Δέσποινα Βαξεβάνη
Γράφω γιατί είμαι φορτισμένη και δεν ξέρω πως αλλιώς να βγει αυτή η φόρτιση. Χθες όταν πρωτοάκουσα την δικαστική απόφαση χαμογέλασα, το ένιωσα σαν μια νίκη και ίσως σε αυτό να ευθύνονται και προσωπικοί, αν θα μπορούσαμε να πούμε, λόγοι.
Σημερα το πρωί όμως άρχισαν να αλλάζουν τα πράγματα. Όσο πιο πολύ διάβαζα, αυτό το αίσθημα της νίκης έσβηνε, μετατράπηκε σ' ένα «τουλάχιστον καταδικάστηκε» κι εκεί άρχισε να πηγαίνει κάτι στραβά μέσα μου.
Το τελευταίο καμπανάκι που χτύπησε μέσα μου ήταν όταν το «τουλάχιστον καταδικάστηκε», άλλαξε σε «τουλάχιστον τώρα κάποιοι άνθρωποι να δουν την αλήθεια πολιτικά».
Να ξεκαθαρίσω, ότι αν κάτι έχω μάθει καλά είναι πως οι νίκες κατακτιούνται σιγά σιγά, αλλά αυτό δεν αλλάζει την κατάσταση. Ξέρετε όλα αυτά τα αισθήματα είναι πολύ εύκολα να προκύψουν αν είσαι εγώ και ζεις στην Ελλάδα.
Όταν είσαι όμως το παιδάκι στην Μολδαβία, τίποτα απ' αυτά δεν έχουν σημασία.
Οταν είσαι το παιδάκι στην Μολδαβία δεν αλλάζει ό,τι έγινε, δεν σε ανακουφίζουν 28 μήνες με αναστολή και το πιο πιθανό είναι να μην σε ανακούφιζε ούτε μια πιο σοβαρή ποινή.
Τοτε κατάλαβα ότι το «τουλάχιστον καταδικάστηκε» υπήρχε, γιατί μέσα μου και μέσα μας γενικά, υπάρχει το «και που καταδικάστηκε ενώ είναι σύμβουλος του Μητσοτάκη πολύ είναι».
Όσο το ξανασκέφτομαι τόσο παγώνω.
Ένας άνθρωπος βίαζε παιδάκια και εμείς είμαστε ευτυχισμένοι που έστω καταδικάστηκε.
Που έστω φάνηκε η αλήθεια.
Εχουμε αποδεχτεί τόσο την κατάσταση αυτής της χώρας και αυτής της κοινωνίας που πλέον χαιρόμαστε με αυτονόητα πράγματα. Βεβαια, όταν ζεις σε μια χώρα που άνθρωποι μπαίνουν φυλακή με σοβαρές ποινές, όταν καθαρίζουν σκάλες και δεν έχουν βγάλει το δημοτικό ή όταν είναι ερωτικοί σύντροφοι ενός ανθρώπου, τί ελπίδες και τί απαιτήσεις να έχεις;
Όταν δολοφόνοι και βιαστές είναι «απλοί νοικοκυραίοι» και αθωώνονται με ευκολία ή δεν αντιμετωπίζουν σοβαρές ποινές τότε πως να μην σου είναι αρκετό όταν καταδικάζεται κάποιος με το υπόβαθρο του Γεωργιάδη; Όταν η δικαιοσύνη αγνοεί μόνιμα αποδεικτικά στοιχεία, πώς να μην χειροκροτας όταν τα δει για μια φορά;
Η πραγματικότητα είναι ότι δεν είμαστε τα παιδιά απ' την Μολδαβία και θα συνεχίσουμε να χειροκροτάμε, μέχρι να καταλάβουμε το πόσο κοντά μας είναι αυτό. Ανθρωποι δολοφονούνται επειδή είναι ομοφυλόφιλοι, επειδή θέλουν να έχουν τον έλεγχο στο τί συμβαίνει στο σώμα τους, επειδή έχουν άλλο χρώμα.
Μια κοπέλα βιάστηκε και δολοφονήθηκε επειδή τόλμησε να αντισταθεί κι αυτά είναι τα γνωστά περιστατικά.
Αν άνθρωποι που δεν είναι ο Γεωργιάδης γλυτώνουν με αστείες ποινές φανταστείτε ο Γεωργιάδης και ο κάθε ο Γεωργιάδης.
Τουλάχιστον όμως καταδικάστηκε.
Τουλάχιστον είμαι αρκετά τυχερή που δεν γεννήθηκα παιδάκι στην Μολδαβία.
Τουλάχιστον δεν είμαι ο Παύλος, ο Ζακ, η Ελένη.
Τουλάχιστον όμως, καταδικάστηκε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου