Υπάρχει ένα τραγούδι με στίχους βήτα διαλογής, όπου η τραγουδίστρια ερμηνεύει την εσωτερική ένταση μιας γυναίκας που εγκαταλείπεται άξαφνα από τον αγαπημένος της. Λέει λοιπόν ότι ο χωρισμός θα τη διαλύσει, δεν θα μπορέσει να ζήσει κι ύστερα αυτή, ύστερα αυτή θα μελαγχολήσει… Δηλαδή το κορυφαίο συναίσθημα που βγαίνει μέσα από όλο το δράμα και τον πανικό, είναι μια μελαγχολία.
Το δια ταύτα και ο κος Σημίτης. «Στεναχωριέμαι…». Αυτό φέρεται να είπε ο δεν είδα, δεν άκουσα, δεν ξέρω, πρώην πρωθυπουργός της χώρας, σε σύντομη τετ α τετ ανταλλαγή λόγων με τον κ. Αμυρά.
Υπάρχει ένα σημείο διαρραφής σε κάθε άνθρωπο, που όταν ένα αποτρόπαιο συμβάν, μια απεχθής αλήθεια, του το ξηλώσει, καταρρέει.
Από το σημείο διαρραφής ως το σημείο μηδέν όπου δεν ιδρώνει το αυτί μας, υπάρχει μια κλίμακα συναισθημάτων από την οποία ο πρώην πρωθυπουργός έχει εντελώς απομακρυνθεί.
Δεν νιώθει τίποτα για όσα έγιναν επί των ημερών του. Φαίνεται απλώς να αντιλαμβάνεται τα γεγονότα ως μια κάποια ενόχληση στην υστεροφημία του. Ή μια δυσφορία που του ανατρέπει την θεωρία της διαφθοράς ως κοινωνικό φαινόμενο και όχι των πρωτοκλασάτων συνεργατών του.
Ο Κ. Σημίτης ως πολιτικός φέρει την ιστορική ευθύνη διαφόρων συμβάντων, με κορυφαία την ένταξη στο ευρωπαϊκό νόμισμα και το πέρασμα στη νεοφιλελεύθερη άσκηση πολιτικής.
Τώρα φέρει και τη βαριά ηθική ευθύνη της διαφθοράς ενός ολόκληρου πολιτικού συστήματος που γιγαντώθηκε στο πλευρό του (μάλλον και στα δύο του πλευρά). Που έκανε επιστήμη τη διαπλοκή, το μαύρο χρήμα και την καταλήστευση του δημόσιου πλούτου, τη ίδια στιγμή που ο ίδιος συμμετείχε σε ημερίδες και μαθήματα κατά της διαφθοράς ενώ γνώριζε από πρώτο χέρι.
Αλλιώς ας βγει δημόσια να πει ότι η χώρα κυβερνήθηκε από έναν αφελή.
Αλλά και πάλι, από την ευθύνη δεν γλιτώνει. Ο κος Σημίτης στεναχωριέται… Είναι ανεπίτρεπτο, να προσπερνά τα πάντα με αφασία και να καταθέτει by the way μια στεναχώρια.
Πάλι καλά που δεν ισχυρίστηκε ότι του ‘κατσε κι η μπουκιά στο λαιμό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου