Μου είπαν και να μην μιλήσω ποτε για αυτόν ξανά. Καποιος άφησε να εννοηθεί οτι ειχε διπλωματική ασυλία η τέλος πάντων πολυ βαθιές σχέσεις με την κυβέρνηση.Κάθε ομοιότητα με την υπόθεση του Νίκου Γεωργιάδη δεν είναι συμπτωματική. Καλό βράδυ.-UPDATE

Fragkiska Megaloudi

Το 2014 ζούσα και εργαζόμουν στις Φιλιππινες. 

Οι Φιλιππινές ειναι μια χώρα με οικονομική ανάπτυξη 7% ετησίως. 

Παράλληλα ειναι και μια χώρα με τεράστιες κοινωνικές ανισότητες, 

τμήματα του πληθυσμού που ζουν στην απόλυτη φτώχεια και μια μικρή αλλα παντοδύναμη ελίτ που αγοράζει πολιτικούς και κυβερνάει την χώρα. 

Υπολογίζεται οτι πάνω απο 100,000 παιδιά ειναι στα κυκλώματα της ανήλικης πορνειας - και ας μην μιλήσουμε για τις ενήλικες κοπέλες και αγόρια που εκπορνεύονται η για τους ηλικιωμένους δυτικούς που πάνε εκει και αγοράζουν νύφες. 

Στις Φιλιππινές αρχικά ζούσα στην πόλη Σεμπου και στο Τακλομπαν μεχρι που λόγω της δουλειάς μου μεταφέρθηκα στην Μανίλα. 

Ενα βράδυ με ενα φιλικό ζευγάρι και το γιο μου πήγαμε στην Αγορά θαλασσινών να φάμε. 

Μια λαϊκή περιοχή, ελάχιστα τουριστική καθώς η φήμη της Μανίλας κρατάει αρκετους δυτικούς μακριά απο φτωχικές περιοχές ( κατα τη γνώμη μου ο κίνδυνος ειναι ελάχιστος αν δεν προκαλείς αλλα αυτο ειναι προσωπική άποψη). 

Οι τουρίστες πάνε στς φτωχικές περιοχές συνήθως οταν θελουν να αγοράσουν ανθρώπινη σάρκα. 

Στο απέναντι τραπέζι κάθεται ενας άντρας γύρω στα 50.

 Ειναι ξανθός, ευτραφής και μοιάζει για βορειοευρωπαίος. 

Μαζί του κάθεται ενα ντόπιο αγόρι οχι πάνω απο δεκα χρόνων, 

Εχει παράγγειλει φαγητό για το παιδι, το οποίο τρώει κοιτώντας κάτω και αποφεύγοντας το βλέμμα του άντρα. 

Ο άντρας χαϊδεύει το πρόσωπο και τα χερια του παιδιού συνεχώς.

 Σε καποια στιγμή έρχεται μαι γυναίκα και ενας ακομα άντρας, ντόπιοι, κάθονται στο τραπέζι και συζητάνε με τον τουρίστα. 

Τους παρακολουθώ τόσο έντονα που μπορω να δω τον τουρίστα να δίνει ενα φάκελο στο ζευγάρι. 

Το ζευγάρι φεύγει, και εγω συνειδητοποιώ οτι παρακολουθώ την πώληση του αγοριού στον παιδεραστή.

 Ο παιδεραστής με κοιτάει με θράσος, χαϊδεύει το παιδι ολο και πιο πολυ και οταν τελειώνει το φαγητό του παιρνει τον μικρο αγκαλιά και ακουμπάει επιδεικτικά τα χερια του στα μπούτια και χαμηλά στην πλάτη του μικρού. 

Ολα αυτα επειδη ξέρει οτι δεν πρόκειται να τιμωρηθεί. 

Την επόμενη μερα εκανα καταγγελία σε όλες τις anti trafficking units που υπήρχαν.

 Έδωσα περιγραφή και φτάσαμε να τον εντοπίσουμε και μετα τιποτα. 

Ξαφνικα ενα τείχος - η υπόθεση ξεχάστηκε, μου είπαν και να μην μιλήσω ποτε για αυτόν ξανά. 

Καποιος άφησε να εννοηθεί οτι ειχε διπλωματική ασυλία η τέλος πάντων πολυ βαθιές σχέσεις με την κυβέρνηση. 

Οσο και αν ακουστεί απίστευτο κάποιους μήνες μετα τον ξαναείδα.

 Αυτη τη φορα σε ενα καφε σε πλούσια περιοχή της Μανίλα να κάθεται μαζί με δυο αγόρια παλι. 

Ποτε δεν ξεχνάω ενα πρόσωπο και ποσο μαλλον το δικο του. 

Γιατι σας τα λεω ολα αυτα; γιατι κάθε ομοιότητα με την υπόθεση του Νίκου Γεωργιάδη δεν είναι συμπτωματική. 

Καλό βράδυ.

UPDATE: