Βασίλης Πάικος
Αν παρακολουθήσει κανείς τον πολιτικό του λόγο σε όλα τα έως τώρα «μπαλκόνια» του, εκεί καταλήγει. Κατά 50% - 60% "Μακεδονικό", και στο υπόλοιπο όλα τ’ άλλα, έτσι για τα μάτια. Θεμιτό; Ίσως.
Ο καθείς και τα όπλα του βλέπεις. Λογικό; Όχι βέβαια. Μια και απουσιάζει από την ατζέντα του η Ευρώπη, σε τούτη μάλιστα, την δυσκολότερη παρά ποτέ συγκυρία. Εθνικώς ωφέλιμο; Ούτε κατά διάνοια. Δεδομένου ότι πριμοδοτεί ανεπίτρεπτα τον εθνικισμό. Με ό,τι αυτό συνεπάγεται...
Εν γνώσει των συνεπειών, και εν επιγνώσει των ευθυνών του, επιμένει ο Κυριάκος Μητσοτάκης να πριμοδοτεί τον εθνικισμό με όχημα το "Μακεδονικό". Και σ’ αυτή την προεκλογική κούρσα, ενόψει των ευρωεκλογών. Επιμένει, παρότι ξέρει, παρ’ ότι καταλαβαίνει...
Ξέρει πολύ καλά ο πρόεδρος της Ν.Δ. ότι η Συμφωνία των Πρεσπών είναι ό,τι καλύτερο θα μπορούσε να πετύχει ποτέ η Ελλάδα. Ξέρει πολύ καλά ότι προς αυτή την κατεύθυνση, αν και με αισθητά λιγότερες αξιώσεις και μικρότερες προσδοκίες, επιχείρησαν όλοι οι προηγούμενοι, δίχως να τα καταφέρουν. Ξέρει πολύ καλά πως αν τα κατάφερναν, θα πανηγύριζαν, όπως έχουν ήδη υποστηρίξει στενοί τους συνεργάτες. Και ξέρει επίσης πολύ καλά πως η συγκεκριμένη συμφωνία, έτσι ακριβώς όπως είναι και βρίσκεται, μονάχα να ωφελήσει πολλαπλώς τη χώρα μας μπορεί...
Και καταλαβαίνει πολύ καλά ο πρόεδρος της Ν.Δ. πως, μ’ αυτήν του την τακτική, δηλητηριάζει τον λαό. Και υποθηκεύει το μέλλον της χώρας. Καταλαβαίνει πολύ καλά ότι, για την άγρα κάποιων ψήφων, ψαρεύει σε θολά νερά, σε λασπόνερα. Σε πολιτικό βούρκο. Καταλαβαίνει πολύ καλά ότι το δηλητήριο του εθνικισμού, στην ακραία του μάλιστα εκδοχή, όπως σήμερα, εύκολα διασπείρεται, όμως πολύ - πολύ δύσκολα ξεριζώνεται. Και παρενεργεί παθογενώς εφ’ όλης της ύλης για πολλά - πολλά χρόνια. Καταλαβαίνει πολύ καλά πως ένας λαός συστηματικά παραπληροφορημένος (από μερίδα του πολιτικού κόσμου αλλά και από τα φίλια του Μητσοτάκη μέσα) εύκολα εκτρέπεται προς κατευθύνσεις όλως ανεξέλεγκτες και όχι σπάνια οδυνηρές. Έως και εγκληματικές...
Ποιος από τους δύο;
Δεν έχει κανένα άλλοθι ο Κυριάκος Μητσοτάκης γι’ αυτή του την ολέθρια τακτική. Το παραμικρό. Και βέβαια ούτε κατά διάνοια το άλλοθι της άγνοιας. Δεν είναι Δημήτρης Σταμάτης, δεν είναι Βασίλης Κικίλιας, δεν είναι Σοφία Βούλτεψη ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Ξέρει πολύ καλά τι κάνει. Ξέρει πολύ καλά, με άλλα λόγια, πόσο ζημιογόνο είναι αυτό που κάνει. Ως προς τις βραχυχρόνιες συνέπειές του, αλλά, το χειρότερο, ως προς τις μακροχρόνιες παρενέργειές του.
Και ξέρει πολύ καλά επίσης γιατί το κάνει. Το κάνει επειδή επενδύει σε άμεσα εκλογικά οφέλη, ποντάροντας στο θυμικό, μονάχα στο θυμικό μερίδας του ελληνικού λαού. Παραμερίζοντας ολωσδιόλου, σε βαθμό πλήρους περιφρόνησης, τη λογική, τη στοιχειώδη.
Αλλά το κάνει επίσης και επειδή έχει στερέψει από την άλλη την, ας πούμε, πιο ουσιαστική αντιπολιτευτική επιχειρηματολογία. Μια και έχει διαψευσθεί σε όλες του τις καταστροφολογικές προβλέψεις και τις αντίστοιχες προσδοκίες.
Το κάνει ακόμη προκειμένου να καλύψει έτσι την προγραμματική ένδεια του κόμματός του. Το κάνει, τέλος, προκειμένου να αποπροσανατολίσει από τα θηριώδη σκάνδαλα που, απ’ ό,τι όλα δείχνουν, βαρύνουν διαχρονικά το κόμμα του.
Το κάνει με σχέδιο και με στόχο, το κάνει εν ψυχρώ...
Θα αποδώσει άραγε η τέτοια τακτική, για λογαριασμό της Ν.Δ., τα προσδοκώμενα εκλογικά οφέλη; Δεν αποκλείεται, πράγματι δεν αποκλείεται.
Το ζήτημα είναι το κόστος, το τίμημα που θα καταβληθεί σχετικώς. Για το περιεχόμενο και το μέγεθος του οποίου φαίνεται πως δεν δίνει δεκάρα ο Κυριάκος Μητσοτάκης.
Και, για σκέψου. Αν επιλέγει αντικείμενο εκλογικής ύλης πέρα και κόντρα στα ίδια του τα πιστεύω μόνο και μόνο στο όνομα της κάλπης, πρόκειται ή δεν πρόκειται για τον ορισμό του λαϊκισμού; Του λαϊκισμού στη φτηνότερη και τη χυδαιότερη εκδοχή του.
Κι από την άλλη μεριά. Ο Αλέξης Τσίπρας επιλέγει να αναμετρηθεί με την Ιστορία, προχωρώντας στην επίλυση ενός κορυφαίου ζητήματος εξωτερικής πολιτικής. Γνωρίζοντας ότι θα κληθεί προς τούτο να καταβάλει πολιτικό κόστος, ίσως και σοβαρό πολιτικό κόστος.
Ποιος από τους δύο μπορεί λοιπόν να διεκδικήσει με αξιώσεις τον τίτλο του ηγέτη του άξιου της πατρίδας; Σε ποιον από τους δυο μπορείς να εμπιστευτείς τις τύχες του τόπου σου;
Η απάντηση στο μυαλό, στην καρδιά και στην συνείδηση του καθενός από μας...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου