Την ίδια μέρα που ήταν σε εξέλιξη η αιματηρή σφαγή με 49 νεκρούς και άλλους τόσους τραυματίες σε δύο μουσουλμανικά τεμένη στο Κράισττσερτς της Νέας Ζηλανδίας από έναν καθομολογία φασίστα,
-με τα περισσότερα θύματα να είναι πρόσφυγες και μετανάστες από χώρες όπως το Πακιστάν, η Ινδία, η Μαλαισία, η Ινδονησία, η Τουρκία, η Σομαλία και το Αφγανιστάν- δύο περιστατικά λαμβάνουν χώρα μέσα στα πόδια μας με όχι και τόσο διαφορετικό περιεχόμενο.
Μιλάμε για την ελεεινή απρόκλητη και προσχεδιασμένη επίθεση 70 κατοίκων (;) των Βιλίων την Παρασκευή σε ξενοδοχείο μισθωμένο από τον Διεθνή Οργανισμό Μετανάστευσης με στόχο 20 οικογένειες προσφύγων με τα παιδιά τους προερχόμενες από τη Σάμο, τη Λέρο και τη Χίο.
Ο όχλος επιτέθηκε στο ξενοδοχείο άμα την άφιξη των προσφύγων με λοστάρια, πέτρες, κροτίδες και άλλα αντικείμενα, σπάζοντας την τζαμαρία της εισόδου.
Μάλιστα δεν δίστασαν να μπουκάρουν και σε δωμάτια του ξενοδοχείου για να χτυπήσουν ακόμη και μικρά παιδιά.
Πατέρας δύο κοριτσιών χτυπήθηκε από τους κανίβαλους με πυροσβεστήρα, σπάζοντας εν συνεχεία την πόρτα του δωματίου, βρίζοντας και κλωτσώντας τα δύο μικρά.
Το μόνο ενθαρρυντικό είναι ότι παρά την ρατσιστική τρομοκρατία που επιχειρούν να επιβάλουν στο χωριό, αρκετοί κάτοικοι των Βιλίων, βρήκαν το θάρρος να καταγγείλουν το ρατσιστικό αμόκ και τις εγκληματικές πράξεις των συντοπιτών τους.
Την ίδια ώρα στη Σάμο απέχουν από τα μαθήματα τους, για δεύτερη εβδομάδα, με απόφαση των γονέων τους, οι μαθητές του Δημοτικού Σχολείου άνω Βαθέος της Σάμου γιατί δεν θέλουν προσφυγόπουλα στο σχολείο τους.
Ανάλογο αίτημα κατέθεσαν με κοινό τους ψήφισμα 12 σύλλογοι σχολείων πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης του νησιού.
Και δεν πρόκειται για μια μικρή μειοψηφία.
Από τους 150 μαθητές του σχολείου απείχαν τη Δευτέρα οι 106.
Η απόφαση μάλιστα για συνέχιση της αποχής λήφθηκε με 70 γονείς να ψηφίζουν υπέρ της αποχής και 16 κατά και αναμένεται να αποφασισθεί κλιμάκωση των κινητοποιήσεων με κορύφωση την Τετάρτη 20 Μαρτίου, και αποχή του συνόλου των μαθητών των δημοτικών σχολείων του νησιού.
Μα έχει σχέση το μακελειό της Νέας Ζηλανδίας με τις αναίμακτες διαμαρτυρίες απλών πολιτών στην «φιλόξενη» Ελλαδίτσα;
Κι όμως έχει.
Το υπόβαθρό σε όλες τις περιπτώσεις είναι κοινό.
Ο δολοφόνος της Νέας Ζηλανδίας με τους νοικοκυραίους στα Βίλια και τη Σάμο που πετάνε πέτρες σε πρόσφυγες και προπηλακίζουν προσφυγόπουλα αντιλαμβάνονται τα όσα συμβαίνουν γύρω τους με τον ίδιο ακριβώς τρόπο.
Αρπάζουν χωρίς καμία δυσκολία ότι επιχείρημα βρουν στον φασιστικό ιδεολογικό βόθρο για να εξοπλιστούν ενάντια σε μια δήθεν «ασιατική αφρικανική ή μουσουλμανική εισβολή που απειλεί την κοινωνική συνοχή».
Ο μακελάρης της Νέας Ζηλανδίας επισκέφτηκε μπόλικες φορές την Ευρώπη και τα βαλκάνια για να φουλάρει τον εγκέφαλό του με ακόμα περισσότερα λύματα.
Αυτά ήταν που του όπλισαν το χέρι.
Η ισλαμοφοβία και η μεταναστευτική «εισβολή» είναι η κινηματική αιχμή του νεοφασισμού, όχι μόνο στην Ευρώπη αλλά σε όλο τον κόσμο.
Πίσω όμως από τις φοβίες και τις εισβολές που παρουσιάζουν τη ρατσιστική επιθετικότητα ως μια αυθόρμητη αυτοάμυνα των ντόπιων ενάντια στα μικρόβια, την εγκληματικότητα, και την αλλοίωση του πολιτισμικού χαρακτήρα των δυτικών κοινωνιών, γίνεται όλο και πιο εμφανής ο πραγματικός στόχος αυτών των δυνάμεων.
Η επαναφορά στο προσκήνιο των βρομερών φυλετικών θεωριών του φασισμού και του ναζισμού. Η επαναφορά της ιδεολογίας της «λευκής υπεροχής», του φυλετισμού.
Πρόκειται για μια μαζική κίνηση της μικροαστικής λάσπης με σκοπό την εγκαθίδρυση ενός φυλετικού καπιταλισμού, με ανώτερες και κατώτερες φυλετικές ομάδες, με πληθυσμούς που θα έχουν δικαιώματα και με άλλους που δεν θα έχουν.
Ηθικοί αυτουργοί
Οι δυτικές κοινωνίες για ακόμα μια φορά μετά το μακελειό στο Κράισττσερτς (Εκκλησία του Χριστού κατά τα άλλα) έπεσαν από τα σύννεφα.
Υποκρισία για όσκαρ.
Αλήθεια βρε απατεώνες, ποιος από το 90 ταΐζει τα μυαλά των υπηκόων της αυτοκρατορίας αντιμεταναστευτικό και αντιμουσουλμανικό μένος;
Ποιοι μιλάνε μέρα νύχτα για τους «λάθρους, τους Πάκι, τις αρρώστιες που κουβαλάνε και θα μολύνουν» τους κανακάρηδες της δύσης;
Ποιοι κρατάνε τους πληθυσμούς αυτούς σε στρατόπεδα συγκέντρωσης και τους γκετοποιούν όπου κι αν τολμήσουν να εγκατασταθούν, προσπαθώντας να ενταχθούν μάταια φυσικά στον ντόπιο κοινωνικό ιστό;
Ποια ακριβώς είναι η διαφορά των νοικοκυραίων στα Βίλια που επιτέθηκαν στα γυναικόπαιδα και το δολοφόνο στο Κράισττσερτς;
Μήπως ότι οι πρώτοι απλά δεν κρατάγανε πολυβόλα;
Το τσογλάνι του Κράισττσερτς σύμφωνα με όσους τον γνώριζαν ήταν ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας.
Δεν έχουμε καμία αμφιβολία επ’ αυτού.
Ο κανιβαλισμός έχει προ πολλού εισβάλει στα σπίτια ακόμα και των καθώς πρέπει υπηκόων της αυτοκρατορίας.
Μέσα σ’ αυτό το περιβάλλον είναι επόμενο κάποιοι να θελήσουν να κάνουν πράξη αυτό που ακούγεται σωρηδόν από κρατικά και παρακρατικά μέσα προπαγάνδας.
Στο εμετικό «μανιφέστο» του, με τίτλο «Η Μεγάλη Αντικατάσταση» («κλεμμένο» από ένα δοκίμιο του Γάλλου ακροδεξιού συγγραφέα Ρενό Καμί, όπου γίνεται λόγος για την «αντικατάσταση» των ευρωπαϊκών λαών από Ασιάτες και Αφρικανούς μετανάστες) ο 28χρονος αυστραλός μακελάρης ονόματι Μπρέντον Τάραντ παρουσιάζει τον εαυτό ως λευκό μαχητή και φασίστα.
Μιλάει ανοιχτά για τη «δημιουργία ατμόσφαιρας φόβου» και την «υποκίνηση βίας» κατά των μουσουλμάνων και για τη μάχη κατά της «λευκής γενοκτονίας» που απεργάζονται οι «εισβολείς» μετανάστες και δη οι μουσουλμάνοι.
Δεν κρύβει τον θαυμασμό του για τον Νορβηγό ναζιστή τρομοκράτη Αντερς Μπρέιβικ, που δολοφόνησε εν ψυχρώ 77 ανθρώπους σε κατασκήνωση νέων του Νορβηγικού Εργατικού Κόμματος το 2011 ενώ παραδέχεται πως είχε προσχεδιάσει το χτύπημα εδώ και δύο χρόνια.
Ο Tarrant χαιρέτισε τον αμερικανό πρόεδρο Τραμπ ως «σύμβολο της ανανεωμένης λευκής ταυτότητας και κοινού σκοπού». Όπως και ο Τραμπ, ο Τάραντ χαρακτήριζε τους μετανάστες ως «εισβολείς», δηλώνοντας:
«Πρέπει να συντρίψουμε τη μετανάστευση και να απελάσουμε τους εισβολείς που ζουν ήδη στο έδαφός μας».
Στο ίδιο μανιφέστο δεν παραλείπει να συμπεριλάβει στο στόχαστρο τους «Αντίφα / Μαρξιστές / Κομμουνιστές”:
«Σε θέλω στο βλέμμα μου.
Θέλω το λαιμό σου κάτω από την μπότα μου».
Μεμονωμένα περιστατικά;
Οι αρχές στη Νέα Ζηλανδία αλλά και τα μίντια διεθνώς παρουσιάζουν το μακελειό ως μεμονωμένο περιστατικό.
«Ο δράσης έδρασε μόνος του» τονίζει η αστυνομία για να δέσει μια και καλή το παραμύθι.
Ως εκ τούτου δεν είμαστε μάρτυρες ενός κοινωνικού γεγονότος, αλλά μιας ψυχοπαθολογικής περίπτωσης, ενός φαντασιόπληκτου φασιστοειδούς.
Η δυτική κοινωνία αφού πρώτα καταδίκασε υποκριτικά τη μαζική δολοφονία πέφτοντας από τα σύννεφα, τώρα επιχειρεί να την κουκουλώσει, σαν να μην την αφορά.
Σαν να μας προέκυψε από το πουθενά, σαν να μην έχει σχέση με το γενικευμένο αντιμεταναστευτικό αμόκ, με την συστηματική προπαγάνδα ενάντια στους μουσουλμάνους, με την διαρκή κίνηση εδώ και 28 χρόνια (από τον πρώτο πόλεμο στο Ιράκ) επαναποικιοποίησης της μέσης ανατολής και όχι μόνο.
Όχι η δύση για ακόμα μια φορά παριστάνει το αθώο θύμα.
Δεν μπορεί ο Τάραντ να αντιπροσωπεύει τα ήθη του δυτικού κόσμου που «σέβεται την αξία της ανθρώπινης ζωής».
Κι όμως το Κράισττσερτς δεν είναι η μοναδική περίπτωση.
Οι μαζικές επιθέσεις σε ανυπεράσπιστους στόχους των σύγχρονων σταυροφόρων πολλαπλασιάζονται ραγδαία για να είναι απλά συμπτώσεις.
Από τη μαζική δολοφονία του Μπρεβικ στη Νορβηγία το 2011 στις δολοφονίες του 2012 που πραγματοποίησαν φασίστες σε ένα ναό των Sikh στο Oak Creek του Wisconsin το 2012 και σε ένα σπίτι εβραϊκής φροντίδας στο Overland Park στο Κάνσας το 2014.
Η σφαγή των Αφροαμερικανών πιστών στο Τσάρλεστον της Νότιας Καρολίνας το 2015, εννέα νεκροί σε ένα τζαμί στην πόλη του Κεμπέκ του Καναδά το 2017,.
η δολοφονία 11 εβραίων πιστών στη Συναγωγή του Δέντρου της Ζωής το 2018 στο Πίτσμπουργκ της Πενσυλβάνιας, είναι μόνο ορισμένες από τις δεξιές τρομοκρατικές ενέργειες που πυκνώνουν επικίνδυνα.
Έτσι όμως παρουσιάζονται και τα άθλια περιστατικά ρατσιστικής βίας στην Ελλάδα, σαν μεμονωμένα, ή και σαν αυθόρμητη αντίδραση ντόπιων κατοίκων.
«Ε δεν είναι και φασίστες».
Απαντούν κάθε τόσο οι ξεπλένηδες του ρατσισμού και τους εθνικισμού.
Μόνο και μόνο για να καταστούν μέρος της συμπεριφορικής κανονικότητας.
Και αφού αποενοχοποιηθούν, θα θεωρηθούν και πράξεις αντίστασης στο «μαρξιστικό κατεστημένο των ανθρωπίνων δικαιωμάτων» και στο τέλος θα αποτελούν μια ακόμα θεμιτή πρόταση.
Ανοιχτή κοινωνία και κοινωνικό συμβόλαιο μόνο για τους λευκούς
Η αυτοκρατορία διαφημίζει τον εαυτό της ως υπόδειγμα «ανοιχτής και ανεκτικής κοινωνίας». Όλα αυτά όμως είναι ένα φύλο συκής.
Στην πραγματικότητα η ανοιχτή κοινωνία αφορά μόνο τους πιστούς υπηκόους.
Κάθε μέρα η Ευρώπη και η Αμερική και ξοπίσω οι παλιές λευκές δυνάμεις του νότιου ημισφαιρίου μεταβάλλονται σε κλειστά φρούρια.
Η κατάρρευση του μεταπολεμικού κοινωνικού συμβολαίου και της «ανοιχτής κοινωνίας», έφεραν την ανασφάλεια και τη φτωχοποίηση στην καρδιά των δυτικών μητροπόλεων.
Η άρχουσα τάξη έχει ανάγκη ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο με τους φτωχοποιημένους πλέον υπηκόους τους, αλλά και ένα αφήγημα για τα δεινά τους.
Η «μεγάλη αντικατάσταση» είναι αυτό το αφήγημα.
Κάποτε ήταν οι εβραίοι, τώρα είναι οι μουσουλμάνοι, οι πρόσφυγες από την Αφρική και την Ασία.
Αυτοί «ευθύνονται» για όλα τα κακά της γηραιάς ηπείρου και των λευκών απογόνων της ανά την υφήλιο.
Ο αυστραλός δολοφόνος επισκέφτηκε αρκετές φορές τα πατρογονικά του εδάφη, αναζητώντας τη χαμένη του ταυτότητα, στο νησί της πάλαι ποτέ Βρετανικής αυτοκρατορίας.
Τότε που οι «κατώτερες φυλές» ήταν κάτω από τη μπότα της, μια εποχή που ελπίζει ότι θα ξανάρθει μαζί και οι ηρωικές στιγμές της λευκής υπεροχής, όπως φαντασιώνεται όχι μόνο το τσογλάνι από την Αυστραλία αλλά και εκατομμύρια ηλίθιοι που στοιχίζονται πίσω από την άκρα δεξιά στην Ευρώπη, στην Αμερική, στην Αυστραλία, ακόμα και τη Βραζιλία.
Στην τελευταία βέβαια σαν επιστάτες των βόρειων αφεντικών τους.
Τι κινητοποιεί όμως σκουλήκια σαν τον Τάραντ να στρατευτούν σ’ αυτό το σχέδιο;
Ο δολοφόνος δήλωνε εκτός των άλλων ότι είναι ένας «απλός, λευκός άνδρας της εργατικής τάξης» που μεγάλωσε σε μια φτωχική οικογένεια.
Πως αποφάσισε να γίνει φασίστας δολοφόνος από ένα «παιδί βοηθούσε αφιλοκερδώς τα φτωχότερα παιδιά»;
Δύο είναι οι λόγοι όχι μόνο της στροφής του Τάραντ αλλά και όλων όσων έλκονται από την άκρα δεξιά.
Το τέλος της δυτικής ευημερίας και η αδυναμία να προσφέρει η αυτοκρατορία ένα εξασφαλισμένο μέλλον στους υπηκόους της, γεγονός που επιβεβαιώνεται και στη διάλυση των βασικών μέσων κοινωνικής προστασίας που πρόσφερε τις δεκαετίες της μεταπολεμικής άνθησης.
Ο δεύτερος λόγος είναι η ματαίωση των προσδοκιών που υποσχέθηκε η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση μετά την κατάρρευση του ανατολικού μπλοκ το 1990.
Αντί της επαναποικιοποίησης της Ρωσίας και της Κίνας οι δύο αυτές δυνάμεις φάνηκε ότι είχαν τις εσωτερικές δυνάμεις να αναστρέψουν το πεπρωμένο που τους επιφύλασσε η «ανοιχτή κοινωνία» μετά το «τέλος της ιστορίας».
Τι κρίμα ε;
Και όχι μόνο αυτό.
Τώρα πια στέκουν απειλητικές ακόμα και για την ύπαρξη της αμερικανικής ηγεμονίας, αμφισβητώντας ακόμα και χωρίς να το θέλουν δια του όγκου τους όλες τις μεταπολεμικές ισορροπίες.
Η δύση πρέπει να αντεπιτεθεί, αν θέλει να παραμείνει η μόνη ατλαντική δύναμη στον πλανήτη. Είναι προφανές ότι μια κατευθείαν αναμέτρηση τουλάχιστον αυτή τη στιγμή είναι αδιανόητη.
Γι’ αυτό περιορίζεται στην περιφερειακή αποκατάσταση αλλά και σε μια νέα συσσώρευση δυνάμεων στο εσωτερικό της αυτοκρατορίας.
Η καλλιέργεια του κινδύνου δεν αφορά προφανώς μερικά εκατομμύρια πρόσφυγες, αλλά κυρίως η εμπέδωση σε αυτούς αλλά και σε όλον τον υπόλοιπο πλανήτη ότι τα αφεντικά παραμένουν οι λευκοί. Αυτό είναι και μια πρόταση στη λευκή εργατική τάξη.
Σε αυτή τουλάχιστον που νιώθει ότι ανήκει ο δολοφόνος της «Εκκλησίας του Χριστού». Λευκός, χριστιανός, αντιμουσουλμάνος, αλλά και εργάτης.
Έτσι για να μπερδεύονται και όσοι ταυτίζουν τον εργάτη με απεργίες επαναστάσεις και σοσιαλισμούς.
Η απαξίωση του παλιού κοινωνικού συμβολαίου μαζί με την απαξίωση των παλιών -κυρίως ρεφορμιστικών- εκπροσωπήσεων της εργατικής τάξης (συνδικάτα, σοσιαλιστική ή κομμουνιστικά κόμματα κάθε είδους) δεν μπορεί να αφήσει την κοινωνία χωρίς μια νέα διαταξική συνεννόηση.
Σε αυτή τη μεταβατική φάση οι φασίστες προβάλουν το δικό τους κοινωνικό σχέδιο. Κοινωνικό δίκτυο προστασίας ναι, συνεννόηση με τα αφεντικά ναι, αλλά μόνο για τους άριους. Η κοσμοπολίτικη αστική τάξη που έχει ανάγκη μια διευρυμένη αυλή το συζητάει, με τον ίδιο τρόπο που το συζήτησε πριν 100 χρόνια στην Ιταλία και λίγο αργότερα στη Γερμάνια. «Αν είναι να κάνουμε τη δουλειά μας ας την κάνουμε ακόμα κι έτσι».
Κάπου εκεί βρίσκει μια διέξοδο ο λευκός υπήκοος.
Ιδιαίτερα περιπτώσεις σαν τον Τάραντ.
Μετριότητες που αρπάζουν την ευκαιρία, όχι ακριβώς για να σώσουν τη λευκή φυλή, αλλά μέσα από κει το τομάρι τους.
Πατώντας πάνω στους άλλους, πουλώντας εξυπηρέτηση και προστασία στα αφεντικά τους.
Προαγωγοί, προστάτες, μαφιόζοι, πορτιέρηδες, πέρσοναλ τρείνερς, έμποροι ναρκωτικών, τραμπούκοι πάσης φύσεως, κάγκουρες, χουλιγκάνια και γενικώς όλοι τα αποτυχημένα παράσιτα, αφού πρώτα απέτυχαν στο Να η Ευκαιρία και στο Survivor επανέρχονται αυτή τη φορά στην αρένα για να πάρουν το αίμα τους πίσω, ως μαντρόσκυλα της αστικής αντεπανάστασης.
Σε αυτή τη νέα συνεννόηση δεν είναι όλα προαποφασισμένα. Κανένας «δημοκράτης» κοσμοπολιτέ νεοφελελες αστός δεν νιώθει άνετα με τα φασιστικά έκτροπα, ειδικά με τις μαζικές σφαγές.
Εννοείται ότι θα καταδικαστούν, για να κρατηθούν τα αναγκαία προσχήματα.
Άλλωστε το αστικό μπλοκ εξουσίας δεν περιλαμβάνει μόνο τους κανίβαλους φασίστες.
Περιλαμβάνει και μια πολυπληθή μικροαστική σκόνη μαζί με τις κυράτσες της που θέλει να ζει στα συννεφάκια και να κάνει ότι δεν καταλαβαίνει τι συμβαίνει γύρω της.
Το είδαμε κι αυτό το 1945 όταν η γερμανική κοινωνία έπεφτε από τα σύννεφα μαθαίνοντας για το ολοκαύτωμα και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης.
«Εμείς νομίζαμε ότι απλά ήταν κέντρα φιλοξενίας, που να φανταστούμε τι εγκλήματα γίνονταν εκεί μέσα;»
Κάπως έτσι όμως αντιδρά και η ελληνική κοινωνία ή τουλάχιστον ένα μέρος της για τα στρατόπεδα εγκλεισμού των προσφύγων ή με την αδιαφορία της στα φασιστικά εγκλήματα και την τάση της να τα θεωρεί εκδηλώσεις μεμονωμένων ψυχωτικών επεισοδίων, αλλά τις αντιδράσεις των κατοίκων στα Βίλια ή τη Σάμο φυσιολογική συμπεριφορά.
Έλα όμως που η Ρώμη είναι σε κίνδυνο.
Και οι κανίβαλοι σταυροφόροι είναι απολύτως χρήσιμοι σε αυτή τη φάση.
Πολύ περισσότερο για να επιβάλλουν στο εσωτερικό της δια της τρομοκρατίας του όχλου, την κοινωνική συνοχή που δεν μπορεί πλέον να εξασφαλιστεί με τη συναίνεση και τις υποσχέσεις μιας συνεχούς και αδιατάρακτης ατομικής ευημερίας.
Ο επίσημος πολιτικός κόσμος την ίδια ώρα που ρίχνει κροκοδείλια δάκρυα για τις μαζικές δολοφονίες της ακροδεξιάς του φράξιας, υποβαθμίζοντας συνειδητά τη σημασία τους, αφού δήθεν πρόκειται για μεμονωμένα περιστατικά, συνεχίζει να καλλιεργεί το φόβο, να αποκλείει τους μετανάστες, να διαδίδει υπόγεια ψέματα δίνοντας πάσα στους φασίστες να ολοκληρώσουν τη βρομοδουλειά, για να πιέσουν «από τα κάτω» για ακόμα πιο σκληρό θεσμικό πλαίσιο τη «δημοκρατική» νέα Ρώμη.
Στην νέα Ζηλανδία η 37χρονη πρωθυπουργός ηγέτης του Εργατικού Κόμματος Τζασίντα Άρντερν δήλωνε ότι «δεν υπάρχει χώρος στη Νέα Ζηλανδία για τους προμηθευτές του μίσους την ίδια ώρα που συγκυβερνάει με το ρατσιστικό και λαϊκιστικό κόμμα NZ First (Πρώτα η Νέα Ζηλανδία) το οποίο ιδρύθηκε το 1993 με μια ρητή αντι-ασιατική, αντι-μεταναστευτική πλατφόρμα.
Αλλά και εδώ το ίδιο δεν γίνεται;
Ο αριστερός ανθρωπιστής Τσίπρας δεν κυβερνούσε με ένα κόμμα που τώρα θα κατέβει στις εκλογές μαζί με τον Μπαλτάκο;
Σιγά το πράγμα ε;
Λογικό είναι όλα πια τα έχουμε συνηθίσει.
Και τους φασίστες και την υποκρισία.
Πολλοί πιστεύουν ότι ο ρατσισμός και ο φασισμός είναι προϊόν της καπιταλιστικής κρίσης και της νεοφιλελέεδικης παγκοσμιοποίησης που αφήνει παντού κοινωνικά συντρίμμια.
Πρόκειται με μια ακόμα αποτυχημένη προσπάθεια της κοινωνιολογίας να εξηγήσει τι συμβαίνει. Ο φασισμός είναι η απάντηση στην κρίση και όχι το προϊόν της.
Σε μια κρίση που δεν αφορά μόνο τα νούμερα της ανεργίας και τη μείωση των μισθών όπως την αντιλαμβάνονται οι ανίδεοι δημοσιογράφοι της σχολής του ΑNT1 και μαζί τους τα θαμμένα στον οικονομισμό think tank της αριστεράς, αλλά πρωτίστως κρίση αναπαραγωγής του συστήματος όπως αυτό έχει διαμορφωθεί στις τομές του 1945 και του 1990.
Δυστυχώς το στρατόπεδο της αντεπανάστασης έχει πλήρη συνείδηση της κατάστασης σε αντίθεση με το δικό μας που κοιμάται όρθιο.
ΥΣ. Λίγο πριν ανέβει το παρών άρθρο, ακόμα ένα κατόρθωμα του ελληνικού ρατσισμού επιβεβαιώνει το γενικό κλίμα μπόχας και δυσωδίας, στην Κόνιτσα αυτή τη φορά με την επίθεση κουκουλοφόρων με ρόπαλα σε πέντε έφηβους απ’ το Αφγανιστάν, που ζουν στη Δομή Επείγουσας Φιλοξενίας της Άρσις.
Το περιστατικό σημειώθηκε το βράδυ της Κυριακής σε υπαίθριο γήπεδο μπάσκετ, δίπλα στο Κλειστό Γυμναστήριο, όπου έπαιζαν τα παιδιά. Απ’ την επίθεση των ντόπιων Κου Κλουξ Κλαν υπέστη κάταγμα στο χέρι ένα απ’ τα προσφυγόπουλα, που μεταφέρθηκε στο Κέντρο Υγείας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου