Άδωνις: ένας άνθρωπος ο οποίος αν δεν είχε έρθει το μνημόνιο στην Ελλάδα θα ήταν ένας απλός ασφαλισμένος του ΤΕΒΕ

 

https://realpolitics.gr/92038/

Άδωνις Γεωργιάδης: ο άνθρωπος που έκανε την κρίση ευκαιρία

Γράφει αναγνώστης μας…

Όταν μετά από πολλά χρόνια ο ιστορικός του μέλλοντος καταγράψει την ιστορία των χρόνων της μνημονιακής Ελλάδας (αν φυσικά υπάρχει τότε Ελλάδα) αναμφίβολα θα έχει να αφιερώσει πολλά και ενδιαφέροντα κεφάλαια στον άνθρωπο ο οποίος ταυτίστηκε όσο κανείς άλλος με αυτήν την εποχή, τον Άδωνι Γεωργιάδη.

Και λέμε συγκεκριμένα για τον Άδωνι Γεωργιάδη, γιατί πέρα από κάθε αμφιβολία αποτελεί ένα πραγματικό φαινόμενο, ενδεχομένως, της παγκόσμιας πολιτικής ιστορίας. 

Ένας άνθρωπος ο οποίος μόλις πριν λίγα χρόνια έκανε cult τηλεοπτικές εκπομπές σε μικρά τηλεοπτικά κανάλια μιλώντας για υπαρκτά, ανύπαρκτα, γήινα και εξωγήινα, χθόνια και υποχθόνια αρχαιοελληνικά θέματα, κατάφερε σε λιγότερο από 15 χρόνια να γίνει το κεντρικό πρόσωπο του πολιτικού βίου της χώρας.

Η μεγάλη πλειοψηφία της κοινωνίας γνώρισε τον Άδωνι Γεωργιάδη όταν το 2007 εξελέγη βουλευτής Β’ Αθηνών με το ΛΑ.Ο.Σ. 

Η καθημερινή του τηλεοπτική παρουσία, ο τόνος και το ιδιαίτερο ύφος της φωνής του, η δημοσιότητα μέσω των showbiz εκπομπών για την σύντροφο και μετέπειτα δεύτερη σύζυγό του Ευγενία Μανωλίδου, και η –κυριολεκτικά- ολημερίς παρουσία του στα τηλεοπτικά κανάλια όπου εξέφραζε γνώμη επί παντός επιστητού, τον έκαναν πολύ γρήγορα μια από τις πιο αναγνωρίσιμες φιγούρες της πολιτικής και των κοσμικών στηλών.

Βέβαια για τους παροικούντες την Ιερουσαλήμ ο Άδωνις Γεωργιάδης κάθε άλλο παρά άγνωστος ήταν.

 Θα μπορούσε μάλιστα να πεί κάποιος ότι ήταν ιδιαίτερα γνωστός στον περιβόητο «ελληνοκεντρικό χώρο», δηλαδή σε αυτό το παράξενο και νοσηρό συνονθύλευμα όπου κατά έναν πραγματικά εντυπωσιακό τρόπο συμπλέκονται η αρχαιολατρία, ο δωδεκαθεϊσμός, οι εξωγήινοι, το πολυτονικό σύστημα γραφής, η πολιτική, το υπαρκτό και το φανταστικό.

Ο κ. Αδωνις Γεωργιάδης άρχιζε να γίνεται γνωστός στον «ελληνοκεντρικό χώρο» μέσα από τις εκπομπές του Κωνσταντίνου Πλεύρη στο Telecity κάπου στα τέλη της δεκαετίας του 1990. 

Συστηνόταν ως εκδότης αρχαίων Ελλήνων συγγραφέων και είχε πράγματι ενδιαφέρουσες συζητήσεις με τον κ. Πλεύρη περί της ελληνικής γλώσσας, του αρχαίου πολιτισμού και της ιστορίας.

Προικισμένος με ένα σπάνιο επικοινωνιακό χάρισμα δεν άργησε να δημιουργήσει έναν μικρό αλλά σημαντικό κύκλο ανθρώπων γύρω από το σωματείο του «Ελληνική Αγωγή» στο οποίο όπως διαφήμιζε παρέδιδε μαθήματα αρχαίων ελληνικών με μια πρωτότυπη μέθοδο διδασκαλίας. 

Στις εκπομπές του κ. Πλεύρη ο Άδωνις Γεωργιάδης ανακάλυψε την δύναμη και την σαγήνη της τηλεόρασης. 

Δεν θα αργήσει θα αποκτήσει την δική του τηλεοπτική εκπομπή στον σταθμό BlueSky την οποία παρουσίαζε με τον Ευάγγελο Μπεξή, μετέπειτα εκδότη του περιοδικού «Ιχώρ». 

Παράλληλα συνδέεται φιλικά και επαγγελματικά με τον κύκλο του «ελληνοκεντρικού χώρου», και συγκεκριμένα τον πρόσφατα θανόντα εκδότη Ιωάννη Σχοινά, την καθηγήτρια Μαρία Τζάνη, τον εκδότη του περιοδικού «Απολλώνιο Φώς» Ιωάννη Χαραλαμπόπουλο, τον γνωστό από τις εκπομπές του Χαρδαβέλα Γιώργο Τσαγκρινό, τον Ραδάμανθυ Αναστασάκη ιδιοκτήτη του «Ιδεοθέατρον» και κήρυκα της «πατρώας ελληνικής θρησκείας», και πολλούς άλλους ακόμα. 

Είναι η αρχή του αυτοαποκαλούμενου «ελληνοκεντρικού κινήματος». 

Ένα συνονθύλευμα από πρώην μαρξιστές «αρχαιολάτρες», φανατικούς αντίχριστους, οπαδούς της… «πατρώας θρησκείας», θαυμαστές του Εθνικοσοσιαλισμού «αρχαιολάτρες», αυτοαποκαλούμενους συγγραφείς, απλούς αφελείς θαυμαστές της αρχαίας Ελλάδας, αρκετούς επιτήδειους και πολλούς –πραγματικά πολλούς- ανθρώπους με προφανή ψυχολογικά προβλήματα.

 Φλέγοντα ζητήματα όπως οι Σπαρτιάτες του Περού, ο προκατακλυσμιαίος πολιτισμός, η κοίλη γη, η απώτερη καταγωγή των Ελλήνων από τον Σείριο, η Ομάδα Ε, οι ελληνικές ρίζες στη γλώσσα των Ίνκας, η καταστροφή του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού από τους Χριστιανούς, αν οι Βάσκοι είναι ομηρικοί Έλληνες ή πελασγικό φύλλο, 

αν ο Εχετλαίος στην μάχη του Μαραθώνα ήταν οντότητα του υπερπέραν, αλλά και τα πιο προσγειωμένα όπως η σκόπιμη καταστροφή των αρχαιολογικών χώρων από τις κυβερνήσεις, αποτελούσαν μερικά μόνο από τα πολλά και ωραία που καταπιάνονταν οι ευπατρίδες «ελληνοκεντρικοί»

Μπορεί σήμερα οι παρέες του Αδώνιδος να έχουν αλλάξει και τους δωδεκαθεϊστές να έχουν διαδεχθεί οι φαρμακοβιομήχανοι, οι κλινικάρχες και οι παραπολιτικοί δημοσιογράφοι, αλλά σίγουρα κανείς δεν πρέπει να ξεχνάει ποιος ήταν και από πού ξεκίνησε, που είναι άλλωστε και το τσιτάτο του σημερινού στενού του συνεργάτη…

Από τα, όχι και τόσο, μάκρυνα εκείνα χρόνια, μπορούσε κανείς να διακρίνει στο πρόσωπο στον χαρακτήρα, στη συμπεριφορά αλλά και στις πράξεις του Αδώνιδος μια υπέρμετρη φιλοδοξία, και ένα ισχυρό εγωισμό. 

Μέσα σε λίγα μόλις χρόνια κατάφερε να είναι ο αδιαφιλονίκητος ηγέτης του «ελληνοκεντρικού χώρου» εκδίδοντας ένα καλαίσθητο περιοδικό την «Ελληνική Αγωγή», έχοντας έναν αξιόλογο εκδοτικό οίκο, μια πολυτελή αίθουσα εκδηλώσεων «Άλς», διοργανώνοντας εκδρομές σε αρχαιολογικούς χώρους, διατηρούσε τηλεοπτικές εκπομπές, ραδιοφωνικό σταθμό «Ηρόδοτος», και έχοντας βιβλιοπωλεία σε κεντρικά σημεία των Αθηνών και των προαστίων.

 Μάλιστα μαθήτρια στην «σχολή» του Άδωνι υπήρξε για μια εποχή και η μικρή τότε κόρη του προέδρου της Χρυσής Αυγής κ. Μιχαλολιάκου!

Υπήρξε εποχή κατά την οποία η «σχολή» του «Ελληνική Αγωγή» (ουδεμία σχέση με την «Λακωνική Αγωγή» που ήταν κάπου σε ένα κτήμα στα Μεσόγεια, όπου διαδραματίστηκε κάποτε το ευτράπελο να θέλουν οι… μύστες να θυσιάσουν έναν τράγο που του είχαν βάψει τα νύχια και τον είχαν στολίσει με στεφάνια. 

Ο έρμος ο τράγος την ψυλλιάστηκε και άρχισε να τρέχει να σωθεί, και ευτυχώς σώθηκε επειδή όπως είπε κάποιος από τους παριστάμενους μύστες…. είναι σημάδι από τον Πάνα τον Αρκάδα), είχε ανοίξει παραρτήματα σε πολλές μεγάλες πόλεις.

Το περίπτερο των εκδόσεων «Γεωργιάδη» στις εκθέσεις βιβλίο στην Αθήνα αποτελούσε το σημείο αναφοράς των «ελληνοκεντρικών» και κάθε λογής γραφικών. Ήταν φανερό πως οι φιλοδοξίες του Αδώνιδος μόλις είχαν αρχίσει. 

Κάπως έτσι φτάνουμε στο 2003 περίπου, όπου στον λεγόμενο «ελληνοκεντρικό» χώρο έχει κάνει δυναμική εισβολή το νεοσύστατο κόμμα ΛΑ.Ο.Σ. του Γιώργου Καρατζαφέρη. Ένα κόμμα πραγματικό φαινόμενο, η ανάλυση του οποίου όμως ξεφεύγει από το παρόν άρθρο.

Αν και το ΛΑ.Ο.Σ. ιδρύθηκε το 2000 ο Άδωνις Γεωργιάδης θα προσχωρήσει σε αυτό 3 χρόνια αργότερα, όταν πλέον έχει αντιληφθεί ότι η προοπτική να εκλεγεί βουλευτής είναι πραγματικά υπαρκτή. 

Είναι δε χαρακτηριστικό ότι μέχρι τότε ουδέποτε είχε πολιτευτεί με κάποιο κόμμα (ο ίδιος ισχυρίζεται ότι υπήρξε μέλος της ΔΑΠ και της Πολιτικής Άνοιξης, χωρίς να επιβεβαιώνεται), αν και από τις σελίδες του εντύπου του οσάκις λάμβαναν χώρα εκλογές, προβάλλοντας «ελληνοκεντρικά» κόμματα όπως η Πρώτη Γραμμή του κ. Πλεύρη, το Κόμμα Ελληνισμού του κ. Σοφιανόπουλου, ακόμα και η Λιάνα Κανέλη η οποία τότε ήταν εκδότρια του περιοδικού «Νέμεσις» το οποίο έβλεπαν με συμπάθεια οι…. «ελληνοκεντρικοί»! 

Είναι δε χαρακτηριστικό πως ο νεαρός τότε Γεωργιάδης στις τηλεοπτικές του εμφανίσεις απαξίωνε την πολιτική και τα κόμματα, με τα γνωστά τσιτάτα «ότι διχάζουν τον λαό», κλπ κλπ.

Όλα αυτά άλλαξαν όταν το 2003 ο Καρατζαφέρης του προσφέρει την θέση του εκπροσώπου Τύπου του ΛΑ.Ο.Σ. 

Είχαν προηγηθεί τηλεοπτικές εμφανίσεις του Άδωνι στην εκπομπή του «Προέδρου» όπου εξυμνείτο το μεγάλο έργο της «Ελληνικής Αγωγής»… 

Την ίδια εποχή θα εισβάλει στην τηλεοπτική πραγματικότητα το φαινόμενο των «ελληνοκεντρικών» τηλεβιβλιοπωλών, το οποίο εγκαινίασε ο γνωστός Δημοσθένης Λιακόπουλος από το –ω του θαύματος- Τηλεάστυ! 

Ο Άδωνις θα ακολουθήσει αργότερα τον ίδιο δρόμο βλέποντας την μεγάλη απήχηση των εκπομπών αυτών στο συγκεκριμένο περιθωριακό κοινό του «εθνικού χώρου».

Αν και στις εκλογές που ακολούθησαν τον Μάρτιο του 2004 ο ΛΑ.Ο.Σ. δεν εκλέγει βουλευτές, ο Άδωνις έρχεται πρώτος σε ψήφους στην Β’ Αθηνών. 

Δεν θα ήταν άλλωστε υπερβολή να υποστηρίξει κάποιος ότι ο Άδωνις στο πρόσωπο του Γ. Καρατζαφέρη βρήκε τον πολιτικό και επικοινωνιακό μέντορά του.

 Η προσήλωση στο δόγμα ότι «να βγαίνεις στην τηλεόραση και ας είναι και σε εκπομπές μαγειρικής» μεταδίδεται από τον «Πρόεδρο» στον Άδωνι και έκτοτε γίνεται το φώς της ζωής του. 

Λίγους μήνες αργότερα και συγκεκριμένα τον Ιούνιο του 2004 ο Καρατζαφέρης εκλέγεται ευρωβουλευτής (μια άλλη ιστορία με πολλά ευτράπελα, «κουνελάκια» κλπ που δεν είναι του παρόντος…) και πλέον ο δρόμος προς την πολιτική καταξίωση φαίνεται να ανοίγει για όλους.

Ο Γ. Καρατζαφέρης διακηρύσσει σε όλους τους τόνους την απέχθεια και την αποστροφή του προς την «ακροδεξιά» και προσπαθεί να υιοθετήσει ένα life style προφίλ, με εμφανίσεις σε μεσημεριανάδικα, όμορφες παρουσίες, και άλλα όμορφα και ωραία πράγματα. 

Ο Άδωνις αντιλαμβάνεται εύκολα ότι αν θέλει να πετύχει τις αχαλίνωτες πολιτικές του φιλοδοξίες πρέπει να χορεύει στο ταμπούρλο που χτυπάει ο Καρατζαφέρης. 

Την ίδια περίοδο θα προσχωρήσει στο ΛΑΟΣ ο Μάκης Βορίδης μέχρι τότε πρόεδρος του κόμματος «Ελληνικό Μέτωπο».

 Αν ο Καρατζαφέρης ήταν για τον Άδωνι ο δάσκαλος και το πρότυπο του στο κοινώς λεγόμενον «παπατζιλίκι», ο Βορίδης υπήρξε το πρότυπό του στην πολιτική σοβαροφάνεια. 

Ο Άδωνις αρχίζει να μιμείται το ύφος, τον λόγο, τις εκφράσεις ακόμα και τις χειρονομίες του Μάκη Βορίδη στον λόγο του και στις εμφανίσεις του. 

Αυτό είναι κάτι που συνεχίζεται μέχρι σήμερα. 

Είναι προφανές ότι ο Μάκης Βορίδης άσκησε μια βαθιά υποβολή στον Άδωνι και αυτό δεν είναι δύσκολο να εξηγηθεί: 

Ο Βορίδης ήταν ήδη ένας σοβαρός επαγγελματίας στον χώρο του, είχε μόρφωση, παιδεία, πολιτική παιδεία, και σοβαρό και ορθολογικό λόγο, ευπρεπή εμφάνιση και σοβαρό κοινωνικό κύκλο. 

Εύκολα φαντάζεται κανείς το πολιτισμικό σοκ του Αδώνιδος να βλέπει στον πολιτικό και κοινωνικό κύκλο του Βορίδη, ιατρούς δικηγόρους, επιχειρηματίες και από την άλλη να βλέπει την… Αλτάνη…

Εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς ότι ο μόνος δρόμος για να πραγματοποιήσει τις πολιτικές του φιλοδοξίες ήταν να απεμπλακεί ή καλύτερα να αποστασιοποιηθεί από τον γραφικό υπόκοσμο που συναναστρεφόταν. 

Έπρεπε να δημιουργήσει ένα προφίλ «παράγοντα», έναν συνδυασμό βαθυστόχαστου λογίου (Βορίδης) και… δημεγέρτη πολιτικού (Καρατζαφέρης). 

Είναι εντυπωσιακό αλλά το κατάφερε και μάλιστα στον απόλυτο βαθμό. 

Την ίδια εποχή φημολογείται ότι πίεσε τον πρόεδρο του ΛΑΟΣ να «καρατομήσει» τον Λιακόπουλο ο οποίος είχε αποκτήσει μεγάλη προβολή και επιρροή τόσο μέσα στο Λάος όσο και στον ευρύτερο «ελληνοκεντρικό χώρο». 

Αυτό έγινε όταν ο Λιακόπουλος αποφάσισε να γίνει εκδότης πουλώντας από τηλεοράσεως βιβλία του σε πολύ χαμηλές τιμές. 

Αν και άλλοι λένε ότι η διαφωνία του ήταν εμπορική με τον ίδιο τον Καρατζαφέρη για την τιμή του τηλεοπτικού χρόνου στο Τηλεάστυ, οι κακές γλώσσες λένε ότι ο Άδωνις έντρομος πίεζε τον Καρατζαφέρη να «φάει» τον Λιακόπουλο διότι θα του «έκλεινε το μαγαζί»! 

Βέβαια αυτό δεν εμπόδισε τον Άδωνι να κάνει θριαμβευτική παρουσία λίγους μήνες πρίν σε μεγάλη εκδήλωση του Λιακόπουλου στο ξενοδοχείο Πρέζιντεντ.

 Είναι κάτι χαρακτηριστικό στην πολιτική διαδρομή του Άδωνι να αποθεώνει και μετέπειτα να αποτάσσει τους συνοδοιπόρους τους ή το αντίστροφο.

Το 2007 είναι το έτος ορόσημο για την καριέρα του Άδωνι. 

Εκλέγεται πανηγυρικά βουλευτής με το ΛΑΟΣ, και η καριέρα του ετοιμάζεται να απογειωθεί. 

Υιοθετεί απόλυτα το life style τόσο της πολιτικής όσο και της κοσμικότητας, καθημερινώς μετέχει αδιάκοπα και αδιάκοπα σε τηλεοπτικές εκπομπές (χαρακτηριστική είναι η ατάκα που το αποδόθηκε ως «ο άνθρωπος που νίκησε το ζάπινγκ, καθώς όποιο κανάλι και να έβαζες έβλεπες τον Άδωνι!).

Πλεόν ζει το όνειρό του. 

Μέχρι το επόμενο φυσικά. 

Είναι πλέον κοινοβουλευτικός ανήρ. 

Από εκεί που έστηνε πάγκους και τέντες σε εκθέσεις βιβλίου με τον Λεωνίδα και το φορτηγάκι τους, πλέον αρχίζει να κυκλοφορεί με ρόλεξ, και χρυσά μανικετόκουμπα, και να κάνει κοσμικές εμφανίσεις ως «εκλεγμένος βουλευτής του ελληνικού κοινοβουλίου» όπως με στόμφο διατυμπανίζει. 

Την ίδια εποχή η ευτυχία του θα ολοκληρωθεί με τον γάμο του με την συνθέτρια Ευγενία Μανωλίδου – Καραγιαννίδου. 

Η εξαίρετη πράγματι συνθέτης γίνεται η δεύτερη σύζυγος του Αδώνιδος και ο γάμος τους με κουμπάρο, ποιον άλλον, τον «Πρόεδρο» θα γίνει το κοσμικό γεγονός του μήνα στις μεσημεριανές εκπομπές «λόγου και τέχνης».

Άγνωστο πως, αν και πολλοί διατείνονται ότι ήταν με προώθηση του Γ. Καρατζαφέρη, η κα Μανωλίδου – Καραγιαννίδου αφήνει την συμφωνική μουσική και εισέρχεται και αυτή στον μαγικό κόσμο της τηλεόρασης. 

Η φράση, μάλλον ατυχής, για τον Άδωνι σε τηλεοπτικό πρωινό «αχ ο μπουμπούκος μου» θα μείνει εσαεί στις χρυσές σελίδες της ελληνικής τηλεόρασης.

 Για τον επόμενο καιρό το ζεύγος Γεωργιάδης – Μανωλίδου θα είναι το καθημερινό θέμα των κοσμικών εκπομπών. Ιδιαιτέρως όταν η κυρία Μανωλίδου αρχίζει να παρουσιάζει τον κυριολεκτικά τηλεοπτικό βόθρο «Η στιγμή της αλήθειας».

Ο Καρατζαφέρης όχι μόνο δεν ενοχλείται από όλον αυτό τον θόρυβο, αλλά απεναντίας τον επιδιώκει. Καταλαβαίνει ότι εισπράττει τζάμπα δημοσιότητα το Λάος και κατ επέκταση ο ίδιος. 

Παράλληλα ξέρει ότι είναι τέτοια η φύση της δημοσιότητας που αν και συνεπέρνει τον Άδωνι, στο μέλλον θα μπορούσε να την εκμεταλλευτεί για να τον «κοντήνει».

 Ίσως αυτό ήταν ένα από τα λίγα που έπεσε έξω ο «Πρόεδρος» καθώς όχι μόνο δεν κόντυνε τον Άδωνι, αλλά όταν ήρθε η ώρα ο Άδωνις του διέλυσε το κόμμα! 

Βέβαια μέχρι τότε ο Άδωνις ήταν ένα καθημερινός υμνητής του «Προέδρου» στον οποίο δήλωνε πίστη αφοσίωση και σεβασμό, κατακεραυνόνοντας τους εναντίους.

Ο Άδωνις ζει πλέον το όνειρό του: Βουλευτής, πλούσιος, αναγνωρίσιμος, με όμορφη γυναίκα. Το Adonis success story είναι γεγονός.

Με πολλά τέτοια όμορφα, πικάντικα, και αρχαιοελληνικά, περνά ο καιρός του Άδωνη ως κοινοβουλευτικού ανδρός. 

Η οικονομική κρίση κτυπάει την Ελλάδα, το μνημόνιο εισβάλει στην ζωή μας με τον Άδωνι Γεωργιάδη να γίνεται ο μεγαλύτερος απόστολος της μνημονιακής ιδέας. 

Έχει καταλάβει πλέον ότι την πολιτική ζωή του τόπου δεν ορίζουν οι «αρχαιολάτρες» αλλά τα ΜΜΕ και τα οικονομικά συμφέροντα τα οποία «αγαπούν» το μνημόνιο.

 Κατάλαβε πως το μέλλον τόσο της πολιτικής του καριέρας όσο και της επιβίωσης του ως «συστημικού παίκτη» είναι ο θρίαμβος του μνημονίου, τα αγαθά του οποίου υπερασπίζεται και διαλαλεί καθημερινώς στα τηλεοπτικά κανάλια. 

Εν τω μεταξύ στις εκλογές του 2011 κατέρχερται υποψήφιος περιφερειάρχης Αττικής (αληθής εκλογομανεία) με τον παράξενο τίτλο συνδυασμού «Αττική Οδός»! 

Βασικό προεκλογικό του σύνθημα υπήρξε το να μην κατασκευαστεί τζαμί στον Βοτανικό.

 Τελικά αν και διασύρθηκε εκλογικά, αυτό τον ωφέλησε καθώς όπως δήλωσε πριν λίγες ημέρες για να δικαιολογήσει την ψήφο του υπέρ της κατασκευής του τζαμιού, είπε ότι συμμορφώθηκε με την πλειοψηφία που ψήφισε ναι στο τζαμί στις περιφερειακές εκλογές του 2011!

Φτάνουμε στον Νοέμβριο του 2011. 

Με ένα πρωτοφανές τραπεζικό πραξικόπημα ανατρέπεται σε μια νύκτα η κυβέρνηση ΓΑΠ και αναλαμβάνει νέα κυβέρνηση με πρωθυπουργό τον Λουκά Παπαδήμο και την συμμετοχή ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και Λάος.

Ο Άδωνις αντιλαμβάνεται ότι ήρθε η ώρα να εκτοξευθεί. 

Ήρθε η ώρα να εισπράξει τα εύσημα για την πολύχρονη ήδη πολιτική του πάλη. Ορίζεται υφυπουργός Ναυτιλίας, και πλέον αρχίζει να σχεδιάζει το επόμενο βήμα. 

Πλέον το Λάος είναι πολύ μικρό για να καλύψει τις φιλοδοξίες ενός «υπουργού». 

Τα γεγονότα εξελίσσονται καλύτερα από ότι τα είχε φανταστεί. 

Μόλις 3 μήνες αργότερα ο Καρατζαφερης βλέπει το κόμμα να του να καταρρέει δημοκοπικά, τους παραδοσιακούς ψηφοφόρους του να του γυρίζουν την πλάτη και να προσχωρούν στην ανερχόμενη Χρυσή Αυγή και στους ΑΝΕΛ, και σε μια κίνηση απελπισίας αποσύρει την στήριξη του στην κυβέρνηση Παπαδήμου. 

Άδωνις και Βορίδης βλέπουν την γη να χάνεται κάτω από τα πόδια τους.

 Είναι υπουργοί και βλέπουν τον Καρατζαφέρη να τους διακόπτει βίαια το όνειρο τους, για να σώσει το πολιτικό του σωματείο. Τα παρασκήνια εκείνων των ημερών κάποτε θα καταγραφούν από την ιστορία και την θεατρική επιθεώρηση.

Ευθύς ο Άδωνις αντιλαμβάνεται ότι το Λάος είναι πλέον καμένο χαρτί.

 Δεν έχει κανένα μέλλον ως κόμμα και ο Καρατζαφέρης εχει απαξιωθεί από τους μέχρι χθές αβανταδόρους του στα ΜΜΕ. 

Βλέπει τον κίνδυνο να επιστρέψει στο παρελθόν των «ελληνοκεντρικών» ορατό όσο ποτέ.

 Δεν έχει όμως κανέναν ενδοιασμό. 

Ηρωικά και ένδοξα παραδίδει την βουλευτική του έδρα και μαζί με τον έτερο Καππαδόκη την επόμενη μέρα προσχωρούν εν χορδαίς και οργάνοις στην επάρατο ΝΔ!

Το τροπάριο τώρα αλλάζει. 

Ο Αντώνης Σαμαράς γίνεται στα μάτια του Άδωνι ως ο ήρως της Αρχαίας Ελλάδος που θα οδηγήσει το έθνος στην δόξα της ανάπτυξης. 

Δεν έχει σημασία να αναφέρουμε τι είχε πει πρίν και μετά για τον Σαμαρά. 

Ούτε για τον Πάγκαλο, ούτε για τον Βενιζέλο, ούτε για τους Καραμανλήδες ούτε ακόμα και για τον ίδιο τον Κυριάκο Μητσοτάκη που σήμερα υπηρετεί.

Σταμάτησε πια να μιλάει για την πολεμική αρετή των Λακεδαιμονίων, την Θόλο της Επιδαύρου και τους Αραουκάνους της Χιλής, και υπερασπίζεται με φανατισμό την «αστική δημοκρατία» που κινδυνεύει από τους λαϊκιστές και τους αριστερούς. 

Μια βόλτα στο youtube και θα απολαύσετε μεγάλες στιγμές γέλιου.

Η περίοδος του Αδώνιδος ως υπουργού υγείας ξεφεύγει από την ανασκόπηση αυτή. Δεν έχει άλλωστε και μεγάλη σημασία, πέραν ασφαλώς των πολύ ενδιαφερόντων «κοινωνικών» επαφών και φιλιών που δημιούργησε ο Άδωνις…

Μετά το δημοψήφισμα του 2015 η ΝΔ του Σαμαρά δέχεται ένα ισχυρό ράπισμα. 

Ο Τσίπρας μοιάζει ανίκητος στο ζενίθ της δόξας του και ο Σαμαράς φεύγει από την πίσω πόρτα της Συγγρού ορίζοντας πρόεδρο τον Βαγγέλη Μειμαράκη ο οποίος ευθύς εξ αρχής δεν βλέπει θετικά τον Γεωργιάδη και τον Βορίδη σε μια ΝΔ του «μεταρρυθμιστικού κέντρου». 

Στις εκλογές που θα ακολουθήσουν τον Σεπτέμβριο του 2015 η ΝΔ χάνει με μεγάλη διαφορά και το ίδιο βράδυ ο Άδωνις διαλαλεί στα κανάλια ότι χρειάζεται αλλαγή πολιτικής της ΝΔ.

 Επι της ουσίας αμφησβητει τον ίδιο τον Μειμαράκη γιατί γνωρίζει ότι με αυτόν στην ηγεσία της ΝΔ ο ίδιος δεν θα είναι «συστημικός παίκτης».

 Πιθανότατα να ήταν και εκτός ΝΔ…

Έναν μήνα αργότερα καταθέτει την υποψηφιότητα του ως προέδρου της ΝΔ σαν άλλος καμικάζι, την τελευταία στιγμή.

 Η σκηνή να ίπταται από την μοτοσυκλέτα στα σκαλοπάτια της Συγγρού από πολλούς θεωρείται ισάξια ακόμα και του «αχ ο μπουμπούκος μου». 

Όσοι τον γνωρίζουν καλά λένε μεταξύ αστείου και σοβαρού ότι όλο αυτό ηταν μια καλή σκηνοθεσία του Άδωνι, ένα επικοινωνιακό τρίκ της «σχολής Καρατζαφέρη», για να ασχοληθούν μαζί του τα ΜΜΕ και να εντυπωσιάσει όπως τους ιθαγενείς με τα καθρεφτάκια.

 Προφανώς ο Άδωνις γνωρίζει καλά ότι όχι μόνο δεν έχει καμία ελπίδα να εκλεγεί, αλλά και το ότι θα τερματίσει τελευταίος. 

Ξέρει όμως ότι θα λάβει ένα κάποιο ποσοστό. 

Σε αυτό σκοπεύει για να το αξιοποιήσει ως διαπραγματευτικό όπλο για την πολιτική του επιβίωση. Ακόμα και η «ρήξη» του με τον Βορίδη ακούστηκε ότι υπήρξε σκηνοθετημένη προκειμένου να μην χαρακτηριστεί η υποψηφιότητα του ως «ακροδεξιά» φράξια.

Άλλοι πάλι λένε ότι υπήρξε μια ιδιότυπη «εκδίκηση» του Άδωνι εξ αιτίας του συμπλέγματος κατωτερότητας που είχε όλα αυτά τα χρόνια έναντι στον Βορίδη, και των οποίων οι σχέσεις είχαν ψυχρανθεί όπως ακούγεται, από τότε που ο Βορίδης τον διαδέχθηκε στο υπουργείο υγείας, με τον Άδωνι να θεωρεί ότι ο παλιοφιλός του την «έφερε»…

Πράγματι μετά το αρχικό φιάσκο του Νοεμβρίου οι εκλογή προέδρου της ΝΔ διεξάγεται λίγο πριν τα Χριστούγεννα και ο Άδωνις έρχεται τελευταίος.

 Με την καρατζαφέρεια λογική όμως αν το γυρίσεις ανάποδα είναι πρώτος!

 Και ω του θαύματος! 

Στον δεύτερο γύρο ο Άδωνις δίνει ψυχή και σώμα για την εκλογή Μητσοτάκη ο οποίος μόλις κερδίζει τον ορίζει αντιπρόεδρο του κόμματος! 

Για άλλη μια φορά ο Άδωνις είχε καταφέρει να πετύχει τον στόχο του με τις φήμες να οργιάζουν για συμφωνία μεταξύ του και του Μητσοτάκη πριν τις εκλογές, προκειμένου να εξασφαλίσει τις ψήφους του Άδωνι.

Αν κάποιος προσέξει τον λόγο του Άδωνι όλα αυτά τα χρόνια θα προσέξει ότι για κάθε τι που λέει και ξελέει επικαλείται την πατρίδα, το συμφέρον της πατρίδας, τον πατριωτισμό. 

Για το καλό της πατρίδας ήταν «αρχαιολάτρης» για το καλό της πατρίδας έγινε χριστιανός, για το καλό της πατρίδας εντάχτηκε στο Λάος, για το καλό της πατρίδας ψήφισε το μνημόνιο, έγινε υπουργός, έφυγε από το Λάος, πήγε στην ΝΔ, στήριξε τον Σαμαρά, στήριξε τον Μητσοτάκη, όλα για το καλό της πατρίδας.

 Βέβαια εδώ έρχεται να επιβεβαιώσει με τον πλέον πανηγυρικό τρόπο την γνωστή ρήση ότι «η επίκληση του πατριωτισμού είναι το τελευταίο καταφύγιο των απατεώνων».

 Όχι φυσικά ότι ο Άδωνις είναι απατεώνας. Αλλοίμονο άλλωστε. Ολοι οι πρώην συνεργάτες και οι υπάλληλοι του μιλούν με τα καλύτερα λόγια για το ήθος και την συνέπεια του…

Έχοντας βγεί ως αριστούχος από την σχολή του καρατζαφερισμού ο Άδωνις πιστεύει ότι όλα είναι εικόνα, φιγούρα, μόστρα, εξυπνακισμοί, και αυτοεπιβεβαίωση. 

Κατ’ ουσίαν επειδή κατά βάθος έχει αυτογνωσία, φοβάται μην επιστρέψει από εκεί που ξεκίνησε και ο ίδιος ξέρει ότι ανήκει. 

Στις τηλεοπτικές εκπομπές για τον Θόλο της Επιδαύρου και την αποκρυπτογράφηση του Δίσκου της Φαιστού. 

Το ίδιο ακριβώς φοβόταν και ο Καρατζαφέρης.

Ως αριστούχος όμως του ΙΕΚ Καρατζαφέρη ο Άδωνις φαίνεται πως δεν διδάχτηκε από την κατάρρευση του μέντορα του, ο οποίος κατέρρευσε παταγωδώς λόγω της αμετροέπειας του. Και ο Άδωνις δεν ξέρει που να βάλει μέτρο. 

Δεν ξέρει που να σταματήσει. 

Είναι άπληστος, αχόρταγος και αδίστακτος προκειμένου να ανέρχεται όλο και περισσότερο. Θα έπρεπε βέβαια να ξέρει ως «αρχαιολάτρης» ότι αυτό κατά τους αρχαίους Έλληνες είναι ύβρις…

Όσοι πιστεύουν σενάρια ότι ο Γεωργιάδης θα προχωρήσει με τον Σαμαρά σε νέο δεξιό κόμμα είναι εκτός τόπου και χρόνου ή απλά βλάκες.
Ο Άδωνις όπως σήμερα υμνεί τον μεγάλο μεταρρυθμιστή Μητσοτάκη, αυτό δεν σημαίνει ότι μόλις βρεί την ευκαιρία δεν θα τον αδειάσει.
Όπως έκανε με τον Καρατζαφέρη, τον Σαμαρά και τον Μειμαράκη.
 Μόλις ότι ο Μητσοτάκης δεν θα έχει πια να προσφέρει κάτι στην πολιτική καριέρα του Αδώνιδος, θα στραφεί εναντίον του, για να γίνει χαλίφης στην θέση του χαλίφη.

Το πάθος και το ορμέφυτο της εξουσίας είναι τόσο ισχυρό που δεν τον αφήνει να δει ότι ο γυάλινος κόσμο μέσα στον οποίο ζει το όνειρό του, θα καταρρεύσει από την αμετροέπεια του τόσο εντυπωσιακά όσο και η φαραωνική του παρουσία όλα αυτά τα χρόνια.

Ο Άδωνις Γεωργιάδης υπήρξε κυριολεκτικά ο άνθρωπος ο οποίος έκανε την κρίση ευκαιρία.
Ένας άνθρωπος ο οποίος αν δεν είχε έρθει το μνημόνιο στην Ελλάδα θα ήταν ένας απλός ασφαλισμένος του ΤΕΒΕ που κάθε πρωί θα έπαιρνε νούμερο στην ουρά των ταμείων, και εν συνεχεία θα αναπολούσε τα Κάρνεια σκεπτόμενος τον εαυτό του ξιφομάχο στην Αθηναϊκή Λέσχη, και συμποσίαρχο στο Salon de Bricolage.

«Ο Κεντροδεξιός»