Αριστερή κριτική στις Πρέσπες είναι μόνο μία

Dimitris Tsirkas

Αριστερή κριτική στις Πρέσπες είναι μόνο μία. 

Αυτή που αναγνωρίζει ότι η Συμφωνία είναι λεόντειος σε βάρος των γειτόνων διότι τους υποχρεώνει να αλλάξουν όνομα, σύνταγμα, τοπωνύμια. 

Αλλαγές που έρχονται σε πλήρη αντίθεση με κάθε έννοια δικαιώματος αυτοπροσδιορισμού και που μόνο με πόλεμο θα μπορούσαν να επιβληθούν διαφορετικά. 

Οποιαδήποτε κριτική δεν εστιάζει σε αυτά και κρύβεται πίσω από ρητορικά σχήματα για ΝΑΤΟ και ιμπεριαλισμό δεν είναι αριστερή, είναι μια βαθιά υπόκλιση στον ελληνικό εθνικισμό.

Ακόμη χειρότερα, Αριστερά που μιλά για «σκοπιανό αλυτρωτισμό», για κατασκευασμένη γλώσσα και εθνικότητα, για «ανύπαρκτη μειονότητα», ταυτίζεται εξολοκλήρου με την πιο μαύρη και εθνικιστική πτέρυγα του ελληνικού αστισμού. 

Την ίδια στιγμή που ακυρώνει την ιστορία της και προσβάλει βάναυσα τη μνήμη των χιλιάδων Μακεδόνων (σλαβικής καταγωγής) που αγωνίστηκαν και πέθαναν στις τάξεις του Δημοκρατικού Στρατού.

Μια από τις λειτουργίες της ιδεολογίας είναι να καμπυλώνει το αντιληπτικό σύμπαν των ακολούθων της και να εξουδετερώνει τις αντιφάσεις της. 

Έτσι, στο μυαλό των αριστερών μακεδονομάχων δεν υπάρχει καμία αντίφαση όταν ξιφουλκείς κατά του ΝΑΤΟ και ταυτόχρονα απαιτείς από το κράτος σου που είναι μέλος να ασκήσει βέτο στο ΝΑΤΟ προκειμένου να μην μπει η γειτονική χώρα. Να κατηγορείς για αλυτρωτισμό και επιθετικότητα του γείτονες και την ίδια στιγμή να συμπορεύεσαι με όσους φωνάζουν «Η Μακεδονία είναι ελληνική». 

Να μιλάς για «κατασκευασμένη μακεδονική εθνικότητα», λες και η ελληνική φύτρωσε από μόνη της. Να προβάλεις τη Ρωσία ως στρατηγικό σύμμαχο αλλά να κάνεις την πάπια όταν αποκαλεί τους γείτονες «Μακεδόνες» και στηρίζει την πιο ακραία εθνικιστική τάση τους».

Να φωνάζεις, ακόμη, για καταπίεση της ελληνικής μειονότητας στην Αλβανία αλλά να κάνεις τα στραβά μάτια στον βίαιο εξελληνισμό των σλαβικής καταγωγής Μακεδόνων και να προσποιείσαι ότι δεν υπάρχουν ακόμη σλαβόφωνοι στην (ελληνική) Μακεδονία.

 Να χαρακτηρίζεις όσους δεν απορρίπτουν τη Συμφωνία «νατοϊκή Αριστερά» και «τσιράκια του Σόρος», αλλά να ταυτίζεσαι σε επίπεδο θέσεων και να συναγελάζεσαι με όλο των εσμό των φασιστικών ενώσεων αποστράτων, ακραίων κύκλων της Εκκλησίας, κυπατζήδων και χρυσαυγιτών, να διαδηλώνεις πλάι πλάι με τους ναζί δολοφόνους του Φύσσα. 

Να γράφεις αναλύσεις επί αναλύσεων για το πώς το ελληνικό κράτος , είναι διαχρονικά ο καλύτερος σύμμαχος του ιμπεριαλισμού στην περιοχή, αλλά ταυτόχρονα να υποστηρίζεις ότι για κάποιον μαγικό λόγο, αυτός συνωμοτεί διαρκώς εναντίον της Ελλάδας, επιδιώκοντας τη συρρίκνωση ή και τη διάλυσή της.

Οι αριστεροί μακεδονομάχοι βρίσκονται παγιδευμένοι σε γνωστική παραφωνία. Πασχίζουν να συμβιβάσουν τα ασυμβίβαστα: την αριστερή ταξική διεθνιστική ταυτότητα με την υιοθέτηση των πιο επιθετικών εθνικιστικών θέσεων του ελληνικού κράτους. Πατούν σε δύο βάρκες που κινούνται σε αντίθετες κατευθύνσεις. 

Οι αντιιμπεριλιαστικές κορώνες, οι υποτιθέμενος αλυτρωτισμός των Σκοπιανών, η παραχάραξη της ιστορίας δεν είναι παρά βολικές τεχνικές για να διαχειριστούν τη θεωρητική και ψυχολογική ένταση που δημιουργεί αυτή η αντίθεση.

Ο Λένιν ωστόσο, δεν συμβιβάζεται με τον Παπαρηγόπουλο, ούτε ο Βελουχιώτης με τον Φράγκο Φραγκούλη. 

Οι αριστεροί πατριώτες ελπίζουν ότι θα μαζικοποιηθούν καβαλώντας τα εθνικιστικά συλλαλητήρια.

 Θα καταλήξουν όμως αποδεκατισμένοι με μοναδικό κοινό ηλικιωμένους απόστρατους, πρώην κυπατζήδες και κωμικοτραγικές φιγούρες του εθνοψεκασμένου χώρου. 

Ο ορίζοντας τους δεν είναι το νέο ΕΑΜ, όπως φαντασιώνονται, αλλά ο Καραμπελιάς και ο Καζακης.