Με την ψήφο εμπιστοσύνης που πήρε εχθές από τη Βουλή, η κυβέρνηση κέρδισε μια σημαντική πολιτική μάχη. Η προσπάθεια που καταβάλλει η αντιπολίτευση εδώ και επτά μήνες να αποσταθεροποιήσει τον κυβερνητικό συνασπισμό με μοχλό τη συμφωνία των Πρεσπών δεν οδήγησε στο επιδιωκόμενο αποτέλεσμα, αλλά σε μια νέα κοινοβουλευτική πλειοψηφία.
Η αντιπολίτευση μόνο φθορά εισπράττει από όλη αυτή την ιστορία. Προκειμένου να πιέσει τον Π. Καμμένο, σύρθηκε σε ακροδεξιές θέσεις για τις Πρέσπες και υιοθέτησε πρακτικές πόλωσης και διχασμού. Έτσι, αντί να ρίξει την κυβέρνηση, κατάφερε απλώς να απομονώσει τον εαυτό της από τον μεσαίο χώρο, τον οποίο θεωρούσε σχεδόν στο τσεπάκι της το 2016, όταν πρόεδρος της Ν.Δ. εξελέγη ο Κ. Μητσοτάκης.
Η αντιπολίτευση δεν σύρθηκε στην τακτική αυτή από την άδολη πατριωτική ευαισθησία της ηγεσίας της. Αυτό που την ενδιέφερε ήταν να αποτρέψει τη συνέχιση και την ολοκλήρωση του μεταμνημονιακού κυβερνητικού προγράμματος, που συστηματικά αφαιρεί βάρη από τα πιο αδύναμα στρώματα της κοινωνίας και επανεκκινεί την πραγματική οικονομία.
Το κυβερνητικό έργο έχει πλέον έναν καθαρό ορίζοντα ακόμα οκτώ μηνών. Στην πορεία αυτή, η κοινωνία θα μπορεί να βλέπει όλο πιο καθαρά ποιος αγωνίζεται για τη στήριξή της και ποιος προσπαθεί να τη σπρώξει πίσω, στη διαρκή λιτότητα και το ασφαλιστικό Πινοσέτ.
Μια ξεκάθαρη διαχωριστική γραμμή χαράσσεται πάνω στα πραγματικά διλήμματα.
Και η μάχη πάνω στα πραγματικά διλήμματα είναι το τελευταίο το οποίο θα ήθελε η Ν.Δ.
Γι' αυτό τόσον καιρό το παλεύει πότε με τον ακροδεξιό λαϊκισμό και πότε με αγώνα για την περικοπή των συντάξεων.
Παντού χάνει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου