Τον Ιούνιο του 1992, μετά από πολλές περιπλανήσεις, βρέθηκα για λίγες ημέρες μόνος στην Αλόννησο.
Είχα μόλις τελειώσει τον στρατό και τον Αύγουστο θα μετακόμιζα στο Παρίσι, χωρίς ωστόσο να ξέρω ακριβώς τι θέλω να κάνω εκεί.
Στην Αλόννησο πάντως, όπως συνέβαινε τότε, γνωρίστηκα με μια παρέα και ένα απόγευμα επιστρέφοντάς με το αυτοκίνητό τους από μια μακρινή παραλία που δεν θυμάμαι το όνομά της, ένας ευγενέστατος και εξουθενωμένος από τη ζέστη άνθρωπος μας ζήτησε να τον πάρουμε μαζί μας γιατί δεν άντεχε άλλο το περπάτημα στο λιοπύρι.
Ήταν μαζί με τον φίλο του και αυτή η μικρή διαδρομή στριμωγμένοι μέχρι τη Χώρα στάθηκε καθοριστική για τη ζωή μου.
Λεγόταν Νίκος Γραικός, έμενε μόνιμα στο Παρίσι και με τον θεατρολόγο Σωτήρη Χαβιάρα είχαν ανοίξει μια σχολή διδασκαλίας Νέων Ελληνικών σε Γάλλους.
Μου έδωσε το τηλέφωνό του και μόλις πήγα στην καινούργια μου πόλη του τηλεφώνησα.
Ακόμη δεν μιλούσα καλά γαλλικά για να αναλάβω θέση διδάσκοντα στη σχολή και το πρώτο εξάμηνο δούλεψα κολλώντας σε όλη την πόλη αφίσες L’ école de Grec Moderne à Paris.
Στη συνέχεια και με την καθοδήγησή του Γραικού ξεκίνησα να διδάσκω, δουλειά που κράτησα όλη την εξαετία του Παρισίου, από τη σχολή βρήκα τα πρώτο μου σπίτι και έκανα τους πρώτους μου γνωστούς στην πόλη.
Εντούτοις, όταν λέω ότι η γνωριμία αυτή μου άλλαξε τη ζωή, δεν εννοώ κυρίως αυτό το πρώτο επίπεδο γενναιοδωρίας που μου εξασφάλισε εργασία και κοινωνικό κύκλο.
Εννοώ πως ο Νίκος Γραικός μου έδωσε τη δυνατότητα να κατακτήσω δύο πολύ βαθύτερες εμπειρίες και καταστατικές γνώσεις.
Η πρώτη είναι πως η γλώσσα είναι τρυφερότητα.
Πως ο μόνος τρόπος να αντισταθούμε στη γλώσσα ως μηχανισμό επιβολής, εργαλείο ισχύος και πειθάρχησης είναι να δούμε την γλώσσα μέσα από την αγάπη και για την αγάπη προς τον άλλον. Πως έτσι διδάσκεις τη γλώσσα: οικοδομώντας σχέσεις με τους μαθητές που δεν εξαντλούνται στις ώρες της διδασκαλίας, είναι μια διαρκής πράξη μειλίχια και δοτική, που δεν έχει να κάνει με τη γραμματική, το συντακτικό και το λεξιλόγιο αλλά με το συναίσθημα.
Η δεύτερη είναι πως η σεξουαλικότητα δεν είναι μια κατ’ εξαίρεση συνθήκη, είναι μια διαρκώς παρούσα ταυτότητα, μια διαρκής διεκδίκηση που δεν μπορεί παρά να είναι φανερή σε κάθε πράξη.
Η ομοερωτική κοινότητα του Νίκου και του Φιλίπ, του συντρόφου του από τότε, και των φίλων τους ήταν, όπως και το σχολείο, μια κοινότητα αγάπης, σύνθετη και ταυτόχρονα καθημερινή και οικεία. Σήμερα αυτά (μου) φαίνονται αυτονόητα αλλά πριν από 27 χρόνια, για μένα που είχα πάει μόλις στη Γαλλία, ενώ τον προηγούμενο ακόμη Μάρτιο παρήλαυνα στη Βέροια τραγουδώντας Μακεδονία Ξακουστή και έφερνα πάνω μου την ποστ ροκ ματσίλα της Φιλοσοφικής και της Θεσσαλονίκης ήταν πρωτόγνωρα και σημαντικά, όσο σημαντικό ήταν και να καταλάβω για πρώτη φορά πως το Sida είναι πολιτική ασθένεια πρωτίστως.
Ο Νίκος Γραικός έφυγε από το σχολείο λίγο καιρό μετά που πήγα εγώ και έκτοτε δεν κρατήσαμε προσωπικές σχέσεις. Μάλιστα, δέκα χρόνια αργότερα σε μια ολιγοήμερη πια επίσκεψή μου στο Παρίσι, δεν στάθηκα συνεπής σε κάτι που μου είχε ζητήσει, όχι κάτι σημαντικό, αλλά αισθάνομαι ακόμη πολύ άσχημα για αυτό και δεν έχουμε ξαναμιλήσει.
Όταν έμαθα ότι ο Σύριζα τον συμπεριέλαβε στη λίστα των υποψήφιων ευρωβουλευτών του, σκέφτηκα ότι θα ήθελα, για πρώτη φορά τα τελευταία χρόνια, να γράψω κάτι ευθέως πολιτικό κι ας φαίνεται ότι υποστηρίζει κάποιο κόμμα. Το αισθάνομαι ως ελάχιστη αναγνώριση για έναν άνθρωπο που μολονότι δεν το ξέρει έχει σταθεί καθοριστικός για τη διαμόρφωσή μου.
Πριν από λίγο όμως διάβασα για τον τρόπο με τον οποίον το Πρώτο Θέμα και άλλες πλατφόρμες μίλησαν για τον γάμο του με τον Φιλίπ.
Στην αρχή θύμωσα με αυτήν την άθλια ρητορική που ενδυναμώνει τους πιο φοβισμένους και δυσανεκτικούς ανθρώπους. Μετά όμως σκέφτηκα πως αυτό που ήταν ξεχωριστή ζωή ενός τρυφερού και παθιασμένου ανθρώπου το 1992, σήμερα είναι κεντρικό πολιτικό θέμα και αυτό δεν μπορεί παρά να είναι η νίκη του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου