περιφρόνηση, το μίσος για τον συνάνθρωπο, τον φτωχό, τον αδύναμο, τον διαφορετικό, τον νεκρό, μπαίνουν με «καθωσπρέπει» τρόπο στο κάθε σαλόνι, στην κάθε οθόνη. Πότε με όρους νεοφιλελεύθερους, πότε σε εκφάνσεις ωμά ρατσιστικές. Δεν έχει σημασία να βάλουμε μονάδα μέτρησης στην υπανθρωπιά, για να μάθουμε αν το χιούμορ με έναν θάνατο είναι βαρύτερο ή ελαφρύτερο από τους διαδικτυακούς «ψόφους» που εκτοξεύονται προς κάθε κατεύθυνση και με κάθε αφορμή. Σημασία έχει, να αναγνωρίζουμε, ότι δίπλα από το απεχθές πρόσωπο του τέρατος, υπάρχουν πολλά μασκαρεμένα τερατάκια έτοιμα να πετάξουν, σε μικρές, εύπεπτες αλλά κοινωνικά τοξικές δόσεις το δηλητήριό τους. Και να μην τα φοβόμαστε, αλλά να αντιδράμε, να φωνάζουμε κόσμια, με επιχειρήματα αλλά και πυγμή. Γιατί η μάχη της πληροφορίας και η προσπάθεια για μια πιο ανοιχτή κοινωνία είναι συνεχείς.
Άλλωστε, την «κανονικοποίηση» του φασισμού την είδαμε πριν από λίγα χρόνια, την περίοδο της ανόδου της Χρυσής Αυγής. Τότε που τα συστημικά ΜΜΕ ασχολούνταν με την εμφάνιση του Κασιδιάρη ή την μουσική καριέρα του Γερμενή, τότε που προέβαλαν τα συσσίτια μόνο για Έλληνες, τότε που οι νεοναζί παρουσιάζονταν με όρους lifestyle και με όρους «λαϊκού κινήματος», τότε που οι οπαδοί τους ήταν «αγανακτισμένοι πολίτες» στον Άγιο Παντελεήμονα και αλλού. Πλέον, μπορεί η Χρυσή Αυγή να βρίσκεται στο καναβάτσο, αλλά η «κανονικοποίηση» και διάχυση μέρους των ιδεών της παραμένει.
Λίγο με την προώθηση σχηματισμών όπως του Βελόπουλου, λίγο με τα αστεία για μια νεκρή μετανάστρια, λίγο με τα ανυπόστατα ρεπορτάζ για το «πρεζάκι – ληστή» του κοσμηματοπωλείου, οι μικρές δόσεις δηλητηρίου διαχέονται κάθε τόσο στην κοινωνία και μάλιστα σε ένα αρκετά μεγάλο και εν μέρει ανυποψίαστο ακροατήριο. Έτσι έρχονται ή έστω ενισχύονται οι ψόφοι και τα «καλά να πάθει».
Είναι σημαντικό να μην γελάμε με ένα τέτοιο γεγονός, με έναν θάνατο, με μια τέτοια φρίκη. Να προσπαθούμε να ζούμε σε μια κοινωνία όπου κανείς δεν θα γελάει με τη φρίκη. Και να μην αφήνουμε τους μισάνθρωπους να γελούν ανενόχλητοι με τη φρίκη. Το πιο απλό είναι να οδηγήσουμε αυτό το γέλιο στον φυσικό του χώρο, χωρίς ποινές, χωρίς εντάσεις, χωρίς ανάγκη κυρώσεων και να παροτρύνουμε και τους γύρω μας να κάνουν το ίδιο. Είναι άλλωστε πολύ δύσκολο να ακουστεί κανείς μέσα από έναν κάδο σκουπιδιών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου